“Met componist Octaaf van Geert hebben wij een speciale band,” schreef André Posman enkele jaren geleden toen hij (Octaaf dus) met pensioen ging. “Jarenlang, voor de Rode Pomp zich ontwikkelde tot een muziekcentrum eerste klasse, woonde hij letterlijk boven mijn hoofd, in Tussen ’t Pas 3 te Gent, naast de loge. Een wonderbaarlijk man, die saam afstudeerde met mijn broer Lucien Posman, dus nog de goede oude degelijke ‘eerste prijs’ compositie verwierf, na jarenlang werk in de diepte.”

“Onder het Rode Pomp-regime deden we misschien niet genoeg om zijn werk te doen uitvoeren,” doet André aan zelfkritiek. “Zijn muziek is compact, expressionistisch, maar steeds oerdegelijk. Zij zal niet vergaan. Octaaf vertaalt fundamentele gevoelsdraaikolken. In Sint-Petersburg hoorden we in het paleis op de hoek van de Fontanka en Nevsky-prospect zijn weergaloze symfonie ’Brons’, die daar een heel diepe indruk maakte. Octaaf, die eigenlijk een Russische ziel bezit, gaat met pensioen. De deur is aldus open naar nieuw werk: indertijd spraken we af dat hij de tabel van Mendeljev af zou werken; hij de noten en De Rode Pomp de uitvoering: alle elementen van de tabel in pure muziek. Een prachtig plan. Maar het Rode Pomp regime implodeerde, zoniet was de tabel al helemaal muzikale werkelijkheid geworden.”
Ter gelegenheid van die pensionering was er destijds een speciaal huldeconcert voor Octaaf in de concertzaal Miry van het Conservatorium van Gent. “Het oeuvre van Octaaf van Geert is immers het best bewaarde geheim van het conservatorium. Het heeft geen affiniteit met de huidige wellness-cultuur, het is opgetrokken uit ongepolijst graniet of brons of gewapend beton,” aldus nog André Posman.