Inge Schelstraete valt in De Standaard over de slappe romantiek van Het Verhaal van Vlaanderen. Kleurloos “gendarmenzweet” zoals mijn moeder dat noemde. “Aan de Poortersloge in Brugge, waar een beeld van een forse beer op de gevel prijkt, zwijmelen mijn vrienden bij het verhaal: Boudewijn met de IJzeren Arm wist het beest dat de streek al jaren onveilig maakte vast te speren aan een boom en hield daar zijn stoere bijnaam aan over. ‘Geen wonder dat zijn schoonvader hem Graaf van Vlaanderen maakte!’. Nou, nee: Karel de Kale had Boudewijn al voordien tot graaf verheven”. Tommeke de leugenaar. “Het is nog vreemder om Judith aan het doodsbed te zien staan met haar zoon Boudewijn II: dan was ze waarschijnlijk al negen jaar dood”. Tommeke de fantast. De boekheidene.