We weten allemaal dat wielercommentator José De Cauwer af en toe stottert. En we weten ook dat lachen met iemand die stottert zeer verwerpelijk is. En dat méén ik echt, dat zeg ik niet enkel om “politiek correct” te zijn. Maar desondanks moet ik toegeven dat ik tien jaar geleden niet meer bijkwam van ’t lachen.
Lees verder “Tien jaar geleden: prot prot”
Vandaag is het 55 jaar geleden dat Lucien Van Impe derde werd in de Tourrit naar Chamonix na Pingeon en Merckx. Het is de eerste maal dat hij zich laat zien in de Tour en dat is ook niet te verwonderen want voor de start had hij amper 160km bij de profs gereden…
Lees verder “55 jaar geleden: Lucien Van Impe laat voor het eerst van zich horen in de Tour”
Als de Ronde van Frankrijk van start gaat, betekent dit dat er weer volk zal zitten in het café op het hoekje. Even de crisis vergeten, denken de kijkers, maar vooral de cafébazin. En toch.
Lees verder “Veertig jaar geleden: Tour de France”
Op de Velle houden verschillende straten met de regelmaat van een klok een buurtfeest: Beeldstraat, Heistraat, Steendonkstraat… Op zaterdag 8 juni 2019 was de Brandstraat voor de vijfde maal aan de beurt. De hoeve van de familie Pauwels (‘Herdershof’) was de plaats van het gebeuren. 120 buurtbewoners waren present, afkomstig van Temse en Sint-Niklaas, want de ene kant van de Brandstraat is grondgebied Temse, de andere Sint-Niklaas.
Lees verder “Vijf jaar geleden: vijfde buurtfeest Brandstraat”
Vrijwel iedereen was het erover eens: de voorjaarsklassiekers waren uitzonderlijk flauw tien jaar geleden, misschien met als uitzondering die de regel bevestigt Parijs-Roubaix (foto Olivier De Plus). Buiten een flauwe plezante die voorstelde om het gebruik van EPO opnieuw toe te laten, wijzen de meeste waarnemers naar dezelfde oorzaak: de fameuze UCI-punten die de aanvalslust inperken en de renners eerder op zekerheid laten speculeren. Liever tiende en binnen de punten eindigen dan een alles of niets poging wagen om te winnen weet je wel.
Lees verder “Tien jaar geleden: flauwe voorjaarsklassiekers”
Er moet iets verkeerd gelopen zijn met mijn datering, want ik mag dan nog De Schepper heten, ik kan moeilijk op twee plaatsen tegelijk zijn. Toch is het vandaag ook 35 jaar geleden dat ik op het Feest van De Rode Vaan in Aalst een debat heb geleid over de toen aangekondigde wereldbeker wielrennen. Het debat kreeg de naam “zegen of vloek?” mee en het is wellicht een vraag waarmee wielerliefhebbers tot op de dag van vandaag nog altijd zitten. Want over die fameuze wereldbeker wordt nu nog altijd gepalaverd. Wij deden dat in Aalst met José De Cauwer, het wielerorakel van De Rode Vaan, Herman Schueremans, die toen centen veil had om te investeren in het wielrennen, en Erik Deloore, een lokale organisator van wielerwedstrijden (Hamme). Hieronder het inleidend artikel in De Rode Vaan dat uiteraard moest beginnen met de fameuze sprint van Ronse, dertig jaar geleden…
Als Vlaams-nationalist is het mij natuurlijk een doorn in het oog, maar ik kan er ook niet omheen: de laatste tijd is het àl Rode Duivels, Red Panthers, Yellow Tigers of andere Belgian Lions dat de klok slaat. Het is blijkbaar een onafwendbaar fenomeen: een beetje nationale ploeg heeft een stevige bijnaam. Alleen onze nationale wielerhelden moesten het op het WK in Firenze tot nu toe doen zonder. Volgens mijn krant (Het Nieuwsblad) probeerde op Radio 1 Jan Hautekiet daar verandering in te brengen. Ikzelf hoorde het eerder van Renaat Schotte en José De Cauwer: een oproep om een naam te vinden voor de Belgische wielrenners.
Lees verder “The Blue Birds: vogels voor de kat? (bis)”
Vandaag is het al 45 jaar geleden dat Gerrie Knetemann wereldkampioen werd bij de beroepsrenners door Francesco Moser in een millimeterspurt te verslaan.
Lees verder “45 jaar geleden: Gerrie Knetemann wereldkampioen”
15 augustus 1968
Naar Hamme voor juniorskoers. José De Cauwer (foto) won. ’s Avonds gaan wandelen.
Erik Westerlinck
Als men aan José De Cauwer vraagt wat zijn strafste prestatie is als sportdirecteur dan antwoordt hij niet de fameuze Tour-overwinning van Greg LeMond in 1989 (wat nochtans wellicht de waarheid is), maar wél dat hij er een jaar eerder in is geslaagd Eddy Planckaert in de groene trui naar Parijs te krijgen. Het is alleszins waar dat de zwaar gehavende ADR-ploeg hemel en aarde heeft moeten verzetten om Planckaert over de bergen te krijgen (zie bovenstaande foto van Guido De Munter). In 1989 zou Planckaert trouwens opgeven na Alpe d’Huez (17de rit). Het dient wel gezegd dat hij dan zat te huilen en dat Greg Lemond hem een gele trui moest geven om hem te troosten…
Ronny De Schepper
dagelijks iets degelijks 