Net heb ik nog een vertwijfelde, wanhopige poging gedaan om mits een kleine bevochtiging van de potaarde de rozen die zich op de tafel in de eetkamer veeleer in een palliatieve afdeling wanen, te reanimeren. Vergeelde blaadjes die drie weken geleden frisgroen oogden, de rode schatjes zingen zoals Adamo het hen voorzong “Quand les roses se fanaient…”, ze laten zieltogend hun kopje en de rest van hun tere lijf neerslachtig hangen. Bloemen, planten, mijn dada niet.