De grootste verrassing in de jury van de eerste Elisabethwedstrijd voor cello vond ik de aanwezigheid van de Nederlandse cellist Pieter Wispelwey. Dat een aanhanger van de historische uitvoeringspraktijk deel uitmaakte van de jury was op zich al speciaal (al was ook Roel Dieltiens jurylid), maar Pieter heeft zelfs binnen die doelgroep nog “iets speciaals”, vind ik. Daarom vroeg ik me af of hij soms “sold out” zoals men dan in Amerika zegt. Maar toen ik hem op televisie in zijn T-shirtje zag zitten, wist ik dat het nog altijd dezelfde sympathieke kerel was, zoals ik hem destijds heb gekend. Een beetje grijzer natuurlijk, maar ja, wie niet?

Lees verder “Pieter Wispelwey wordt zestig…” →