Matt Groening, de schepper van The Simpsons, wordt morgen 65 jaar (op de tekening zie je hoe hij zichzelf ziet als cartoonfiguur). Zijn eerste werk was de strip Life in Hell, waarmee hij de aandacht trok van James L. Brooks, de oprichter van Gracie Films, die een tekenaar zocht voor korte animatiefilmpjes die gebruikt konden worden in The Tracy Ullman Show. Zo ontstonden The Simpsons op 19 april 1987. Hij ontleende veel namen aan zijn eigen gezinssituatie. Zijn ouders heten Homer en Margaret en zijn jongere zusjes Lisa en Maggie. De schrijvers voor de serie gaven de naam ‘Abraham’ aan opa Simpson, de naam van Matts opa. Sommige achternamen, als Flanders, Quimby en Lovejoy, zijn afgeleid van belangrijke straten in zijn geboortestad Portland.

Annelies Roebben in Het Laatste Nieuws van 19/4/2006 tegen Matt Groening: “Je gebruikte je familie als inspiratie voor de show. Jij heet plots Bart, maar jouw echte pa heet ook Homer, je moeder Marge. Lisa en Maggie zijn in het echt ook je zussen. Wat vinden zij daar eigenlijk van?”
Groening: “Ik vond het wat onnozel om voor Matt Simpson door te gaan. Ik ben voor Bart gegaan omdat dat een anagram is voor Brat, vervelend nest (lacht). Bij de rest van de familie gebruikte ik enkel hun namen. Ze lijken voor de rest ook helemaal niet op The Simpsons. (…) Als ik geweten had dat The Simpsons zo groot geworden waren en dat de reeks zo lang zou lopen, had ik twee keer nagedacht voor ik mijn personages naar mijn familie noemde. Ik had de impact onderschat. Iedereen denkt nu dat het er in mijn familie zo aan toe gaat als ten huize Marge en Homer. Zij worden er dagelijks mee geconfronteerd en moeten ermee leven. Maar gelukkig vinden ze het niet erg.”
Het Britse tijdschrift “Men’s Health” heeft overigens Homer Simpson uitgeroepen tot ‘filosoof van het decennium’. Homer heeft volgens de redactie “een generatie geleerd hoe de uitdaging van het moderne vaderschap aan te gaan en te winnen”. Dat argument heeft wellicht Onslow uit “Keeping up appearances” (gespeeld door Geoffrey Hughes) de titel gekost. Hij is nochtans de enige van de vier Fred Flintstone-clonen (de andere twee zijn nog Archie Bunker en Frank Bomans) die van de “welfare state” profiteert (“didn’t need no welfare state, everybody pulled his weight“). Hoe Homer zijn dagen (weliswaar op zijn werk) in ledigheid doorbrengt, weten we allemaal (de occasionele kernramp die hij af en toe veroorzaakt even terzijde gelaten). Frank Bomans had ooit een eigen loodgietersbedrijf, maar heeft ook al achter de vuilniskar gelopen (“My old man’s a dustman”). Overigens zie je die ook meer in beeld met een flesje pils in de hand (in tegenstelling tot de blikjes van Onslow, Homer en Archie) dan echt aan het werk, maar kom. Ik geef toe dat het tonen van iemand die gewoon zijn werk doet geen interessante televisie oplevert, maar het is er desondanks toch ook wat “over”. Eigenlijk is Fred Flintstone zelf, naast Archie dus, nog de enige noeste werker, als je het zo bekijkt. Daarom durf ik ook wel eens (voor de grap) beweren dat Onslow mijn rolmodel is. Van die vijf archetypische personages gaat mijn sympathie alleszins nog altijd het meeste (zo niet uitsluitend) naar hem. Al was het maar omdat hij in tegenstelling tot de anderen wel lui maar niet dom is…
Overigens is Onslow de enige die in zijn serie eerder een neven- dan een hoofdfiguur is. Wat Frank Bomans betreft, volgens “kenners” (ik volg “Thuis” amper een paar jaar, “kenners” volgen “Thuis” al van bij de start) is de serie zonder hem (en nog een paar anderen) niet denkbaar. Op die manier kan je hem wel als een hoofdpersonage beschouwen, al is dat bij een soap moeilijker te definiëren begrip dan bij een sitcom. Maar Fred, Homer en Archie zijn duidelijk hoofdfiguren. Met een ‘nevenfiguur’ kun je altijd wat verder gaan. Denk maar aan het Jeff-effect in “Coupling” (ten opzichte van Steve uiteraard).
Overigens ook nog iets over de familienaam van Matt Groening: vanwege de Doopsgezinde achtergrond van zijn vaders Duitse familie is die mogelijk afgeleid van de Nederlandse stad Groningen. Zelf noemt Groening zich een agnost, wat duidelijk tot uiting komt in talrijke afleveringen van “The Simpsons”, die op dat vlak (en ook nog op vele andere vlakken) veel verder gaan dan men van Amerikaanse mainstream-programma’s gewend is. “The Simpsons” zijn dan ook een reactie tegen de trend dat tekenfilms “politiek correct” moesten zijn. Zo zijn er bij “The Simpsons” vaak echtelijke spanningen (de fantasieën van Marge over Ned Flanders die ze dan projecteert in een “historisch” boek, Homer als manager van countryzangeres Lurlene, enz.), wat in een “normale” kinderserie ondenkbaar is. In dat opzicht zijn “The Simpsons” vooral een anti-Disney product. Eigenlijk wordt dit nog het best geïllustreerd door de aflevering over het bezoek aan het Itchy- & Scratchy-pretpark, dat overduidelijk een parodie is op Disneyland. Trouwens nu ik eraan denk: iedereen kent ook wel de aflevering van “The Simpsons” waarin Marge samen met buurman Ned Flanders de hoofdrol vertolkt in een musicalversie van “A streetcar named desire” (Tennessee Williams was het grote voorbeeld voor de jonge Hugo Claus). Mocht Matt Groening “Suiker” hebben gekend, dan zou een aflevering met Marge als Malou, Homer als Kilo en Ned als Max best gekund hebben!
“The Simpsons” zijn eerder schatplichtig aan de Tex Avery School of Violence, die magistraal wordt geparodieerd door de “Itchy & Scratchy”-cartoons. Onvergetelijk is ook de aflevering van “The Simpsons” waarin Sideshow Bob op wel tien harken stapt! Vooral aan Chuck Jones wordt geregeld gerefereerd in “The Simpsons”, zeker in de postmodernistische aflevering over het maken van een tekenfilm. (Homer: “Is this live television?” Antwoord: “Animation movies are seldom live, Homer, it’s too great a strain on the drawer’s wrist.”)
“The Simpsons” zijn trouwens zelf een supreem voorbeeld van postmodernisme. Wat vertelt immers bedenker Matt Groening in Het Nieuwsblad van 25/7/2007? “In de Simpsons zit heel eenvoudige fysieke humor, maar ook hommages aan andere filmhelden en knipoogjes naar popmuziek en games, en erg gesofisticeerde verwijzingen naar kunst en literatuur. Het is een bizarre mix.” Hij verwerkt zijn definitie van “pomo” trouwens ook in een van de afleveringen, namelijk die waarin Moe zijn café laat “moderniseren”. Als Homer en de andere stamgasten zich verbazen over de zithoek met zuurstof of de konijnen die aan de zoldering zijn opgehangen, zegt Moe dat dit “pomo” is. Dat doet uiteraard geen belletje rinkelen bij Homer en daarom verduidelijkt hij: “Weird for the sake of weird”. Als het een Vlaamse serie zou zijn geweest, had hij ongetwijfeld gezegd: “Luk Janssen is hier gepasseerd”.
Matt Groening speelt ook verdienstelijk koebel in de band Rock Bottom Remainders, samen met o.a. Stephen King, Scott Turow, Amy Tan en James McBride. Groenings liefde voor sixties-muziek komt trouwens vaak aan bod in “The Simpsons”. Het beste wordt dat m.i. geïllustreerd in de aflevering, waarin Homer hopeloos tracht “in” te zijn en in de platenzaak waar hij vroeger zijn eigen platen kocht eens gaat kijken wat er nu zoal “hip” is. Deze platenzaak heette vroeger “Good vibrations”, maar nu is dat veranderd in “Suicide notes”…