Wiet Van de Leest is een Vlaamse violist, die bekend werd met de bands Rum en Madou. Hij was ook één van de deelnemers aan mijn eerste rondetafelgesprek over het statuut van de artiest (zie elders op mijn blog).
Lees verder “Hoe zou het nog zijn met…? 50.Wiet Van De Leest”
Het is al vijftien jaar geleden dat Dirk van Esbroeck is overleden aan blaaskanker, een week voor hij 61 zou worden.
Lees verder “Dirk Van Esbroeck (1946-2007)”
Op een debat voor Radio 3 (“de musicus als nowhere man”) wees Johan Huys, voormalig adviseur van minister Dewael, er reeds op dat alle “klassieke” orkesten met verschillende statuten werken (bedienden, ambtenaren enz.). Maar zelfs zonder de problemen van de freelancers te willen wegmoffelen, dient erop gewezen, aldus Huys, dat de vraag naar een statuut vooral afkomstig is vanuit de popmuzikanten, want dat klassieke muzikanten sociaal gezien eigenlijk nog goed af zijn. De uitzonderingen zijn misschien juist de solisten en de beoefenaars van kamermuziek, die qua structuur eigenlijk nog het meest met popmuzikanten kunnen worden vergeleken. Vandaar allicht dat op het ministerie ene Koen Wauters zich nog ooit over dit probleem heeft ontfermd? (Of althans deed alsof…)
Lees verder “Tien jaar geleden: de musicus als nowhere man”
Het interview dat het meeste van mijn tijd in beslag heeft genomen, was ongetwijfeld dat met Will Tura. Niet minder dan drie dagen (gelukkig niet na elkaar) heb ik daarvoor moeten uittrekken. We spreken dan over de zomer van 1980.
Lees verder “Will Tura wordt tachtig!”
Meer dan honderdzestigduizend toeschouwers en vermoedelijk twee miljard televisiekijkers. Het is duidelijk dat we het niet hebben over een voorstelling in een of ander Cultureel Centrum in « de Vlaanders ». Live Aid dus en een succes zonder voorgaande. Op één dag werd zo’n drie miljard Belgische frank ingezameld voor hongerend Afrika. Sommigen zien initiatiefnemer Bob Geldof (zanger van The Boomtown Rats) dan ook reeds als Nobelprijswinnaar voor de vrede en, ja, als ooit een Kissinger en een Begin met deze prijs konden gaan lopen, dan mag dat voor ons best.
Lees verder “35 jaar geleden: Live Aid”
Het is al vijf jaar geleden dat de Engelse gitarist John Renbourn, bij ons vooral bekend van de folkrock-groep Pentangle, is overleden. Alhoewel ik nog niet zo lang geleden een heel interessante documentaire serie op de BBC heb gezien over de geschiedenis van de Engelse volksmuziek (waarin hij dus ruimschoots aan bod kwam), dacht ik niet dat ik een speciale bijdrage aan hem kon wijden om de eenvoudige reden dat ikzelf er niets over te vertellen heb. Maar tot mijn stomme verbazing leverde enig zoekwerk op dat ik de man zowaar nog aan het werk heb gezien en gehoord, met name in Beveren in de zomer van 1979. Uit zijn Wikipedia leer ik verder nog dat hij een klassieke opleiding heeft gevolgd en vanaf de jaren tachtig is hij dan ook naar de klassieke muziek, meer bepaald wat men dan noemt “the early music” teruggekeerd…
Lees verder “John Renbourn (1944-2015)”
“Op 30 januari jl. was er de tweede hoorzitting over het kunstenaarsstatuut in de commissie sociale zaken van het federaal parlement, onder voorzitterschap van Vincent van Quickenborne,” zo schrijft men op de website van ArtistsUnited, waar ik ook bovenstaande foto heb geleend. Deze vereniging heeft enkele concrete ideeën om het statuut te verbeteren en een aantal minder geslaagde zaken uit het verleden op te lossen, zo lees ik verder nog. Ongeveer zo’n twintig jaar heb ik mij bezig gehouden met een sociaal statuut voor de artiest (dat er pas sinds een paar jaar is). Eerst als journalist op De Rode Vaan, daarna bij de Vlaamse Socialistische Zelfstandigen en tenslotte ook in de Centrale voor Socialistische Cultuurbeleid en de Adviesraad voor Muziek. Ik begin met het eerste debat hierover, dat veertig jaar geleden heeft plaats gehad en enkele dagen later is verschenen in De Rode Vaan…
Lees verder “Veertig jaar geleden: op weg naar een statuut voor de artiest”
Frank Jacobs was in “De Rode Vaan” wel erg enthousiast over de voorstelling van “De Kikeri-kisten” (ook over de kinderliedjes die Raymond voor deze voorstelling schreef), maar Raymond zelf zal daar wel een andere mening over hebben, want dit vind je nooit terug in één of andere biografie. Dat in tegenstelling tot “Verschrikkelijk verstandig” dat hij in 1978 in de Beursschouwburg heeft gespeeld. Naast Raymond speelt hier ook trouwe miljonair Mich Verbelen mee. Zelf heb ik dan toch nog een soort van première meegemaakt. Marleen Merckx had immers haar voet gebroken, zodat Katia De Leeuw na amper twee repetities dit stuk van Marc Didden naar de Franse absurdist Roger Vitrac (“Victor ou les enfants au pouvoir”) opnieuw lanceerde. Het mirakel is echter niet gebeurd. Hoezeer we Katia’s inspanning ook waarderen, het was duidelijk dat ze nog niet “ingespeeld” was.
Lees verder “Verschrikkelijk verstandig”
In 2008 hield de Brusselse vervoersmaatschappij MIVB zowaar audities voor straatmuzikanten die willen optreden in de metro. In totaal werden er honderd vergunningen uitgereikt. Op zich is dit zo onzinnig als maar kan, maar anderzijds heb ik het eens meegemaakt dat, terwijl uit de luidsprekers van de metro het concerto voor twee violen van Bach weerklonk (*), een busker mij kwam vereren met een of ander melodietje op een krakkemikkig mondharmonicaatje. En dan werd ik nog verondersteld van hem hiervoor te betalen ook! Nooit heb ik zozeer het gezegde van Godfried Bomans verwenst dat “het beter is mondharmonica te spelen dan naar Bach te luisteren”!
Lees verder “Tien jaar geleden: een examen voor streetbuskers!”
Rum, de naam zegt het al : als vloeibaar goud op de tong laat zowel de drank als de groep zich definiëren. Een andere vaak gehoorde vergelijking is die met een diamant. Geen wonder dus dat deze Leuvense groep tijdens het festival van Lausanne (Zwitserland) de « Grand Prix Diamant » kreeg voor haar jongste elpee « Hinkelen ». (Foto Erik Westerlinck)
Lees verder “De roem van Rum”
dagelijks iets degelijks 