Dertig jaar geleden: “Mario ga eens opendoen er werd gebeld”

Morgen zal het alweer dertig jaar geleden zijn dat ik “Mario ga eens opendoen er werd gebeld” heb gezien, een stuk dat Kamagurka speciaal voor het N.T.G. had geschreven. Het werd Kamagurka zoals te verwachten en te voorzien was. Zelfs de muziek van Johan De Smet was min of meer te voorzien, maar daarom niet minder geslaagd. De mini-opera, ingestudeerd door Françoise Van Hecke, met de poolreiziger was m.i. dan ook het beste onderdeel. Maar ook de machinisten hadden hun werk, want dit toneelstuk was zo niet grensverleggend, dan toch publiekverleggend! Plotseling zagen we de dingen soms in een heel ander licht (van Jaak van de Velde).

Kamagurka in Toestanden: “Ik moet zeggen dat ik niets, werkelijk niks van theater afweet. De enige flitsen theater zie ik tijdens het switchen op mijn tv en soms zie ik dan op RTBF wat volkstheater waarin ze onverstaanbaar Frans spreken dat op West-Vlaams lijkt. Ik ga eigenlijk nooit naar het theater. Het interesseert me geen bal. Want tegenwoordig gaat het alleen maar om de vorm. Daarom ga ik ook zo weinig naar theater. Ik weet op voorhand: het zal weer vorm zijn. Dat interesseert mij bitter weinig. De vorm dient om de inhoud over te brengen. De vorm is echter altijd aanwezig omdat er geen inhoud is.“
Toch was ook “Mario, ga eens opendoen, er werd gebeld” meer vorm dan inhoud. Mede misschien door het feit dat de regisseur zowaar Sam Bogaerts was. Maar niet huilen, Kama, er is wel degelijk ook inhoud: Chris Thys (Vera) en Walter Moeremans (Mario) vormen een gelukkig huisgezinnetje dat weldra zal worden uitgebreid met een heuse baby met alles erop en eraan. Dat het huis ondertussen wordt verbouwd (zowel het NTG als Kamagurka’s eigen huis werden op dat moment verbouwd, zoals mijn fotografe M.V. aan den lijve mocht ondervinden) zodat de buren Magda Cnudde (Mia) en Erik Van Herreweghe (Henk, tevens minnaar en Poolreiziger) zo maar binnen en buiten kunnen lopen, mag toch geen beletsel zijn. Zo weet Lieve Moorthamer als Rosa ons te vertellen, want dat doen vertelsters meestal. Vertellen dus. B.v. dat het niet allemaal gaat zoals het zou moeten gaan, zodat Herman Coessens ofte Vermote, de loodste gieter van het land, eraan te pas komt. Evenals Peter Marichael (Ex-Jan en nu Dolf De Puydt) en Gerald Brown (Velmote, een namaak-loodgietel uit Japan).

Ronny De Schepper