Eigenlijk mogen we de weinig fijnzinnige criticus van de opvoering van “Aida” op het Festival van Verona in juli 1948 dankbaar zijn (*), want dankzij hem werd het genre opera van een gewisse dood gered. Het was voor Maria Callas immers de aanleiding om een drastische vermageringskuur te beginnen. Haar stem kreeg daardoor een hardere, metaalachtiger klank, maar vooral: zij werd er zich van bewust dat opera op de eerste plaats theater is, dat je daar niet enkel je vocale kunstjes staat te verkopen, maar dat je acteert met je hele lijf. Hààr transformatie leidde de dood in van de Bianca Castafiori’s en bracht interessante regisseurs (Luchino Visconti, Franco Zeffirelli) naar de operazalen. Marc Clémeur, de intendant van de Vlaamse Opera heeft ooit eens gezegd: “Het is heel belangrijk voor de geloofwaardigheid om jeugd op de scène te zien. Mijn criteria zijn eerst en vooral dat ze er goed uitzien, dat is belangrijk. Uiteraard moeten ze ook een fantastische stem hebben. En als ik ze op een auditie goed heb bevonden, ga ik naar een van hun optredens om ze als acteur op de scène te zien.”