Julien Clerc wordt 75…

Julien Clerc werd geboren in Parijs in een gezin dat politiek tegengesteld was. Als ik me niet vergis was zijn vader communist, terwijl zijn moeder eerder uit een bourgeois milieu kwam. Het kan ook omgekeerd zijn, want wie wie is, is op zich niet belangrijk. Wat wél belangrijk is, dat is dat het gezinnetje nogal vlug uit elkaar viel en de kleine Julien dus om beurten in een totaal andere omgeving terecht kwam, iets wat hem, naar eigen zeggen, getekend heeft voor zijn verdere leven.

Julien Clerc maakte zijn schuchter tv-debuut in 1968. In ’69 trad hij op in de muzikale komedie “Hair”. Vanaf toen is de naam van Julien Clerc niet meer weg te denken uit de Franse chansonwereld. Zijn hippie-imago van ’68 achterwege latend evolueerde hij van een naieve dromerige stijl (“La petite sorcière”, “Si tu reviens”, “Ce n’est rien”) naar een meer internationaal commercieel gerichte stijl (“This Melody”), om tenslotte bij het imago van de Franse bonvivant (“Travailler c’est trop dur”…) terecht te komen, aldus Wikipedia. Ergens daartussen moet men ook zijn turbulente liefdesleven weven met o.a. France Gall, Miou-Miou (foto) en zelfs Carla Bruni.
Van die eerste periode heeft MFP een verzamelelpee uitgebracht in de reeks “Success for Pleasure”, terwijl Julien zelf blijkbaar daarna in een vierde fase is terechtgekomen, want van het bonvivant-image vind je toch maar weinig weer op de elpee “36 Front Populaire”, gewijd aan een belangrijke passage in de Franse geschiedenis (1936: het volksfront van socialisten en communisten onder de leiding van Léon Blum en het uiteenvallen ervan onder druk van de oorlogsomstandigheden in Spanje).
« Het Volksfront van 1936 blijft het unitaire elan, in het leven geroepen door de communisten, dat ertoe heeft bijgedragen dat de weg naar het binnenlands fascisme werd afgesneden, dat gedurende een tijd de vrede werd gehandhaafd en dat het lot van de Franse arbeiders en boeren aanzienlijk werd verbeterd. » Tot daar Jean Gacon in L’Humanité over het historisch samengaan van communisten (o.l.v. Maurice Thorez) en socialisten (o.l.v. Léon Blum) in 1936, wat tot onderwerp is genomen van een “chanson-opera” (mogelijk een neologisme, maar van een rock-opera of pop-opera kan men onmogelijk spreken) van de hand van Jean-Pierre Bourtayre en Jean-Claude Petit (muziek) en Etienne Roda-Gil (tekst).
Wellicht is dit concept gegroeid in de jaren zeventig toen opnieuw een dergelijk front in de lucht hing. Het is de verdienste van Roda-Gil dat hij zich evenwel niet tot al te schematische denkbeelden heeft laten verleiden, zodat de productie ook onder gewijzigde politieke omstandigheden stand houdt.
Natuurlijk is Roda-Gils kritiek op de gebeurtenissen van 36-37 niet zo diepgaand als b.v. die van Gacon, die, Blum (terecht) de non-interventie in Spanje verwijt, de verdeling van de Franse arbeidersklasse tot op de dag van vandaag, zijn afwijzing van het marxisme en zijn bijdrage tot het tot stand komen van het Marshall-plan.
Een opera, die naar de aloude traditie twee geliefden (zij, Corinne Miller, is een laborante; hij, Julien Clerc, is een elektricien; zij ontmoeten elkaar tijdens de stakingen en betogingen van mei ’36, zoals velen elkaar wellicht hebben ontmoet in mei ’68) ten tonele voert, kàn nu eenmaal die politieke ambities niet hebben. En toch treft Roda-Gil de juiste toon op het einde : na “La fin du rêve Blum” (de « held », Clerc dus, vertrekt wél naar Spanje) vinden de twee jonge mensen elkaar weer bij de “Mur des Fédérés” (waar de laatste communards zijn neergeschoten) voor het finalenummer “Nous serons toujours là”.
Muzikaal klinkt het allemaal misschien iets teveel zoals de Fransen denken dat pop zou moeten klinken, maar Julien Clerc (die nooit ondermaats is) brengt een aantal nummers in zijn gewone stijl (Roda-Gil is trouwens zijn vaste tekstschrijver) en er zitten een paar goede meezingers in, zoals « Du pain et des roses », die in Frankrijk op betogingen misschien wel een kans maken om de plaatselijke versie van « We shall overcome » te verdringen.

Referentie
Jan Segers, Twee Franse rebellen (die tweede was dan Marc Ogeret, RDS), De Voorpost, 17 augustus 1979