Jane Birkin (1946-2023)

Zangeres en actrice Jane Birkin is gisteren overleden op 76-jarige leeftijd. Ze zou dood zijn aangetroffen in haar woning door haar verpleegster. Birkin kampte al een tijdlang met gezondheidsproblemen en moest eerder al concerten afgelasten. In 2002 kreeg Birkin de diagnose van leukemie, waarvoor ze verschillende behandelingen onderging. In 2021 kreeg ze een beroerte. Naast zangeres en actrice was Jane Birkin voor veel vrouwen bovenal een stijlicoon. Ook haar amoureuze relatie met de Franse zanger/acteur Serge Gainsbourg sprak tot de verbeelding. (vrtnws)

In 1967-68 konden we via “Blow Up” van Michelangelo Antonioni en “Wonderwall” van Joe Massot kennis maken met Jane Birkin, die in 1946 was geboren in Londen als dochter van de actrice Judy Campbell (haar broer Andrew zou eveneens de filmbusiness instappen).

Jane Birkin zou een soort van eeuwige Lolita worden omdat haar borstgroei nooit tot ontwikkeling zou komen. Dat maakte dat de Franse chansonnier Serge Gainsbourg meteen verkocht was. In 1969, “l’année erotique”, schoof hij voor haar Brigitte Bardot opzij om “Je t’aime… moi non plus” in te blikken. (In 1973 zou Roger Vadim, de ex van Brigitte, beiden samen brengen in de film “Don Juan 73”, zie bovenstaande foto.)
Birkin van haar kant schoof voor deze man die 20 jaar ouder was dan zij, haar echtgenoot, de 13 jaar oudere componist John Barry opzij, waarmee ze op haar zeventiende was getrouwd. Uit dit huwelijk van twee jaar hield ze een dochtertje Kate over (die ondertussen zelf reeds moeder is van Roman) en kort nadat ze met Serge Gainsbourg samen was (in 1971), hadden ze samen nog een dochter, Charlotte. Jane bleef dertien jaar bij Serge (in 1982 hadden ze nog een dochtertje, Lou) en zelfs wanneer ze nadien met filmregisseur Jacques Doillon was getrouwd, bleef ze nog met hem bevriend.
In 1974 speelde ze een merkwaardige rol in “Comment réussir quand on est con et pleurnichard” van Michel Audiard. En dat zeg ik niet omdat ze met haar billen en borsten (nou ja, zeg maar borstjes) haast voortdurend bloot loopt, want dat zijn we tenslotte van haar gewend, en al evenmin omdat ze het in die film “doet” met achtereenvolgens Jean Rochefort, Jean Carmet en Jean-Pierre Marielle, die het op hun beurt dan ook nog allemaal eens “doen” met Stéphane Audran en Evelyne Buyle, want dat is dan weer typisch voor een Franse komedie, zeker één van Michel Audiard, nee, waaraan ik refereer is de nogal genante scène waarbij men haar cul staat te bediscussiëren vóór een levensgroot portret waarop de cul in kwestie uitgebreid staat afgebeeld. Faut le faire!
Datzelfde jaar gaat ze ook uitgebreid naakt in “Le mouton enragé” van Michel Deville. Op zich niks merkwaardigs, maar het verschil met tegenspeelster Romy Schneider (met wie ze overigens geen enkele gezamenlijke scène heeft) is opvallend. Niet dat Romy niet naakt gaat, integendeel, maar het camerastandpunt is opvallend veel minder “onthullend”.

Ze vormde in 1974 ook twee keer een duo met Pierre Richard in een paar komische films van Claude Zidi, met name “La moutarde me monte au nez” en “La course à l’échalote”.

Ronny De Schepper