Het is vandaag al 45 jaar geleden dat Felice Gimondi (rechts) Parijs-Brussel heeft gewonnen. Hij deed dat vóór Hennie Kuiper (midden) en met behulp van zijn ploegmaat Tony Houbrechts (links). Het belangrijkste (voor mij) is het feit dat ik hierover een lezersbrief heb gestuurd naar Het Nieuwsblad-Sportwereld. Men moet die brief vooral zien in het kader van het feit dat Hennie Kuiper in die tijd ondanks zijn overwinning in de Olympische wegrit in München (*) nog altijd een beetje als een nieuwe Harm Ottenbros werd beschouwd.
Op 16 juni 1951 won Jacques Vivier de eerste uitgave van de Route de France, een rittenwedstrijd voor amateurs, gespreid over niet minder dan vijftien etappes. Tot 1958 zou de wedstrijd jaarlijks plaatsvinden en dan tot 1981 nog op onregelmatige tijdstippen. Ondertussen was de Ronde immers verdrongen door de Tour de l’Avenir (1961). Ook deze Ronde zou haar ups and downs kennen, maar op dit moment wordt ze toch nog altijd georganiseerd.
Het Italiaans kampioenschap wielrennen op de weg voor heren werd voor het eerst op 22 september 1885 gehouden en werd gewonnen door Giuseppe Loretz. Het jaar daarop eindigde hij tweede na ene Geo Davidson (dat lijkt me geen “echte” Italiaan…) Recordhouder is Costante Girardengo die tussen 1913 en 1925 niet minder dan negen keer achtereenvolgens het tricolore mocht omgorden.
Het Italiaans kampioenschap wielrennen op de weg voor heren werd voor het eerst op 22 september 1885 gehouden en werd gewonnen door Giuseppe Loretz. Het jaar daarop eindigde hij tweede na ene Geo Davidson (dat lijkt me geen “echte” Italiaan…) Recordhouder is Costante Girardengo die tussen 1913 en 1925 niet minder dan negen keer achtereenvolgens het tricolore mocht omgorden.
Het Italiaans kampioenschap wielrennen op de weg voor heren werd voor het eerst op 22 september 1885 gehouden en werd gewonnen door Giuseppe Loretz. Het jaar daarop eindigde hij tweede na ene Geo Davidson (dat lijkt me geen “echte” Italiaan…) Recordhouder is Costante Girardengo die tussen 1913 en 1925 niet minder dan negen keer achtereenvolgens het tricolore mocht omgorden.
Het Italiaans kampioenschap wielrennen op de weg voor heren werd voor het eerst op 22 september 1885 gehouden en werd gewonnen door Giuseppe Loretz. Het jaar daarop eindigde hij tweede na ene Geo Davidson (dat lijkt me geen “echte” Italiaan…) Recordhouder is Costante Girardengo die tussen 1913 en 1925 niet minder dan negen keer achtereenvolgens het tricolore mocht omgorden.
Het Italiaans kampioenschap wielrennen op de weg voor heren werd voor het eerst op 22 september 1885 gehouden en werd gewonnen door Giuseppe Loretz. Het jaar daarop eindigde hij tweede na ene Geo Davidson (dat lijkt me geen “echte” Italiaan…) Recordhouder is Costante Girardengo die tussen 1913 en 1925 niet minder dan negen keer achtereenvolgens het tricolore mocht omgorden.
Het Italiaans kampioenschap wielrennen op de weg voor heren werd voor het eerst op 22 september 1885 gehouden en werd gewonnen door Giuseppe Loretz. Het jaar daarop eindigde hij tweede na ene Geo Davidson (dat lijkt me geen “echte” Italiaan…) Recordhouder is Costante Girardengo die tussen 1913 en 1925 niet minder dan negen keer achtereenvolgens het tricolore mocht omgorden.
Het Italiaans kampioenschap wielrennen op de weg voor heren werd voor het eerst op 22 september 1885 gehouden en werd gewonnen door Giuseppe Loretz. Het jaar daarop eindigde hij tweede na ene Geo Davidson (dat lijkt me geen “echte” Italiaan…) Recordhouder is Costante Girardengo die tussen 1913 en 1925 niet minder dan negen keer achtereenvolgens het tricolore mocht omgorden.
Vandaag wordt de Italiaanse wielrenner Giancarlo Bellini 75 jaar. Ik herinner mij hem vooral omdat hij eens van zijn kopman Roger De Vlaeminck een rit “moest” winnen. Daarmee bedoel ik: net zoals Vic Van Schil in die fameuze Luik-Bastenaken-Luik zei dat hij zijn kopman en medevluchter Eddy Merckx desnoods als eerste over de streep zou dràgen, zo weigerde Bellini ook de overwinning in de zesde etappe van de Ronde van Zwitserland 1975, maar De Vlaeminck “dwong” hem uiteindelijk om als eerste over de meet te rijden (hij gaf hem een duw, meen ik me te herinneren).
N.a.v. de veroordeling tot levenslang van de Hongaarse kardinaal József Mindszenty (1892-1975) reageerde paus Pius XII zeventig jaar geleden door alle katholieken die zichzelf communist noemden te excommuniceren. Dit is een stellingname die hem nu nog altijd kwalijk wordt genomen, aangezien hij zich nooit in die zin heeft uitgesproken tegenover aanhangers van het fascisme. Die konden ongestoord naar de kerk blijven gaan en de sacramenten ontvangen.
Als atheïst is het voor mij geen punt, maar dat lag destijds helemaal anders bij b.v. Italiaanse communisten die vaak nog gelovig waren. Denk maar aan de Don Camillo-films (foto), waarin de communistische burgemeester Peppone vaak listen moet verzinnen om zijn gelovige kameraden ter wille te zijn (bij een doopsel, communie of huwelijk b.v.). Soms zelfs leden van zijn eigen familie!
Een correspondent van “Ons Klein Brabant” had destijds het lumineuze idee om n.a.v. de dood van paus Paulus VI ex-renner Martin Van den Bossche (ploegmaat van Eddy Merckx) te polsen naar de communistische aanwezigheid in Italië. Martin Van den Bossche: “Ja, een Italiaanse communist is totaal iets anders als een Russische communist of een communist hier. De mensen zijn er in het diepste van hun hart gelovig. Dat is altijd zo geweest en dat zal niet veranderen. Dat die mensen voor de communistische partij stemmen is een andere zaak. Je moet weten dat de communistische partij op een eigenaardige wijze gegroeid is in Italië. De aristocratie betaalde er vroeger geen belastingen. Daartegen kwam verzet en de opposanten besloten zich aaneen te sluiten in een partij frontaal gericht tegen de rijken. Dat werd de communistische partij, die natuurlijk gretige aanhangers vond bij de arme mensen.”
Het beste voorbeeld van het harmonieuze samengaan van geloof en communisme is allicht Felice Gimondi, de winnaar van de Tour 1965 en wereldkampioen in 1973. Een zeer gelovig man, die echter wel geregeld bijdragen leverde voor Unita, de krant van de Italiaanse communisten.
Onnodig eraan te herinneren dat deze excommunicatie ook voor de nodige problemen zou zorgen toen in de jaren zeventig en tachtig vooral in Latijns-Amerika de beweging van “Christenen voor het Socialisme” opgang zou maken.
Op 7 augustus1908 werd in de Gazzetta dello Sport de eerste Ronde van Italië aangekondigd. In navolging van een autorace door heel Italië, die werd georganiseerd door concurrent Corriere della Sera (maar ook geïnspireerd door twee uitgaven van de Ronde van Sicilië die eraan voorafging), presenteerde de krant in zeven grote kolommen de Italiaanse tegenhanger van de Tour de France. De eerste etappe van de Giro startte op 13 mei1909 in Milaan en eindigde daar ook op 30 mei. In die eerste editie werd 2448 kilometer overbrugd, die verdeeld waren over acht etappes. De Italiaan Luigi Ganna werd met 25 punten de winnaar van het evenement, want de einduitslag werd bepaald door de plaatsen in de rituitslagen samen te tellen. Sindsdien wordt de Giro door de op roze papier gedrukte krant georganiseerd. Om die reden draagt de leider in het algemeen klassement een roze koerstrui. (Wikipedia)
dagelijks iets degelijks 