Tag: Hergé

Vijf jaar geleden: een nieuwe blauwe “Suske & Wiske”

Vijf jaar geleden: een nieuwe blauwe “Suske & Wiske”

Toen ik jong was, was ik een fan van de allereerste “Suske & Wiskes”. Ik herinner me b.v. “De Ringelingschat”, “De Bokkenrijders” en “De Geverniste Zeerovers”. Zoals de titel al enigszins aangeeft, was dit laatste album reeds een “opgekalefaterde” versie (vooral met het oog op de Nederlandse markt) en met een ander album uit die periode (“De Texas Rakkers”) eindigde ook mijn belangstelling voor de rode reeks van “Suske & Wiske”. Maar wat ik altijd als een schat (van Beersel?) heb gekoesterd, is de zogenaamde blauwe reeks. En wat lees ik nu op de website van Doorbraak.be? Ter gelegenheid van de 75ste verjaardag van onze vrienden zou er zowaar een nieuwe uitgave in die blauwe reeks verschijnen. Ik laat Lode Goukens erover aan het woord, uiteraard met slechts een fragment, want ik wil het citaatrecht nu ook weer niet uit zijn voegen rukken…

Lees verder “Vijf jaar geleden: een nieuwe blauwe “Suske & Wiske”” →

Clara Clairbert (1899-1970)

Clara Clairbert (1899-1970)

Het is vandaag 55 jaar geleden dat Clara Clairbert een zangeres, die werd geboren als Clara-Pierre Impens, is overleden. Ze kende vooral succes in de jaren twintig en dertig, maar uiteindelijk is ze de geschiedenis ingegaan omdat ze model heeft gestaan voor Hergé’s Bianca Castafiore. (Afgaande op foto’s die ik op het internet heb teruggevonden, moet ik zeggen dat dit wel ten onrechte was.)

Lees verder “Clara Clairbert (1899-1970)” →

Het Evangelie volgens de Lukas (29): de Tesla van het tekenverhaal

Het Evangelie volgens de Lukas (29): de Tesla van het tekenverhaal

Op het bericht dat er na 44 jaar toch werk gaat gemaakt worden van een verfilming van EP Jacobs’ Het Gele Teken, vind ik hier een tien jaar oude tekst terug (waarvan ik niet eens weet of hij ooit gepubliceerd werd), maar die ik wel leuk vind om hem in het Evangelie in te lassen.

Lees verder “Het Evangelie volgens de Lukas (29): de Tesla van het tekenverhaal” →

Analyse van een stripverhaal (6): De Blauwe Lotus

Analyse van een stripverhaal (6): De Blauwe Lotus

In het middelbaar onderwijs moeten de leerlingen een boek leren bespreken. Dat lijkt me ook vrij logisch. Probleem is dat in technische scholen en het beroepsonderwijs de leerlingen zelfs niet eens meer een boek lézen, laat staan bespreken. Daarom bedacht ik het volgende: laat ik hen een stripverhaal doen ontleden. Dat lezen ze nog wel en de gebruikte methodiek is tenslotte dezelfde. Daarna hebben we in de klas de resultaten besproken aan de hand van enkele stripverhalen. Ik denk dat dit uiteindelijk een goede beslissing gebleken is. Ik zal deze resultaten in de loop der tijden weergeven, waarbij men zal kunnen vaststellen dat de vragen telkens weerkeren, maar uiteraard met verschillende antwoorden.

Lees verder “Analyse van een stripverhaal (6): De Blauwe Lotus” →

65 jaar geleden: Luc De Ryck krijgt zijn eerste strip

65 jaar geleden: Luc De Ryck krijgt zijn eerste strip

Van in mijn prilste jeugdjaren herinner ik mij onze strips. Zij hebben mijn jaren ‘50-‘60 geweldig gekleurd. Met mijn twee jaar oudere broer Walter kocht ik albums aan de lopende band – op twee adressen: bij Werner Michiels (Techniek en Kunst, P. Boelstraat) en Mieleke Maes (Akkerstraat). Al onze pree ging eraan. We hadden alle populaire collecties nagenoeg volledig, in de regel originele uitgaven. Maar we waren lezers, geen verzamelaars – en dus hingen heel wat albums na verloop van tijd uiteen, mede omdat we ze uitleenden aan vrienden. Zonder twijfel zijn we er op die manier heel wat kwijtgeraakt. Toen een toenmalige buurjongen onlangs zijn ouderlijk huis leegmaakte, meldde hij mij dat hij nog een strip had gevonden: Het zwarte goud van Kuifje, gesigneerd Luc De Ryck, 1 januari 1958, Gasthuisstraat 125, Temse. Dat album siert nu mijn relikwiekast.

Lees verder “65 jaar geleden: Luc De Ryck krijgt zijn eerste strip” →

Bob De Moor (1925-1992)

Bob De Moor (1925-1992)

Het is al dertig jaar geleden dat striptekenaar Bob De Moor (rechts op bovenstaande foto naast zijn mentor Hergé) is overleden. Ik heb hem ooit nog (telefonisch) geïnterviewd voor De Rode Vaan (net als zijn zoon, operazanger Chris De Moor), maar helaas vind ik dat niet meer terug. Het enige wat ik terugvind, is zijn bijdrage aan mijn stuk “Het boek dat mijn oortjes deed gloeien”. En voor de rest zal het maar weer eens Wikipedia worden, zoals zo dikwijls…

Lees verder “Bob De Moor (1925-1992)” →