Hein van Breenen (Amsterdam, 12 juni 1929 – 8 maart 1990) was een Nederlands wielrenner. Hij was prof van 1952 tot en met 1961. Van 1952 tot en met 1958 reed hij voor de Locomotief-ploeg. Daarna reed hij nog een paar jaar rond met een persoonlijke sponsor. (Foto v.l.n.r. Hein van Breenen, Wim van Est en Henk Faanhof in 1954, Wikicommons)
Lees verder “Hein van Breenen (1929-1990) “
Tilburg ontving de nieuwbakken kampioen met alle egards. Een vorstelijke rondrit in een open Pontiac. Een zegetocht langs alle gewijde plaatsen. Van café de Korenbloem naar café Belvédère. Dan een korte stop bij café J. van Geloven, het clubhuis van wielerclub “ ’t Abattoir”. Weer terug naar Belvédère waar werkelijk tout Tilburg aantrad om de laureaat te feliciteren. Van het Gemeente Bestuur tot de St. Nicolaas Vereniging Zuid. Om maar enige instituties van naam en faam te noemen. Maar de show werd absoluut gestolen door de kinderfanfare “Veul geweld veur weinig geld”. Moeder Paijmans moest zelfs een traantje wegpinken.
Lees verder “Theo’s Buitelingen (39): Cees Paymans (deel drie)”
Talent komt niet zomaar uit de lucht vallen. Neem nou Dylan Groenewegen. Zijn kortgeleden overleden opa, Ko Zieleman was ooit onafhankelijke en zijn oudoom Hein van Breenen prof. Of Patrick Coone dan, de zoon van oud-prof Jef. Ook veelbelovend. Als junior bronzen medaille winnaar op het WK 1985. Samen met Gerrit de Vries, Jan-Hendrik Dekker en Michel Zanoli. Een talent in de knop gebroken. Hier een excerpt uit mijn verhaal Jef en Patrick, Kroniek van een onaangekondigde dood.
Lees verder “Theo’s Buitelingen (30): Het debacle Sardinië”
dagelijks iets degelijks 