Tag: Vincent Van Gogh

Vincent van Gogh (1853-1890)

Vincent van Gogh (1853-1890)

Na het schilderen van zijn laatste doek, “Korenvelden met kraaien”, schoot Vincent van Gogh zichzelf 135 jaar geleden in de borst en overleed twee dagen later, zonder dat het grote publiek het wist. Vóór deze noodlottige datum had hij in twee maanden tijd meer dan 70 schilderijen gemaakt. “Mijn werk, ik riskeer er mijn leven voor, en mijn verstand is er half in weggezonken…”, lezen we in de brief die Vincent op die noodlottige 29 juli bij zich droeg. (Alcide)

Lees verder “Vincent van Gogh (1853-1890)” →

105 jaar geleden: “The Moon and Sixpence”

105 jaar geleden: “The Moon and Sixpence”

The Moon and Sixpence is a novel by W. Somerset Maugham, first published on April 15, 1919. It is told in episodic form by a first-person narrator in a series of glimpses into the mind and soul of the central character, Charles Strickland, a middle-aged English stockbroker who abandons his wife and children abruptly to pursue his desire to become an artist. The story is in part based on the life of the painter Paul Gauguin. (Wikipedia)

Lees verder “105 jaar geleden: “The Moon and Sixpence”” →

Het hoekje van Opa Adhemar (105)

Het hoekje van Opa Adhemar (105)

Gezocht: persoon die mijn op pc geschreven teksten in niet al te fraai handschrift kan kopiëren. Vergoeding na afspraak. Het mag een beetje vreemd lijken maar ik wil hiermee een wissel op de toekomst trekken. Deze van mijn nazaten dan. Het is toch een bekend fenomeen dat manuscripten, vooral na de dood van de auteur, een mooi sommetje kunnen opbrengen. Helaas vertrouw ik sedert jaren al mijn zielenroerselen en nachtmerries aan de laptop toe. Zo’n uitdraai is natuurlijk geen cent waard. Daarom moet er een manu-script opduiken, handgeschreven. Nu heb ik geen zin al die rommel te herkauwen, en dan nog: al die arbeid… Dat het dan niet ‘mijn’ handschrift is oppert u. Dat is een detail. De kunstwereld is toch één zwendel. En ik plaats er met zwier mijn handtekening onder, certificaat van echtheid. Klus geklaard. Erfenis verzekerd.

Lees verder “Het hoekje van Opa Adhemar (105)” →

Theo’s Buitelingen (28): Les Fauves

Theo’s Buitelingen (28): Les Fauves

Ik kom ze her en der nog weleens tegen. Van Dongen, Evenepoel en De Vlaminck bijvoorbeeld. In Rotterdam, Luik en zelfs in Sint Petersburg, of all places. Nee niet op de koers, maar in respectieve kunsttempels als de Kunsthal, het Luikse “Musée des Beaux Arts” (BAL) of de Hermitage. Het gaat ook niet over Wies of Arthur maar over Kees van Dongen (1877-1968). En niet over Remco maar Henri Evenepoel (1872-1899). Geen Eric of Roger, wel Maurice met een bijna gelijk gespelde familienaam. Het zijn ook geen renners dat had u al wel begrepen. Behalve eentje dan. Wel fameuze schilders uit vroeger dagen. Vertegenwoordigers van het fauvisme. Deze Franse vorm van wat later expressionisme is genoemd, wordt gekenmerkt door het gebruik van ongemengde kleuren, felle kleurcontrasten en zware contourlijnen. Vanwege de volgens -toenmalige- critici (te) wilde en impulsieve stijl, kregen ze de geuzennaam ‘fauves’-wilde beesten- toebedeeld. 

Lees verder “Theo’s Buitelingen (28): Les Fauves” →

Het hoekje van Opa Adhemar (66)

Het hoekje van Opa Adhemar (66)

Ontwaken. De geluiden die me van buiten bereiken lijken gedempt te klinken, bereiken me als door een mist. Een auto zoeft, zijn motor brult vanochtend niet. Voetstappen lopen als over fluweel. De overgordijnen opentrekken. De tuin is een wit tapijt. Mijn hart maakt een sprong. Of is het mijn ziel? Mijn geheugen? Beelden. Herinneringen. Geluiden. De aanblik ontroert me. Het pure. Het zuivere. 

Lees verder “Het hoekje van Opa Adhemar (66)” →