Laurentius S. Vreeburg, 6268 Payne Road, Portland TN. Born May 1938, Occupation; farmer. A 1416 square ft house with 1 bathroom. On 10,07 acre. Build in 1926, renovated in 1974. Bought for $ 47000 in ’74, estimated value today $ 296000.
Even googelen en je krijgt zowat iemands hele hebben en houwen inclusief telefoonnummer op een presenteerblaadje aangereikt. Mister Vreeburg is kennelijk een man in bonis. Met zijn “premises”, prachtig gelegen in het groene grazige buitengebied van Portland. In zo’n typisch Amerikaanse rurale setting. Knap wit houten huis met een robuuste schuur, “the barn”, op een flinke lap grond. Op een boogscheut van Nashville Tennessee, nog altijd het epicentrum van de Amerikaanse countrymuziek. Maar daarover straks meer.
Maar Laurentius is natuurlijk niemand minder dan Rens Vreeburg uit Veghel. Lokale renner in de zestiger jaren, subtopper in de Oost-Brabantse criteriums. Andere tijden sport.
Met zijn blonde kuif op elke groepsfoto onmiddellijk te herkennen. Of het nu was bij de presentatie van de ploeg Schapers-de Bont, Homburg of de eerste selectie van Jan van Erp. Dan wel op de bekende staatsiefoto bij de start van het NK clubs in Wijk bij Duurstede. Voor Colonel Cole uit Best en Het Zuiden uit Eindhoven. Nee, Rens Vreeburg was echt geen krabber. Geen veelwinnaar (wel in Ravenstein en Reusel bijvoorbeeld), maar reed wel vaak kort. Een gewaardeerde coureur, vandaar zijn verschijning bij die verschillende ploegen.
Om nog wat over de werdegang van de Vreeburgs boven te halen, heb ik Albert van de Donk, het geweten van het rennen in de Meierij uit die dagen, nog maar eens geconsulteerd.
Lees even mee met Albert’s relaas:
Adrie en Rens Vreeburg waren van origine Leidenaren. Via een verblijf op de Veluwe streek het gezin Vreeburg rond 1960 in Veghel neer. Pa werkte in de betonindustrie in Son. Rens was de meer getalenteerde, stijlvolle coureur. Een flyer, zoals ze dat toen noemden. Adrie was een taaie die er zich moeilijk vanaf liet rijden. Hoogvliegers op bovenlokaal niveau waren het niet echt. Het eerste wapenfeit was de overwinning van Rens in de Ronde van Ravenstein. Rens is op een gegeven moment lid geworden van Colonel Cole in Best.
Toen ze in Veghel kwamen wonen had de familie Vreeburg nog geen auto. Een auto plus twee rijbewijzen was een kostbare aangelegenheid en daarom besloten ze dat in eerste instantie alleen Adrie een rijbewijs zou halen. Toen hij daarvoor geslaagd was werd hij verliefd, en dat betekende einde wielerloopbaan. Noodgedwongen heeft Rens toen zonder rijbewijs rondgereden. Tijdens de avondvierdaagse van Eindhoven in 1963 werden wij benaderd door de organisatoren van de Ronde van Uithuizen die de zaterdag daarop verreden zou worden, maar zij hadden te weinig renners. Rens, Toontje van Heertum, mijn plaatsgenoot Koos van Lieshout en ik hadden er wel oren naar. We dachten dat een enkele reis Uithuizen zo’n 300 kilometer was, dus 600 km. v.v. en als je een dubbeltje per km rekende zouden we met een startgeld van Hfl. 15,00 p.p. er uit kunnen springen. Daarom gingen we die zaterdagmorgen vroeg op pad in een voor ons ongewone richting. Rens dus achter het stuur en Toontje als navigator die op verzoek van Rens extra goed moest opletten om onheil te voorkomen. Toontje maakte daar op de heenweg geen probleem van. ’s Avonds terug werd het lastiger omdat Toontje nachtblind was. Op de heenweg ging alles goed tot Groningen. Er waren toen nog geen grote wegen die je om de stad heen leidden, je moest dwars door de stad en op zaterdagmorgen betekende dat stapvoets rijden. Het duurde geruime tijd tot we de stadsrand bereikten maar toch bleef iedereen stapvoets rijden. Of we de goede kant uit reden was niet duidelijk maar iedereen ging die kant uit. Wel viel het ons op dat we richting “Selwederhof” reden en omdat het niet opschoot en er geen tegenliggers kwamen besloten we om te gaan passeren. Toen we merkten dat we toch wel erg veel zwarte wagens passeerden realiseerden we ons dat we in een uitvaartstoet verzeild waren geraakt en nog net voor de ingang van het kerkhof konden we keren en reden we de begrafenisstoet weer tegemoet. Je verwacht dan alom droefenis te bespeuren in de auto’s maar dat was niet waar. Kennelijk waren de Grunningers er niet zo van gediend dat hun droeve tocht ontsierd was door het passeren van een oude auto met vier racefietsen erop. De woeste blikken en zelfs obscene gebaren waren niet van de lucht.
Het tekort aan renners bij de Ronde van Uithuizen bleek alleen maar te slaan op de kwantiteit, kwaliteit was er voldoende b.v. Cor Schuuring, Gerrit de Wit, Arie den Hartog en Gerben Karstens. Stuk voor stuk kleppers!
Tot zover enige memoires van Albert uit de tijd dat junioren nog niet door pa en ma met de camper naar de koers werden gebracht. Sprak (deze) opa.
Na het wielrennen heeft Rens een andere hobby opgevat: de country muziek, in eerste instantie met een bandje met o.a. broer Adrie, maar al gauw reikten de ambities van Rens verder. Een eerste poging om in Amerika voet aan de grond te krijgen werd een fiasco. Omdat hij niet over de juiste papieren beschikte werd hij meteen op het vliegtuig terug gezet; later zou het wel lukken. Vooral met Judy Carrier heeft hij in Amerika een hoeveelheid opnames gemaakt waar Radio Manders een hele middag mee had kunnen vullen. Als je er tenminste voor open stond.
In 1986 was de Amerikaanse country singer-songwriter Judy Carrier door de EO uitgenodigd voor een Nederlandse tour, waarin ze samen optrad met “Relaxation” de bluegrass band van Rens en Ad Vreeburg. En daar sprong de vonk over. Twee jaar later werd Rens – na een hernieuwde poging om de USA binnen te komen – haar “husband” en duetpartner. Negentwintig jaar zouden ze getrouwd blijven tot haar verscheiden in 2018.
Ze toerden verscheidene keren door Europa met Relaxation, de oude band van Rens. Met hun country gospel in bluegrass stijl als handelsmerk. En in ’95 verscheen hun album “Oh Lord I’m Searching” Met op cover de vermelding: live opgenomen in Holland.
Thuis organiseerden de Vreeburgs zes keer op rij een bluegrass festival op hun landgoed noordwest van Portland: “The Dutch Woodpecker Bluegrass Jamboree”. Concerten in de “barn”, hoogzomer met de deuren wagenwijd open, zoals je dat denkelijk alleen op die manier kunt meemaken op het platteland van Tennessee of Kentucky. Op het internet is er nog een fraaie slide-show van te bekijken en te beluisteren. Oh My God, wie verschijnt daar ook nog op het tapijt in de schop tijdens de Jamboree. Het is niemand minder dan de beroemde Charlie Louvin. Voorwaar geen koekenbakker. Charlie en zijn broer Ira vormden samen het fameuze en illustere duo The Louvin Brothers. Met hun muziek doortrokken van het Baptistische geloof. Om Jezus in al je doen en laten de Heer te laten zijn. En steeds maar waarschuwend voor de verleidelijke en duistere krachten van de duivel. “Satan is Real” is de veelzeggende titel van een van hun talloze albums, opgenomen tussen ’55 en ’63 (in 2001 werden ze alsnog opgenomen in de Country Hall of Fame). Niet alleen voor de godvrezende rednecks verplichte kost. Ook de opkomende countryrockers , waarmee wij als boomers met onze vermeende goede smaak zo dweepten, omarmden de stichtelijke songs van Ira en Charlie als een soort nationaal muzikaal erfgoed. The Byrds (*) met “The Christian Life” en Gram Parsons & Emmylou (*) met “The Angels Rejoiced In Heaven Last Night”, bijvoorbeeld, werden meer dan schatplichtig aan de Louvins.
“Thank God for my Christian House”, nog zo’n pakkende titel voor een lp vol verheffende liederen van de Louvins. Waar Charlie recht in de leer bleef, ging het met Ira zwaar bergaf. Geen oprecht christelijke hymnen meer. Een liederlijk leven ontspon zich daarentegen. Lucifer zat hem voortdurend verdomd kort op de hielen. Ira was berucht om zijn drankzucht en opvliegend karakter. Tijdens optredens wilde hij in een ladderzatte bui zijn mandoline nog wel eens kort en klein slaan. Hij trouwde vier keer. Zijn derde vrouw schoot hem drie keer in zijn rug nadat hij geprobeerd had haar te wurgen. Een en ander just for the record. In ’65 verongelukte toen een dronken automobilist hem en zijn vierde vrouw aanreed. Overigens werd hij toen ook al door de politie gezocht wegens rijden onder invloed. Een triest einde voor een man die een dergelijk verdorven levensstijl ooit zo verketterd had. Maar dat alles – in dit raamvertellingske – geheel terzijde.
Sorry we missed you.
De titel van een film over opgejaagde pakjesbezorgers. Maar in dit geval betreft het missen van Rens toen hij eind vorig jaar nog in Veghel was, om zijn broer Ad en diens vrouw Mia, opgenomen in de verpleging – misschien voor het laatst – te zien. Mijn contactpersoon was mijn telefoonnummer kwijtgeraakt. Ik had hem best nog eens willen vragen of hij eigenlijk wel boer is geworden daarginds of dat door het kadaster zo maar verzonnen is.
Hoe het ook zij, bij deze toch nog een stukje van de doopceel van Laurentius Vreeburg gelicht.
Theo Buiting ,1 maart 2024
Met dank aan Albert van de Donk, oud-Veghelnaar en ondernemer in ruste.
(*) Voor de adepten: The Sweetheart of the Rodeo en de Grievous Angel staan nog prominent in mijn platenkast benevens een dubbelaar van de The Louvin Bros.
dagelijks iets degelijks 