Morgen zal het al vijftien jaar geleden zijn dat Herbert Dreilich in Berlijn is gestorven (foto YouTube).

Herbert Dreilich groeide op in Groot-Brittannië. In 1959 kwam hij naar de DDR , waar hij tot 1961 stage liep als utility-adverteerder in Halle (Saale) en daar ook tijdelijk als zodanig werkte. Sinds 1960 speelt hij gitaar in amateurbands, eerst de Jazz Youngsters in Halle, daarna van 1962 tot 1964 samen met Reinhard Lakomy en van 1967 tot 1968 met de Music-Stromers . Van 1967 tot 1971 volgde hij de muziekschool Friedrichshain in Oost-Berlijn . Van 1968 tot 1969 speelde hij met het Henry Kotowski Quintet en de Puhdys. Van 1969 tot 1971 was hij lid van Alexander, van 1971 tot 1974 speelde hij in Panta Rhei – samen met o.a. Veronika Fischer – en sinds 1975 werd hij leadzanger bij Karat. De meest succesvolle hit van Karat was veruit Über sieben Brücken musst du geh’n (muziek: Ed Swillms / tekst: Helmut Richter), dat vele malen door andere (meestal Duitse) artiesten is gecoverd, ook in het Engels (Chris de Burgh, Seven bridges, 2011) en in het Nederlands (Liesbeth List, Door diepe dalen, 1982).

Alhoewel de naam Karat wel een belletje deed rinkelen (hoewel ze volgens mij nooit te gast zijn geweest op het Feest van de Rode Vaan, al vaardigde de DDR wel elk jaar een groep af), zegde de naam Herbert Dreilich zelf mij eerlijk gezegd niets. Ik heb hem eigenlijk leren kennen door mijn schoonbroer Jean-Pierre Verstraete, die hem in Dresden heeft ontmoet, waar Karat in 1978 de Grand Prix van het Internationale Schlager Festival heeft gewonnen.

Jean-Pierre: “Ik kreeg de kans om mee te gaan met mijn toenmalige muziekhandelaar naar een muziekbeurs in Leipzig. Hij was tevens op mijn twaalfde jaar een van mijn accordeonleraars geweest. Na de nodige eindeloze papierwinkel kon ik dus met hem mee richting Duitsland. Ik moet erbij zeggen dat negentig procent van zijn instrumenten uit het oostblok kwamen. Toen.wij op de parking richting ingang van de beurs stapten had een jonge man ons bijgebeend en begon spontaan met ons te praten. Hij stelde zich voor als Herbert Dreilich en lid van de band Karat. Hij kwam als een heel vriendelijke man over en had het onder andere met mijn leraar over diverse instrumenten en als ik me niet vergis ook over microfonen Neumann. Deze ontmoeting was kort maar voor mij onvergetelijk, zeker toen ik vele jaren later de werken van Karat kon beluisteren. Tot op heden ben ik nog zeer sterk onder de indruk van die periode.”

Rond die tijd trad Karat ook voor het eerst op in West-Berlijn. De lp’s The Blue Planet (1982) en Albatros (1984) leverden Karat een gouden plaat op in de Duitse Bondsrepubliek.  In 1983 kreeg hij met de andere leden van Karat de Nationale Prijs van de DDR toegekend voor kunst en literatuur.

In 1986 was hij ook betrokken bij de DDR-groep Gitarreros waarvan hij als zanger deel uitmaakte naast Tamara Danz (Silly), Toni Krahl (Stad) en Mike Kilian (Rockhaus). 

In oktober 1997 kreeg Dreilich een beroerte . In augustus 2003 werd hij ziek met leverkanker. In de nacht van 11 op 12 december 2004 bezweek Herbert Dreilich aan kanker op de leeftijd van 62 jaar. De begrafenis vond plaats op 15 december 2004 op de begraafplaats Biesdorf met de aanwezigheid van collega’s zoals Peter Maffay , Heinz Kahlau , Norbert Kaiser en de Puhdys. 

Dreilich was drie keer getrouwd en liet vier kinderen achter, waaronder zijn zoon Claudius, die zijn opvolger werd bij Karat in 2005. Omdat Herbert Dreilich in 1998 de rechten op de naam “Karat” had verworven en de weduwe van Dreilich (niet de moeder van Claudius) de rechten had geërfd, moest de groep in januari 2006 een andere naam zoeken en werd sindsdien “K …!” genoemd. Een Berlijnse rechtbank oordeelde op 19 juni 2007 echter dat de rechten op de naam “Karat” toebehoren aan de leden van de band, waarna de band zichzelf weer “Karat” liet noemen.