Vandaag is het ook al dertig jaar geleden dat Jerry Lordan is overleden. Maar wie is Jerry Lordan? Daarvoor moeten we even een ommetje maken bij The Shadows…
De geschiedenis van The Shadows begint immers in 1960 met “Apache”, voor menigeen de beste instrumentale popplaat allertijden.
Ik kan daar inkomen, al blijft die titel bij mij weggelegd voor “Wonderful land” uit 1963. De discussie is echter enigszins irrelevant omdat het niet alleen dezelfde uitvoerders betreft, maar tevens dezelfde componist, namelijk Jerry Lordan, uit wiens pen nog een derde nummer vloeide, dat eveneens in aanmerking zou komen voor deze discussie, namelijk “Atlantis” (*).
Een grappige anekdote bij “Atlantis” is wel dat The Shadows twee nummers met deze titel kregen aangeboden. Uiteraard ging hun voorkeur naar de compositie van Jerry Lordan (**), maar die van Russ Ballard van The Roulettes zouden ze in 1965 uiteindelijk ook opnemen, maar dan wel onder de titel “The Lost City”.
Signaleren we ook nog dat Jerry Lordan later nog twee weggelopen Shadows (Jet Harris en Tony Meehan) van de hongerdood heeft gered door hen “Diamonds” en “Scarlet O’Hara” aan de hand te doen.
Wijlen Johan Daisne lag bij leven en welzijn steeds op de loer voor magisch-realistische kunstenaars. Vooral literatoren natuurlijk, maar ook in de schilderkunst en in de film (met name de twee Delvaux, schilder Paul en regisseur Alain) trof hij talrijke voorbeelden aan van wat in zijn ogen magisch-realisme was.
Voor de muziek was dit enigszins problematischer. Muziek is immers zo abstract (in wezen is iedere muzikale uiting magisch-realistisch) dat het moeilijk was om het terrein af te bakenen. Daisne geraakte dan ook niet verder dan Maurice Ravel en Modest Moessorgsky (respectievelijk met de “Boléro” en “Beelden uit een tentoonstelling”).
Nochtans, indien hij zijn oor ook bij de popmuziek zou hebben te luisteren gelegd, dan was hij zeker en vast verrast geweest door de ijle gitaarklanken van The Shadows, vooral dan bij de composities van Jerry Lordan, die steeds getuigen van het romantische escapisme naar een “ideaal land”, een Utopia, een Atlantis, een Bermuda Driehoek. Kortom, een typisch MR-gegeven.
Ronny De Schepper
(*) Veel later zouden The Shadows een mix van beide nummers (“Wonderful land” en “Atlantis” dus) opnemen. Helaas is het resultaat niet schitterend, vooral dan wegens de hol klinkende gitaar en een synthesizer-begeleiding.
(**) Het merkwaardige is dat Jerry Lordan dus vooral scoorde met instrumentale nummers voor anderen, terwijl hij zelf als vocalist drie singles voor Parlophone in de Britse top 50 had in 1960. De beste score was voor “Who could be bluer” in februari met een 17de plaats. Het is trouwens op die manier dat hij met The Shadows in contact is gekomen: hij deed samen met Cliff & the Shadows een tournee (hij trad daarbij ook op als stand up comedian!). Maar mogelijkerwijs heb ik zijn beste compositie nog niet eens gehoord: “Jerry beschouwde The Old Man and the Sea als zijn mooiste nummer, dat waar hij zijn ‘hart en ziel’ in had gelegd. Het werd georkestreerd door George Martin, geproduceerd door Ron Richards en opgenomen in Studio 1 in Abbey Road met een orkest van tweeëndertig man. Het werd in 1970 als single uitgebracht op CBS, maar werd slechts twee keer gedraaid en verkocht slechts 286 exemplaren.” (volgens George Geddes). Grappig is ook dat ik daar verneem dat de “zwanezang” van Lordan een nummer was dat hij in 1970 samen met Roger Greenaway en Roger Cook had geschreven voor Hank Marvin en dat als titel “Morning Star” meekreeg. Ik betwijfel echter dat het hier een ode aan de Britse zusterkrant van De Rode Vaan betrof! Lordan stierf aan nierinsufficiëntie en een “memorial service” werd gehouden in St.Martin-in-the-Fields.
dagelijks iets degelijks 