Het is vandaag al zestig jaar geleden dat de Amerikaanse actrice Marion Davies is overleden.
Ik geef toe dat ik in zo’n geval meestal op zoek ga naar ietwat pikante foto’s, maar bij Marion Davies is die zoektocht op niks uitgedraaid. En dat heeft alles te maken met het feit dat zij de minnares was van persmagnaat Randolph Hearst en dat deze erop toe zag dat ze in haar films niet te veel uit de kleren ging. Toch ben ik in mijn nopjes met bovenstaande foto, waarvan ik geen credits heb gevonden, maar ik vermoed dat hij afkomstig is uit “The bachelor father” (Robert Z.Leonard, 1931) en dan is de man op de foto vermoedelijk C.Aubrey Smith. In de film speelt hij een oudere man die op zoek gaat naar zijn buitenechtelijke kinderen en Marion Davies is er één van. Dat zij door hem wordt gespankt en dan nog in een zogenaamde tomboy-outfit, vind ik wel heel toepasselijk want Hearst (die veel ouder was dan Davies) had naar het schijnt als seksuele “afwijking” dat hij haar graag in mannenkleren zag…
Marion Davies werd geboren als Marion Cecilia Douras in Brooklyn als jongste van vijf kinderen. Haar broer Charles verdronk in 1906, maar haar zussen en zijzelf werden bekend toen ze in het koor mochten zingen van de Ziegfeld Follies.
Davies ruilde al gauw haar carrière in het theater in voor een filmcarrière en was voor het eerst te zien in een nooit uitgebrachte modefilm van Lady Duff-Gordon (modeontwerpster die bekend was geworden als overlevende van de Titanic) in 1916. Haar eerste echte film, Runaway Romany, werd uitgebracht in 1917. Het scenario schreef ze zelf en de film werd door haar zwager George W.Lederer geregisseerd. De film werd geen groot succes, maar het was een begin voor Davies. Ze begon in meer films te spelen, maar haar carrière werd overschaduwd door haar affaire met de getrouwde krantenmagnaat Randolph Hearst. Over hun kennismaking laat ik graag Alcide aan het woord: “Madame Hearst, épouse du magnat de la presse William Randolph Hearst, occupe son oisiveté en aidant de jeunes artistes à se révéler. C’est ainsi qu’elle présente la jeune Marion à son époux. Elle n’aurait pas dû… Très vite, William Randolph Hearst, devient, malgré leurs 34 années de différence, l’amant de l’actrice en herbe. Il ambitionne de faire de sa protégée une nouvelle Mary Pickford, disposant pour cela de l’argent nécessaire et de tous les outils médiatiques susceptibles de placer son étoile au sommet du firmament.”
Toen de geluidsfilm opdook, werd Davies wel erg nerveus, want ze had last van stotteren. Ze maakte echter een succesvolle overstap naar de geluidsfilm. Ze had een uitstraling die goed bij het publiek in de smaak viel en deed in The Patsy (1928) succesvol imitaties van onder andere Lillian Gish, Mae Murray en Pola Negri, maar Hearst zag haar liever in dramatische rollen, zodat ze op die Nathalie Meskens-weg niet verder ging. Misschien was dat wel één van de redenen dat Davies verslaafd raakte aan alcohol.
Hearst probeerde voor Davies altijd tevergeefs een contract te krijgen bij Metro-Goldwyn-Mayer. Toen Davies werd afgewezen voor Marie Antoinette (1938), werd Hearst razend. Davies kreeg wel een contract bij Cosmopolitan Pictures, maar toen de studio failliet ging, eindigde de carrière van Davies.
Het was geen geheim dat Hearst en Davies een affaire hadden. Ze werden nooit echt een koppel, omdat Hearst nooit scheidde van zijn vrouw. Davies was zelf echter ook niet trouw. In de jaren twintig kreeg de actrice een affaire met superster Charles Chaplin en in de jaren dertig was ze erg intiem met acteur Dick Powell. Hearst was erg jaloers, wat o.m. wordt geïllustreerd door een boottocht in 1924. Hier waren naast hem en Davies, onder andere ook Chaplin en Thomas H.Ince aanwezig. Toen Hearst zijn vriendin samen met Chaplin op zijn zeiljacht aantrof “in flagrante delicto”, schoot hij in de verwarring Ince neer i.p.v. Chaplin. De dood van Ince werd officieel toegeschreven aan… “acute indigestie”. An elaborate cover-up followed. Supposedly, columnist Louella Parsons was on board and witnessed the killing, and Hearst promised her a job with him for life if she kept her mouth shut. She did.
Het Ince-schandaal werd verfilmd door Peter Bogdanovich in 2001 onder de titel The Cat’s Meow. Davies werd gespeeld door Kirsten Dunst, Edward Herrmann speelde Hearst, Eddie Izzard was te zien als Chaplin en Cary Elwes vertolkte de rol van Ince.
De mislukte operazangeres Susan Alexander (gespeeld door Dorothy Comingore) waarnaar Orson Welles in “Citizen Kane” (1941) verwijst, is wel degelijk Marion Davies, de vriendin van krantenmagnaat William Randolph Hearst (in de film dus Charles Foster Kane, gespeeld door Welles zelf). Toch dient gezegd dat zij misschien wel een slechte zangeres, maar zeker geen slechte actrice was, ook al had Mae West reeds in 1936 in “Klondike Annie” de draak gestoken met het “acteertalent” (of beter: het ontbreken ervan) van Marion Davies, die overigens zelf niet eens begreep waarom Hearst zo boos was…
Susan’s singing voice was provided by a professional opera singer who, under Orson Welles‘ direction, sang outside of her vocal range. She agreed to having her voice used this way on the condition that her identity never be revealed, fearing it would harm her career. She was Jean Forward of the San Francisco Opera.
Orson Welles told filmmaker Peter Bogdanovich that he regretted how Marion Davies‘ reputation had suffered due to her popular misidentification with the character of Susan Alexander. Welles claimed that tycoon Harold Fowler McCormick’s lavish promotion of the opera career of his second wife was the direct influence for the character. Another inspiration was tycoon Samuel Insull who built the Chicago Civic Opera House in 1929 after trying to re-launch his wife’s operatic career. “As for Marion [Davies],” Welles said, “she was an extraordinary woman. Nothing like the character Dorothy Comingore played in the movie.” Hij heeft wel de Chaplin-passage weggelaten uit de film. Years later, Welles wrote the introduction to Davies’ autobiography. In her memoir, “The Times We Had,” which she recorded in 1951, Marion said that she never saw the film and that she “had no anger toward Orson Welles.”
Toen aan het einde van de jaren dertig Hearst met financiële problemen worstelde, hielp Davies hielp hem door een miljoen dollar aan juwelen die ze van hem had gekregen opnieuw te verkopen.
Hearst, op dat moment al 76, probeerde met alle middelen de film (“Citizen Kane” dus) te verbieden, ook al omdat het kernbegrip “rosebud”, waarrond de film helemaal draait, volgens Gore Vidal zijn troetelnaampje was voor de clitoris van Marion. Vidal drew upon Louise Brooks‘ memoirs as she was an intimate friend of Davies and a frequent house guest at Hearst Castle.
Hearst slaagde niet in zijn opzet, maar dankzij een lastercampagne in de door hem gecontroleerde pers, flopte de film toch en was het vooral gedaan met de carrière van wonderkind Orson Welles, die in de Hearst-pers o.a. een verhouding met de getrouwde Dolores del Rio werd aangewreven, evenals sodomie en (nog erger) communistische sympathieën!
Toen Hearst op 14 augustus 1951 stierf, wilde zijn familie niets met Davies te maken hebben. Davies trouwde tien weken na Hearsts dood met Horace Brown. De bruiloft vond plaats op 31 oktober 1951, maar het huwelijk verliep niet geheel als gepland en de verslaving aan alcohol van Davies werd alsmaar groter.
Aan het einde van haar leven werd Davies een gulle vrouw. Ze doneerde $1.900.000 aan een kinderziekenhuis. Toch kreeg ze rond deze tijd zelf last van tegenslagen. In 1956 kreeg ze een kleine beroerte en later werd er kanker geconstateerd. De behandelingen verliepen succesvol, maar Davies ging weer achteruit toen ze in 1960 haar been brak. Niet veel later werd de kanker haar fataal. (Wikipedia)
dagelijks iets degelijks 