Vandaag is het twintig jaar geleden dat Jan Ullrich, twee jaar na de Tour, ook de Vuelta heeft gewonnen. De 25-jarige Duitser had meer dan 4 minuten voorsprong op Igor Gonzalez de Galdeano. Frank Vandenbroucke, die in de slotweek enkele keren fors uithaalde, eindigde twaalfde, won het puntenklassement en werd tweede in het bergklassement.

Jan Ullrich was een uitzonderlijk talent. Hans Vandeweghe citeert in zijn boek “Wie gelooft die renners nog?” zijn mentor Rudy Pevenage: “Ze hadden allemaal epo, ze deden allemaal aan bloeddoping, maar US Postal was wel erg fanatiek bezig en ze werden blijkbaar niet zo gecontroleerd als wij. Maar als Armstrong samen met Ferrari weken aan een stuk op de Teide zat, denk je echt dat ze dan al met epo bezig waren? Armstrong was superserieus in de training. Jan niet. Jammer, want hij had meer talent.” (p.60)
Hans geeft als voorbeeld de Tour 2003: “De Tour van 2003 had Armstrong nooit gewonnen als Jan Ullrich niet ziek was geworden aan het begin van de Tour. Dat was eigen schuld dikke bult, want Ullrich had zich een koortsaanval op de nek gehaald omdat hij met slecht bewaarde Actovegin (*) had gewerkt. Pas in de tweede week kwam Ullrich weer een beetje bij en reed hij in de tijdrit naar Cap Découverte Armstrong in de vernieling. In de laatste tijdrit naar Nantes verkende Armstrong het parcours wel en Ullrich niet. De Duitser kwam ten val op een rotonde en verloor de Tour met één luttele minuut.” (ibidem)
In zijn enthousiasme gaat Hans echter daarna zelf uit de bocht: “Een jaar later zou het dan gebeuren. Maar Armstrong beschikte in 2004 over een betere fysieke conditie. Ullrich trouwens ook. Hij was begonnen te `werken’ met dokter Eufemiano Fuentes in Madrid om bloeddoping te organiseren buiten de ploeg. Ullrich reed dat jaar bij Bianchi, een slecht georganiseerde ploeg die eerder dat jaar als Coast bijna failliet was gegaan.” (p.60-61)
Het was echter juist in 2003 dat Ullrich voor Bianchi reed en het gaat nog verder: “Armstrong had Manuel Beltrán overgekocht van T-Mobile en wist heel goed dat Ullrich bij Fuentes klant was, net als enkelen van zijn eigen ploegmaten.” (p.61) Uiteraard heeft Beltran nooit voor T-Mobile gereden, maar wel een tijdje voor het zopas genoemde Team Coast. Nog vóór Coast door Bianchi werd overgenomen, was Beltran reeds verkast naar US Postal.
Maar goed, wat Vandeweghe voor de rest schrijft, is wel interessant: “Halverwege die Tour, toen de karavaan in de Pyreneeën was aanbeland en een levering bloed uit Madrid op weg was naar een appartement dat dokter Fuentes maanden van tevoren al had gehuurd, liet Armstrong een niet nader genoemde renner van zijn US Postal-ploeg de bestelling afblazen. Het was te gevaarlijk, er was te veel politiecontrole. Een insider vertelt: ‘Zo zorgde hij ervoor dat een levering bloedzakjes voor zijn ploegmaten Rubiera en Beltrán en nog een derde renner nooit de Tour bereikte.’ Het bloed van Ullrich bereikte evenmin de Pyreneeën. Armstrong had drie van zijn pionnen ingeruild voor de koningin van de andere kant. Checkmate.” (p.61)