Vandaag is het 35 jaar geleden dat Jan Mestdagh als laatste van de vertrouwde redactie De Rode Vaan heeft verlaten. Jan was tien jaar mijn gewaardeerde collega geweest op de redactie van De Rode Vaan en later heb ik nog vijf jaar met hem doorgebracht bij de C.S.C.
In februari 1977 verschenen in het muziektijdschrift Tliedboek drie gedichten van iemand die ik toen helemaal niet kende, maar tegen het einde van het jaar zou ik hem léren kennen, aangezien ikzelf toen ook op De Rode Vaan begon! Tijdens dat verblijf op De Rode Vaan hebben wij (op aanstoken van zijn eeuwige “kwelduivel” Lode De Pooter) terwijl Jan met vakantie was, één van die gedichten hernomen (onder de titel “Slagschaduw” omdat dit één van Jans lievelingswoorden was). Het zal technisch misschien wel wat problemen opleveren, maar ik ga hier toch trachten die drie gedichten weer te geven, met het commentaar (van mezelf) dat in De Rode Vaan nr.34 van 1983 is verschenen…
Uit (officieuze) opiniepeilingen blijkt dat het wekelijkse poëziehoekje in de r.v. ten zeerste wordt gesmaakt. Aangezien deze rubriek echter niet ondertekend wordt, hebben we van de vakantieperiode gebruik gemaakt om de samensteller ervan te verrassen door hemzelf eens in het zonnetje te plaatsen.
Inderdaad, collega Jan Mestdagh mag dan nog wekelijks onze Vlaamse en Nederlandse poëten de hemel inprijzen of met vlijmende kritiek striemen, in een onbewaakt moment heeft hij ook eens deze comfortabele (?) positie verlaten om te gaan postvatten in de galerij van de beoefenaars van de edele dichtkunst.
We lichtten bovenstaand gedicht uit een selectie gepubliceerd door het ter ziele gegane tijdschrift « Tliedboek » (in 1977) omdat het volgens ons typerend is voor de weemoed waarmee zijn werken zijn doordrenkt.
Omdat we ons wel hoeden om een oordeel te vellen (in welke zin dan ook) over de vruchten van een collega, citeren we verder de begeleidende tekst die in « Tliedboek » stond afgedrukt.
« Jan Mestdagh werd geboren in 1941. Stortte zich na het verlaten der middelbare schoolbanken in o.a. een uitgeversbedrijf met als nobel streven onze avant-garde letteren omhoog te stoten in de vaart der volkeren. Verzeilde dientengevolge in een periode van kommer en hongersnood. Werd echter op de valreep gered en kwam terecht op de redactie van de Rode Vaan, alwaar hij nu nog steeds in de weer is. Is van plan ooit een groot oeuvre bij elkaar te schrijven. Vreselijke kwalen zullen hem dit ongetwijfeld beletten ».
Ronny De Schepper
dagelijks iets degelijks 