Barrie James Wilson (1947-1990)

Het is vandaag ook al 35 jaar geleden dat B.J.Wilson, vooral bekend als de drummer van Procol Harum, is overleden.

B.J.Wilson was naast Gary Brooker diegene die het langst bij Procol Harum heeft gespeeld, met name van 1967 tot 1977. Daarvóór maakte hij ook al deel uit van The Paramounts, de eerste groep van Brooker. Toch speelt hij niet op de grootste hit van de groep, uiteraard hebben we het hier over “A whiter shade of pale”. Daarvoor was immers een sessiedrummer ingehuurd, die normaal in de jazzwereld actief was, namelijk Bill Eyden. Hoe meer ik trouwens lees over het tot stand komen van die mijlpaal, hoe meer ik tot de overtuiging kom dat men wantrouwig stond tegenover Brookers revolutionaire ingreep in de popmuziek. Met andere woorden, Procol Harum was helemaal nog geen groep op het moment dat het nummer werd opgenomen. Die groep is er pas nadien gekomen, nadat bleek dat “Whiter shade” een fenomenaal succes was. Pas op dat moment riep Brooker zijn oude maatjes van The Paramounts, met name dus B.J.Wilson en ook gitarist Robin Trower, terug om op tour te gaan. Van de bezetting die was samengesteld om “Whiter shade” op te nemen, hield hij enkel orgelist Matthew Fisher over, wat uiteraard niet meer dan normaal was, aangezien die de sound van het nummer had bepaald.

Ondertussen maakten B.J.Wilson en Mick Grabham (een ander lid van Procol Harum) deel uit van de band die de muziek opnam voor de filmversie van de Rocky Horror Picture Show.
Nadat Procol Harum in 1977 uit elkaar ging, speelde Wilson in 1978 mee op Frankie Millers album Double Trouble en was hij tussen 1979 en 1984 lid van Joe Cockers tourband. Let wel op: dat was dus nà de fameuze “Mad dogs and Englishmen”-tournee van Cocker. Maar paradoxaal genoeg speelt Wilson wél drums op het nummer dat Cocker’s doorbraak betekende in 1968: “With a little help from my friends”. Dat maakte de “misser” van “Whiter shade” toch een beetje goed.
B.J. speelde ook op twee tracks (“Lady Day” & “The Kids”) van Lou Reed’s album uit 1973 “Berlin”. Wilsons laatste opgenomen werk was op het soloalbum van Gary Brooker uit 1985, Echoes in the Night , samen met zijn voormalige Procol Harum-bandgenoten Keith Reid (*) en Matthew Fisher, op de nummers “Ghost Train”, “The Long Goodbye”, “Hear What You’re Saying” en “Mr. Blue Day”.
In 1987 stortte Wilson in na een overdosis drugs en werd hij drie jaar in het ziekenhuis opgenomen, in een vegetatieve toestand. Brooker en Reid hadden de band opnieuw opgericht en hoopten zijn herstel te bevorderen door “hem de demotapes te sturen die we aan het maken waren met een vreselijke drumcomputer erop, omdat hij dat soort dingen haatte”. Helaas had Wilson catastrofale schade opgelopen die nooit meer vanzelf zou herstellen. Hij stierf aan een longontsteking in Eugene, Oregon, VS op 43-jarige leeftijd en liet een vrouw, Susan, en twee dochters, Sarah en Nicola, achter.

Ronny De Schepper

(*) Keith Reid was enkel tekstdichter. Hij maakte m.a.w. geen deel uit van de groep als het optredens betrof. Vandaar dat ik hem ook niet als “langste lid” (na Brooker) heb vermeld, omdat in mijn ogen een groepslid ook wel degelijk op de planken moet staan.