De Franse dirigent Marc Minkowski (foto Yuyu via Wikipedia) wordt vandaag zestig jaar oud. In juli ’97 volgde hij Stefan Soltesz op als muziekdirecteur van de Vlaamse Opera.
Minkowski’s carrière startte eigenlijk met Musica Antiqua in 1984 (met Pierre Hantai, Hugo Reyne en een vierde Beatle). In juli 1997 leidde hij een studentenorkest in Grenoble. Hij dirigeerde ook al in de Bastille. Dat hij uit de barokopera komt, vindt hij een voordeel omdat daar de nadruk sterk op de tekst lag. Hij verwijst naar John Eliot Gardiner om zijn gelijk te halen. De Vlaamse barokspecialisten hoefden nog niet meteen te vrezen dat ze nu aan de deur zouden worden gezet, werd er gezegd, want Minkowski bracht aanvankelijk “slechts één” opera met zijn Musiciens du Louvre. Minkowski is sterk Angelsaksisch georiënteerd, mede door het feit dat zijn moeder een Amerikaanse is. Naast zijn carrière als barokdirigent wilde hij zich hier in Vlaanderen komen bekwamen in het meer romantische repertoire. Zo is hij verliefd op de langoureuze en wellustige muziek van Massenet. Vreemd genoeg laat hij zich dan ook niet deinen op deze klanken. Hij pakt ze met eenzelfde daadkracht aan als stond hij voor een klein overzichtelijk barokensemble. Hij sleurt persoonlijk aan iedere muzikant en daardoor ziet hij vaak door de bomen het bos niet meer. Grote ensembles gaan lichtelijk de mist in en het verband tussen koor en orkest geraakt zoek. Dat gemis compenseert hij met veel energie. Minkowski is zeker geen vrijblijvend dirigent en wat hij doet, doet hij met overgave. Toch verdween hij in 1999 al opnieuw als muziekdirecteur bij de Vlaamse Opera, omdat hij in Frankrijk was aangezocht om een operacentrum te creëren voor Franse muziek van de 17de eeuw tot nu. Minkowski blijft wel gastdirigent in de Vlaamse Opera. Voor zijn laatste seizoen (98-99) had hij nog “Oberon”, “Idomeneo” en drie concertprogramma’s waaronder de “Messe Solennelle” van Berlioz op het programma staan. Sommige van deze projecten kwamen al meteen op de helling te staan, aangezien de voornaamste reden waarom Marc Clémeur zich zo maar bij dit vroegtijdig vertrek neerlegde, was dat het hoegenaamd niet boterde tussen Minkowski en het orkest. Dat Minkowski uiteindelijk toch niet zo graag de barokmuziek verlaat, kan ik begrijpen, dat hij echter ook een dikke nek (dixit Clémeur in DS van 26/6/98) blijkt te zijn, was mij eerlijk gezegd een verrassing, tot ik hem aan het werk zag op een oudejaarsavondconcert in de Gentse opera, waarbij hij de roep om de Radetzkymars opvallend negeerde. Men kan dan stellen dat het juist een verdienste is om zo’n afgezaagde draak te weigeren te spelen, maar oudejaarsavond is nu eenmaal geen avond als een andere en hij vergalde duidelijk de feeststemming van het overgrote deel van het publiek. Als opvolger werd door Erna Metdepenninghen Massimo Zanetti, op dat moment bij de opera van Bremen, getipt en zoals gewoonlijk had ze gelijk natuurlijk…
Ronny De Schepper
dagelijks iets degelijks 