Negentig jaar geleden won Jefke Bruyninckx een wedstrijd om te bepalen wie de Witte mocht spelen in de gelijknamige film van de Duits-Vlaamse filmregisseur Edith Kiel (1904-1993), al werd de film aan de man waarmee ze samenleefde, Jan Vanderheyden (1890-1961), toegeschreven.
Lees verder “Negentig jaar geleden: Jefke Bruyninckx wint wedstrijd om de Witte te spelen”
« Brel is zeker Beethoven niet, en ook niet Goethe, maar ik zou het fijn vinden te weten dat wat ik doe op mijn terrein even goed is als wat hij doet op het zijne. Striptekenen mag dan al geen kunst zijn, binnen het domein van de ontspanningsmedia schat ik het vrij hoog, even hoog als chansons ». Aan het woord is Charles « Snoopy » Schulz, duidelijk een serener man dan platenhandelaar Jo Van Eetvelde die met Vlaamse fierheid verklaart : « Ik verkoop liever en beter Vader Abraham en zijn smurfen dan Meneer Brel ».
Lees verder “Veertig jaar geleden: de tijd dat ze me Jackie noemden”
In 1987 bracht ene Peter Colpaert de elpee “Het luisterlied zal niet meer sterven” uit. Met nummers als “Nu je hemel niet meer blauw is”, “Speen in Spain” en “Van Roodkapje en de boze wolf” bewees hij dat het luisterlied zo dood is als een pier. (*) Want ik wil hier kleinkunst zeer duidelijk afbakenen: het is kleine kunst. Dit houdt geen appreciatie in, maar wel een objectieve beperking. Zeer verdienstelijke mensen als Johan Verminnen of Raymond van het Groenewoud die een heuse popgroep met zich mee zeulen kunnen op die basis niet tot de kleinkunst worden gerekend.
Lees verder “35 jaar geleden: “Het luisterlied zal niet meer sterven””
Jo Van Eetvelde, de organist uit Lokeren (foto LinkedIn), mag men niet verwarren met zijn Brugse naamgenoot die vanaf 1994 voor het Vlaams Blok in de Raad van Bestuur van het Paleis voor Schone Kunsten zetelde (1926-2012). Als dirigent van het Convivium Musicum in de jaren negentig was hij nochtans ook voor “eigen muziek eerst”…
Lees verder “Jo Van Eetvelde wordt 85…”
dagelijks iets degelijks 