Zondag 3 maart was het hoogdag voor de oudjes in de Roma: The Mavericks daalden neer uit de hemel met privé-jet in Deurne en hadden geen hinder van de ski-spijbelaars en zieke sky-verkeersregelaars. Zoals Guido, mijn vriend uit Bouwel, opperde: “Het is hier min vijftigers niet toegelaten”, iedere generatie zijn supervedetten. En de Mavericks hebben die naam alle eer aangedaan. Na een luide Offenbach intro, betraden Raul Malo en zijn zeven gabbers het podium (Raul heeft goed naar de Las Vegas-Elvis gekeken). Raul, een goed gemutste kleine dikkerd werd geflankeerd door muzikale virtuozen in het Tex-Mex genre. Een paar authentieke Mexicanen (de gitarist Eddie Perez en de accordeonist op bandoneon), in schril contrast met het Herr Seele-type (met kale knikker, helblauw kostuum, wit hemd, zwarte strik en witte hoed) die de toetsen teisterde, stalen de show. Drummer Paul Deakin is met zijn 59 de veteraan. Saxofonist Max Abrams blies samen met de trompettist de pannen van het dak.
Raul zette meteen de toon: “Dance the night away” en vanaf dan ging het crescendo. Andere hoogtepunten waren een eigen versie van “Blue Bayou”, “Back in my arms again”, “Blue Moon” om te eindigen met een medley van “All you ever do is bring me down”, overlopend in “Back in the USSR” van de Beatles. Dat Erik Van Neygen en Sanne country-liefhebbers zijn, wist ik en dus was het voor mij geen verrassing hen in de zaal aan te treffen. Muziek verzacht de zeden en dat ervaar je in de Roma, waar vrijwilligers het beste van henzelf geven om je op je gemak te stellen. Hoed af daarvoor.

Raymond Thielens