Jolien D’Hoore (foto Erik Westerlinck) heeft na de eerste etappe in de OVO Energy Women’s Tour (GBr/WorldTour) nu ook de derde op haar naam geschreven. Onze 29-jarige landgenote was de snelste in een massasprint voor Lisa Brennauer, die de leiderstrui overneemt van Marianne Vos, die halfweg koers na een massale valpartij werd overgebracht naar het ziekenhuis. De Nederlandse viel op haar hoofd en moest worden gehecht.

Jolien D’Hoore (Gent, 14 maart 1990) is een Belgisch wielrenster, die al in de jeugdreeksen blijk gaf van zeer talentrijk te zijn. In het baanwielrennen haalde ze verscheidene nationale titels in verschillende disciplines bij de elite terwijl ze feitelijk nog junior was. Tijdens de wereldkampioenschappen baanwielrennen in 2008 maakte ze haar debuut bij de profs. Samen met Evelyn Arys en Jessie Daams werd ze zevende in de ploegenachtervolging. Later dat jaar kon het drietal een bronzen medaille veroveren tijdens het WK voor junioren. D’Hoore werd geselecteerd voor het wereldkampioenschap op de weg bij de junioren in Zuid-Afrika. Tijdens de wedstrijd reed D’Hoore samen met Evelyn Arys, de Italiaanse Rossella Callovi en de Duitse Hanna Amend weg. Het kwartet spurtte voor de zege, waarbij D’Hoore zich de snelste toonde en wereldkampioene werd.
Vanaf 1 januari 2009 maakte ze de overstap naar de profs bij Topsport Vlaanderen-Ridley, de vrouwenwielerploeg van Topsport Vlaanderen. Tijdens de wereldkampioenschappen baanwielrennen te Melbourne eindigde ze negende in het omnium. Hierdoor mocht ze aan de Olympische Spelen in Londen deelnemen. Haar wegseizoen stond in het teken hiervan. Ze werd in afwachting hiervan niettemin Belgisch kampioenschap op de weg bij de dames elite. Op de Spelen nam ze deel aan het Omnium en haalde een verrassende vijfde plaats.
Vanaf 2013 richtte D’Hoore zich meer op de weg. Ze veranderde hiervoor van team en stapte over naar Lotto-Belisol Ladies. In haar eerste seizoen behaalde ze ereplaatsen in de GP Cholet en de Energiewacht Tour, ze won ook Dwars door de Westhoek in de spurt. In oktober maakte ze haar rentree op de piste, tijdens het EK. In het omnium moest ze enkel Kirsten Wild en Laura Trott laten voorgaan. 2014 was het jaar van de definitieve doorbraak, ze won vaak en pakte vele ereplaatsen, in Wielsbeke het Belgisch kampioenschap op de weg bij de dames elite, en dit voor de 2de maal in haar carrière. Ook op de piste presteerde ze op hoog niveau, na zilver op het EK won ze de wereldbeker in Guadalajara. Tijdens het WK hoopte ze op een medaille, maar eindigde als 4de.
Na zes profjaren in Belgische dienst, stapte D’Hoore in 2015 over naar de Britse ploeg Wiggle Honda, waar ze terechtkwam tussen andere topsprinters als de Australische Chloe Hosking en tweevoudig wereldkampioene Giorgia Bronzini. Het wegseizoen 2015 begon goed met de overwinning in de Omloop van het Hageland en één week later haar eerste zege in de wereldbeker, namelijk de Ronde van Drenthe. Ook in de Ronde van Vlaanderen presteerde ze goed met een tweede plek. Ze won de spurt van het peloton, vlak achter haar ontsnapte ploegmaat Elisa Longo Borghini. Later die maand won ze de eerste etappe van de Energiewacht Tour en won ze de sprint om de tweede plaats in Dwars door de Westhoek achter winnares Elise Delzenne.
In juni won ze de Diamond Tour en de tweede etappe in de Aviva Women’s Tour en kwam zes seconden tekort voor de eindzege achter Lisa Brennauer. In Tervuren won ze zilver in het BK tijdrijden op ruim anderhalve minuut achter Ann-Sophie Duyck en twee dagen later won ze net als het jaar voordien de Belgische titel in de wegwedstrijd. In de Giro Rosa kwam ze niet verder dan een 33e plek, maar later die maand won ze drie van de vier ritten (inclusief de tijdrit) en het eind- en puntenklassement van de BeNe Ladies Tour. Op de Avenue des Champs-Élysées in Parijs werd ze tweede in de tweede editie van La Course achter Anna van der Breggen. In augustus won ze met de Open de Suède Vårgårda haar tweede wereldbeker van het seizoen en in september won ze de eerste twee ritten van de Holland Ladies Tour.
Na diverse ereplaatsen eindigde ze haar klassieke voorjaar in juni 2016 met de overwinning in de Flanders Diamond Tour. Twee weken later won ze brons op het Belgisch kampioenschap in Lacs de l’Eau d’Heure, achter Kaat Hannes en Lotte Kopecky. In juli tijdens de Tour de Feminin – O cenu Českého Švýcarska stond ze in drie etappes op het podium, waaronder winst in etappe vier; ook won ze de puntentrui. Eén week later won ze, net als het jaar ervoor, drie van de vier etappes en derhalve het punten- en algemene klassement van de BeNe Ladies Tour.
Op de Olympische Spelen 2016 in Rio de Janeiro behaalde ze een bronzen medaille op de baandiscipline omnium. De Britse Laura Trott veroverde het goud voor de Amerikaanse Sarah Hammer. Eind augustus startte ze in de Holland Ladies Tour, waar ze derde werd in de vijfde etappe. Eén week later won ze de World Tour-wedstrijd La Madrid Challenge, vlak voor haar ploeggenote Chloe Hosking. Na de Spelen in Rio was het wereldkampioenschap op de weg in Doha, Qatar, haar grote doel. Hier werd ze echter slechts tiende. Eén week erna nam ze revanche door samen met Lotte Kopecky in Saint-Quentin-en-Yvelines de eerste Europese kampioene ploegkoers te worden.
In het voorjaar van 2017 won D’Hoore de Omloop van het Hageland en de GP de Dottignies en werd ze nipt geklopt door Lotta Lepistö in Gent-Wevelgem. In de Ronde van Vlaanderen speelde ze geen rol van betekenis, maar twee weken later werd ze, wederom samen met Kopecky, in Hongkong de eerste wereldkampioene ploegkoers. In mei won ze, ondanks een val in de eerste etappe, twee van de drie ritten en het berg- en eindklassement van de Ronde van Chongming. In juni won ze in de sprinttrui de slotrit van de OVO Women’s Tour en op 25 juni werd D’Hoore voor de derde keer Belgisch kampioene op de weg. In juli 2017 won ze in een millimeterspurt met haar oud-ploeggenoot Hosking de vierde etappe in de Giro Rosa.
Op de eerste dag van het WK baanwielrennen in het Nederlandse Apeldoorn behaalde Jolien D’hoore meteen een zilveren medaille in de scratch achter de ongenaakbare Kirsten Wild. In de puntenkoers (opnieuw gewonnen door Wild) werd ze echter pas tiende. De grootste teleurstelling was echter dat Lotte Kopecky wegens een kwetsuur aan de arm haar wereldtitel in de madison niet kon verdedigen. Jolien D’hoore werd dan maar gekoppeld aan de piepjonge Shari Bossuyt en moest zich met een twaalfde plaats tevreden stellen.
Daarna won ze de eerste editie van de World Tour wedstrijd voor vrouwen Brugge-De Panne. Zij won de sprint van het peloton voor wat zij dacht de zevende plaats te zijn, maar op de meet bleken de zes vroege vluchtsters reeds ingelopen te zijn. Daarna werd ze net als vorig jaar opnieuw tweede in Gent-Wevelgem. Ze moest op de meet de duimen leggen voor Marta Bastianelli. Vervolgens won Jolien D’hoore twee ritten na elkaar in de Giro Rosa.
In januari 2019 heeft ze met Lotte Kopecky tijdens de vijfde manche van de wereldbeker baanwielrennen in het Nieuw-Zeelandse Cambridge goud gewonnen in de ploegkoers. Ze totaliseerden 39 punten. Daarmee bleven ze de Italianen Letizia Paternoster en Maria Giulia Confalonieri (27 ptn) voor. De Nieuw-Zeelanders Racquel Sheath en Rushlee Buchanan (9 ptn) vervolledigden het podium.
Het wegseizoen begon in mineur: in de Drentse Acht van Westerveld brak ze haar sleutelbeen. Ondertussen zit ze alweer een tijdje op de fiets en gisteren kon ze eindelijk haar eerste overwinning behalen. Dat gebeurde tijdens een kermiskoers in Haaltert, maar winnen is winnen. (Wikipedia)