Vandaag wordt de Amerikaanse zangeres Rita Coolidge 75 jaar. Ik durf wedden dat er haast niemand meer is die nog weet wie ze is, terwijl ze in 1973 in de film “Pat Garrett and Billy the Kid” (foto) ons nog allemaal natte dromen bezorgde.
Lees verder “Rita Coolidge wordt 75…”
Ik hoorde zopas nog eens de fantastische versie van “With a little help from my friends” door Joe Cocker en The Grease Band. Ik dacht: wie zou toch die fantastische orgelist zijn? Wel, dat blijkt Tommy Eyre te zijn…
Lees verder “Tommy Eyre (1949-2001)”
Het is ook al vijf jaar geleden dat de Britse rockzanger Joe Cocker is overleden aan longkanker.
Lees verder “Joe Cocker (1944-2014)”
Het is vandaag precies vijftig jaar geleden dat, precies op de dag dat bij ons Stijn Streuvels overleed, in de Verenigde Staten het fameuze Woodstock-festival van start ging (*). Als dàt geen duidelijk omen was dat er nieuwe tijden aangebroken waren! Eigenlijk is het eerder bekend geworden door de film van Michael Wadleigh en Martin Scorsese en de daarbij horende driedubbele elpee die beide door bovenstaande foto van het vrijende koppeltje Bobbi en Nick Ercoline werden gepromoot. Destijds heb ik er ook in mijn wekelijks rubriekje in De Voorpost aandacht aan besteed, toen het festival nog maar tien jaar achter de rug lag – en dat leek toen al een eeuwigheid!
Lees verder “Vijftig jaar Woodstock”
Vandaag is het 25 jaar geleden dat ik eens naar The Night of the Proms ben geweest. Dat was toen wijlen Joe Cocker de hoofdvedette was. Ondanks uitstekende vertolkingen van “You are so beautiful”, “Sorry seems to be the hardest word”, “You can leave your hat on”, “Up where we belong” (met Jennifer Warnes, die apart ook al “The hunter” en “Joan of Arc” had gezongen) en “Unchain my heart” met de blazers van Robert Groslots “Orkest van de 20ste eeuw”, werd hij die avond toch overtroffen door enerzijds John Miles, die een unieke (want complete) versie bracht van “Bohemian Rhapsody” van Queen (naast “I heard it through the grapevine” van Marvin Gaye) en anderzijds door “onze” Raymond van het Groenewoud, zij het dat ik eigenlijk al betere versies had gehoord van “Je veux de l’amour” en “Liefde voor muziek”. Toch liet Raymond zich samen met de tegenvallende Christopher Cross (“Ride like the wind” en zijn “Sailing”) bij het gezamenlijk gezongen bisnummer “Let it be” wegdrummen door het geroutineerde duo Cocker-Warnes.
Lees verder “25 jaar geleden: naar “The Night of the Proms””
Het is vandaag ook al 25 jaar geleden dat B.J.Wilson, vooral bekend als de drummer van Procol Harum, is overleden.
Lees verder “Barrie James Wilson (1947-1990)”
Tussendoor won Johan ook nog even het “Festival de la Chanson Française” (1975) waarna hij besloot zich serieus op de Franstalige markt te gooien, wat totnogtoe niet helemaal gelukt is, ook niet met “Je ne suis pas un flamand rose”, een franstalige elpee die zoals gebruikelijk een allegaartje van origineel werk en vertalingen van “greatest hits” is. Voor Vlaamse oren zijn vooral de titelsong, “Pauvre boxeur amoureux” en “Le ciel est le toit de ma maison” aangewezen. “Guitares à credit” (subliem!) en “Samedi soir” klinken zelfs beter dan in het Nederlands.
Dit was nota bene ook de eerste elpee die Jean Blaute heeft geproduced. Jean (in Humo): “Herbie Flowers speelde hierop mee, die toen net Lou Reeds ‘Walk on the wild side’ had opgenomen. Wel, zo’n ervaring zet een norm, waar je niet graag meer onder gaat.”
Lees verder “Je ne suis pas un Flamand rose”
Vele jaren later trouwt Johan Verminnen met het gewezen fotomodel Catherine Mattelaer die gedurende acht jaar de gezellin van Roland Van Campenhout was geweest, maar volgens de legende ook begeerd werd door Tim Hardin, Boz Scaggs en Van Morrison. Samen maken ze Paulien, wat Verminnen zo nodig in een songtekst moet gieten.
Lees verder “Johan Verminnen op latere leeftijd”
