Het is morgen al veertig jaar geleden dat Paul McCartney zijn vierde solo-album “Tug of War” uitbracht. In De Rode Vaan besprak ik de elpee samen met het “Musiquarium” van Stevie Wonder omdat deze ook aan “Tug of War” heeft meegewerkt. Vandaar de titel “Paul McCartney en Stevie Wonder: een paar apart”…
Op dit moment nummer één op de hitparade van Radio Keizer Karel : « Tug of War » van Paul McCartney. Toegegeven, het is gedeeltelijk omdat wij uit onze puberteit een zekere binding met charismatische Paul hebben overgehouden, want zo’n uitzonderlijk album is dit nu ook weer niet. Maar anderzijds voelt het toch comfortabel aan als je nooit hebt meegedaan aan de hetze tegen deze man, op een moment dat zelfs de meest fervente anti zich schoorvoetend laat ontvallen dat deze elpee tot de betere behoort.
Uitgekomen in volle Falkland-crisis brengt iedereen die z’n Engels van de straat heeft opgeraapt de titel uiteraard hiermee in verband maar „ war „ dient hier niet letterlijk te worden opgenomen. “Tug of war” is de Engelse uitdrukking voor de sport die wij “touwtrekken” noemen.
De titelsong zelf is al onmiddellijk kenmerkend voor McCartney, die nogal eens neiging heeft naar het bombastische over te hellen (ook al in zijn Beatleperiode, denken we maar aan bepaalde tracks uit “Sgt.Pepper’s”, “Abbey Road” of de dubbele witte, om over “Let it be” nog maar te zwijgen). In diezelfde kategorie kunnen we op deze nieuwe plaat nog “Ballroom Dancing” en “Wanderlust” onder brengen. De appreciatie van deze rumroers hangt uiteraard samen met een algemene houding tegenover bombast, maar het valt toch moeilijk te ontkennen dat het er van de betere soort zijn, menen wij.
Wie bombast zegt, denkt meteen ook aan pathetiek en die moet men bij McCartney ook nooit ver zoeken. En hier is het wél telkens een dubbeltje op z’n kant. Men moet per nummer onderzoeken of het nu op de negatieve of op de positieve zijde terechtkomt. Voor “Here today” dat wellicht aan John Lennon is opgedragen, is ongetwijfeld dit laatste het geval. De “Yesterday”-viooltjes zijn hier wel aanwezig, maar niet opdringerig. En vooral de tekst is mooi. Misschien geeft dit wel de doorslag, want het andere pathetische nummer “Ebony and ivory” bestaat toch voornamelijk uit cliché’s en de daar bijhorende muziek al evenzeer.
Dat Stevie Wonder aan dit laatste nummer heeft meegewerkt, zal overigens eerder symbolisch bedoeld zijn (Stevie als Ebony en Paul als Ivory), want het is er niet aan te hóren. “What’s that you’re doing” daartegenover is wél een echt Stevie Wonder-funknummer.
Verder vinden we op “Tug of war” o.a. “Get it” (samen met Carl Perkins), “Wanderlust” en “The girl is mine”, een duet met Michael Jackson, die zich later (met de opbrengst van “Thriller”) de rechten van de Beatle-songs zal toeëigenen, wat tot een conflict met McCartney zal leiden. Maar alhoewel John en Paul de rechten op hun songs hebben verloren aan Michael Jackson (zij krijgen slechts 15%), moet Paul moet zeker niet klagen: hij heeft immers de rechten van musicals als “Hello Dolly”, “Annie”, “A chorus line” en “Grease”, de muziek van Scott Joplin en de songs van Buddy Holly in zijn bezit (vandaar Denny Laine rond die tijd “Holly Days” uitbrengt). Maar het meeste zou hij moeten verdienen aan “Happy Birthday”, al zullen de meeste “uitvoeringen” wel gebeuren zonder het betalen van de rechten erop.
T.g.v. “Live Aid” doen opnieuw geruchten de ronde dat The Beatles opnieuw zouden samenkomen (met Julian Lennon dan wel als vervanger van John), maar uiteindelijk is het alleen Paul die “Let it be” inzet als finalelied. Hij schrijft ook een kinderlied: “We all stand together”, waarbij een schitterende tekenfilmvideo hoort.
Referentie
Ronny De Schepper, Paul McCartney en Stevie Wonder: een paar apart, De Rode Vaan nr.31 van 1982
dagelijks iets degelijks 