De Torhoutse actrice Maaike Cafmeyer viert vandaag haar vijftigste verjaardag. Ik heb haar al herhaaldelijk aan het werk gezien op de televisie, maar toch heb ik het hieronder vooral over haar rol in “De Twaalf”.
De VRT-televisieserie “De Twaalf” is op 5 januari 2020 afgelopen. Ik heb ze helemaal uitgekeken, wat op zich al merkwaardig is, want ik kijk eigenlijk niet graag naar series, tenzij dan indien ze gebaseerd zijn op klassiekers zoals onlangs “The name of the rose” en de Napoleontische trilogie “War and Peace”, “Vanity Fair” en “Les misérables”. Waarom heb ik deze serie dan wél uitgekeken? Wel, dat was in de eerste plaats omwille van Maaike Cafmeyer (foto VRT)…
Uiteraard wilde ik (net als iedereen wellicht) weten of ze het nu gedaan had of niet? Maar daarnaast had ik vooral aandacht voor haar acteerprestatie. Maaike werd in de boekskes en in bepaalde programma’s (“De Slimste Mens”, “Vrede Op Aarde”…) immers overladen met complimenten. Daarmee was ik het op het moment zelf al niet eens, maar ik heb toch braaf gewacht tot op het einde om mijn eindoordeel te vellen.
Helaas, mijn mening is niet veranderd. Laat ik eerst en vooral stellen dat ik een grote fan ben van Maaike. Maar dan vooral in komische rollen (“Het Geslacht De Pauw”, “Eigen Kweek”…). Haar knapste prestatie vind ik eigenlijk haar monoloog op het einde van “De Zieje” door Ertebrekers. Maar dat wil daarom nog altijd niet zeggen dat ik haar wil beperken tot komische rollen. Ik gaf haar graag een kans in deze rol van mogelijke kindermoordenares, waarvoor ze naar eigen zeggen erg diep is moeten gaan.
Maar helaas dus, het enige wat ik heb gezien is een moef, waarmee Dana Winner zelfs gewoon geboren is. Ik heb het met andere woorden over haar naar beneden getrokken mondhoeken en de daarbij horende puppy-oogjes. Nee, zo kon Maaike deze serie zeker niet redden.
Al moet ik daar onmiddellijk aan toevoegen dat ze dat wellicht zelfs met een glansprestatie ook niet had gekund. Ik had immers veel bezwaren tegen de serie als zodanig. Om te beginnen al tegen de titel. Terwijl in het groot “DE TWAALF” verscheen bij de aanvang, zag men telkens VEERTIEN personages op het scherm, want de twee plaatsvervangers zaten er ook bij. Ik geef het toe: “DE VEERTIEN” zou als titel nergens op slaan (eigenlijk gaan alle zogenaamde courtroom dramas terug op het fameuze “Twelve Angry Men” van Reginald Rose), maar kon men dan die twee plaatsvervangers niet buiten beeld houden bij de begingeneriek?
Ah nee, want de lotgevallen van één van die plaatsvervangers (Maaike Neuville) behoorden ook tot de plot. En dat is dan mijn tweede grootste bezwaar: al deze nevenintriges stonden nauwelijks in relatie tot de centrale intrige (de schuldvraag namelijk) en ook al worden in de laatste aflevering al deze loose ends wel degelijk afgewikkeld, toch blijf ik het grotendeels gewoon bladvulling (of in televisietermen tijdvulling) vinden.
En tenslotte had ik ook problemen met die kernintrige: twee op zich al totaal unlikely moorden worden daarin op een haast willekeurige manier (er ligt bijna twintig jaar tussen) aan elkaar gekoppeld. Nogmaals, ook dit wordt in de eindaflevering uiteindelijk wel opgelost, maar over de manier waarop dit gebeurt, kan ik uiteraard niets zeggen omwille van het feit dat dit een spoiler van formaat zou zijn, maar ik blijf daar toch ook met een aantal vragen zitten.
En dus, ik herhaal, het was voor Maaike Cafmeyer een onmogelijke opdracht om al deze onwaarschijnlijkheden waar te maken. Volgende keer beter dus. En indien niet, het is echt geen schande, hoor, om een uitstekende komische actrice te zijn!
Ronny De Schepper
P.S. Uiteraard heb ik vermeden om haar rol in de affaire Bart De Pauw te vermengen met een discussie over haar acteerkwaliteiten. Maar dat wil niet zeggen dat ik ze onder de mat wil schuiven. Ik beperk me (voorlopig?) tot een fragment uit een brief van Barts advocaat Michaël Verhaeghe op de Humo-website van 21/5/2022: “De burgerlijke partijen vormden een diverse groep met uiteenlopende belangen. De meeste dames hadden er geen enkel belang bij dat er een proces zou komen. Er waren er ook – en dan denk ik in de eerste plaats aan Maaike Cafmeyer, die alles in gang had gezet en hoopte anoniem te blijven – die juist beschutting zochten, toen hun anonimiteit wegviel door de inval van de politie bij de VRT en de huiszoeking aldaar. Maaike Cafmeyer wist maar al te goed dat haar verhaal aan alle kanten rammelde en dat is uit de rechtszaak ook gebleken: de rechtbank heeft haar niet geloofd en Bart vrijgesproken.”
In 2021 sprak Maaike in Winteruur over “de vernederingen” en hoe ze “bijna openlijk aan de schandpaal werd genageld”. Eind 2023, in Mijn eerste reis, ging het over de kwetsende berichten die ze kreeg via mail en sociale media. In “James de musical” (begin 2024) ging ze verder in op de persoonlijke impact daarvan. “Vroeger schilden ze patatten op de gazetten, en de volgende dag lagen die in de vuilnisbak. Nu wordt dat steeds moeilijker. Alles blijft langer hangen.” Wat haar op de been hield, aldus de Gazet van Antwerpen, is haar gezin. Dankzij haar partner, de Nederlandse cellist Frans Grapperhaus, en hun dochters Martha en Bess worstelde Cafmeyer zich erdoor.
dagelijks iets degelijks 