Pak de poen, de show van 1 miljoen was een groots opgezet spelprogramma op de Belgische openbare televisiezender BRT, thans VRT, in samenwerking met de Nationale Loterij. Het programma kwam voor het eerst op televisie op 8 april 1987 en werd tijdens de eerste aflevering gepresenteerd door Manu en René Verreth. Het werd rechtstreeks uitgezonden vanuit het Amerikaans Theater.
Lees verder “35 jaar geleden: de fameuze “Pak de Poen Show””
Deze drie heren van middelbare leeftijd(v.l.n.r. Manu Verreth, Mandus De Vos en René Verreth) voerden in het Mechelse Miniatuur Theater tot en met 21 februari 1982 « Een vacht voor de winter » op van Claude Rich.
Lees verder “Veertig jaar geleden: “Een vacht voor de winter””
Op 1 december 1956 brachten de mensen van het Mechels Miniatuur Theater hun eerste voorstelling. Dat werd dan « De verdwaalde plant » van Piet Sterckx in hun zelf ingericht zaaltje « Huize Hemelrijk » met slechts vijftig stoelen.
Lees verder “65 jaar Mechels Miniatuur Theater”
De Duitse (toneel)auteur Rolf Hochhuth viert vandaag zijn negentigste verjaardag. Wie zich haast kan tegen vanavond misschien nog in Weimar zijn om bovenstaande huldiging bij te wonen…
Lees verder “Rolf Hochhuth wordt negentig…”
« De collega’s » gingen veertig jaar geleden (27-12-1980) op de terroristen-toer. De genaamde Van Hie werd er een moment van verdacht een gevaarlijke bommenlegger te zijn. Hij speelde het spelletje mee en meteen was de aanleiding gevonden voor een zwakke aflevering van dit feuilleton dat zeer onevenwichtig maar des niettegenstaande erg populair blijft. Lijdzaam ondergaan lijkt ons de enige remedie om het te overleven. Want van kankeren over « de slechte smaak » van « het grote publiek » krijgt men enkel stenen in de gal. En dat kan heel pijnlijk zijn en helemaal de moeite niet waard… (Lode De Pooter in De Rode Vaan)
Lees verder “Veertig jaar geleden: collega’s onder elkaar”
Russell Braun is een Canadese bariton die de Papageno-aria uit “Die Zauberflöte” zong in The Cardiff Singer of the World 1993. Hij speelde zelf de panfluit, maar het wilde niet zo best lukken. Hij liet zich er echter niet door uit zijn lood slaan. Verder: Waldesgesprach van Schumann en Avant de quitter ces lieux uit Faust, waaruit bleek dat hij nogal een hoge bariton is, maar daardoor is hij juist minder in de diepte.
« Hoe zet ik verveling op het toneel, zonder zelf vervelend te zijn ? » Dat was het probleem waarmee de Franse existentialist Georges Michel zichzelf geconfronteerd zag toen hij in zijn « Een plaatsje onder de zon » de lusteloosheid van de doorsnee mens, het onbenullige van het aardse bestaan wilde tot uiting brengen via de vakantie aan zee van een arbeidersgezinnetje.
Lees verder “Zonnig maar met plaatselijk buien”
De meeste mensen zullen wel weten dat de gebroeders Verreth eveneens op 29 februari verjaren. Aan Manu heb ik al een bijdrage gewijd t.g.v. zijn overlijden, maar het wordt stilaan ook wel eens tijd om aandacht te besteden aan René, die toch samen met zijn tweelingbroer lange tijd de drijvende kracht is geweest achter het Mechels Miniatuur Theater.
Lees verder “René Verreth wordt tachtig…”
Eind jaren zeventig slaakte het theaterwezen in Vlaanderen een noodkreet : het uitblijven van de broodnodige subsidies wurgde het bijna. Minister Rika De Backer legde het er zo op aan dat de banken zich kunnen verrijken, terwijl arbeidsplaatsen dreigen verloren te gaan. Over dit alles hadden we een gesprek met Daan Bauwens.
Lees verder “Daan Bauwens: omdat toelagen belangrijk zijn”
35 jaar geleden ben ik Jan Matterne gaan interviewen. Die was op dat moment vooral bekend als auteur van de televisieserie “De Collega’s”. Het was voor ons jaarlijks boekennummer ter gelegenheid van de Boekenbeurs en de (nogal flauwe) titel was dan ook gekozen in functie van onze voorpagina in kleur.
Lees verder “35 jaar geleden: “Een boek, ook voor uw collega’s””
dagelijks iets degelijks 