Het is al vijf jaar geleden dat de Franse zangeres en Eurovisiesongfestivalwinnares France Gall is overleden. Ze vocht twee jaar tegen kanker en belandde een maand eerder nog met ademhalingsproblemen in het ziekenhuis. In oktober was ze nog maar pas zeventig geworden. Sedert de dood van haar echtgenoot Michel Berger leidde ze een eerder teruggetrokken leven.
« Brel is zeker Beethoven niet, en ook niet Goethe, maar ik zou het fijn vinden te weten dat wat ik doe op mijn terrein even goed is als wat hij doet op het zijne. Striptekenen mag dan al geen kunst zijn, binnen het domein van de ontspanningsmedia schat ik het vrij hoog, even hoog als chansons ». Aan het woord is Charles « Snoopy » Schulz, duidelijk een serener man dan platenhandelaar Jo Van Eetvelde die met Vlaamse fierheid verklaart : « Ik verkoop liever en beter Vader Abraham en zijn smurfen dan Meneer Brel ».
Lees verder “Veertig jaar geleden: de tijd dat ze me Jackie noemden”
Julien Clerc werd geboren in Parijs in een gezin dat politiek tegengesteld was. Als ik me niet vergis was zijn vader communist, terwijl zijn moeder eerder uit een bourgeois milieu kwam. Het kan ook omgekeerd zijn, want wie wie is, is op zich niet belangrijk. Wat wél belangrijk is, dat is dat het gezinnetje nogal vlug uit elkaar viel en de kleine Julien dus om beurten in een totaal andere omgeving terecht kwam, iets wat hem, naar eigen zeggen, getekend heeft voor zijn verdere leven.
Lees verder “Julien Clerc wordt 75…”
Het is vandaag veertig jaar geleden dat de Franse acteur Patrick Dewaere, artiestennaam van Patrick Bourdeaux (rechts op de foto met Gérard Depardieu en Miou-Miou in “Les valseuses”), zich met een geweerschot van het leven beroofde.
Lees verder “Patrick Dewaere (1947-1982)”
In 1986 trouwt Johan Verminnen met het gewezen fotomodel Catherine Mattelaer die gedurende acht jaar de gezellin van Roland Van Campenhout was geweest, maar volgens de legende ook begeerd werd door Tim Hardin, Boz Scaggs en Van Morrison. Samen maken ze Paulien, wat Verminnen tot een liedje inspireert.
Lees verder “Johan Verminnen op latere leeftijd”
In 1975 won Johan Verminnen (foto Jo Clauwaert) ook nog even het “Festival de la Chanson Française” waarna hij besloot zich serieus op de Franstalige markt te gooien, wat tot nog toe niet helemaal gelukt is, ook niet met “Je ne suis pas un flamand rose”, een franstalige elpee die zoals gebruikelijk een allegaartje van origineel werk en vertalingen van “greatest hits” is. Voor Vlaamse oren zijn vooral de titelsong, “Pauvre boxeur amoureux” en “Le ciel est le toit de ma maison” aangewezen. “Guitares à credit” (subliem!) en “Samedi soir” klinken zelfs beter dan in het Nederlands. Dit was nota bene ook de eerste elpee die Jean Blaute heeft geproduced. Jean (in Humo): “Herbie Flowers speelde hierop mee, die toen net Lou Reeds Walk on the wild side had opgenomen. Wel, zo’n ervaring zet een norm, waar je niet graag meer onder gaat.”
Lees verder “Je ne suis pas un Flamand rose”
Miou-Miou, de Franse actrice wier foto hieronder tijdens de jaren negentig heel de tijd op mijn bureau heeft gestaan, alsof ze mijn echtgenote of op z’n minst toch mijn vriendin was, wordt vandaag ook al zeventig…
Lees verder “Miou-Miou wordt zeventig…”
dagelijks iets degelijks 