Gent bij valavond, de « Brug », de Blandijnberg, je bent in goed gezelschap, de eind-jaren-zestig herinneringen duiken op. Je stapt auditorium C binnen : uit de boxen soulmusic. Om maar te vertellen dat daar de punkdichter Tom Lanoye de première van zijn solo-verzenshow « Jamboree » zal geven.
Punkdichter ? What’s in a name ? Lanoye punkt niet (meer). Sfeervol decortje opgebouwd met filmdoek als achtergrond, veel planten… jamboree snap je wel; goochelen met licht en kleur, handig gebruik van enkele zetstukken, beetje muziek, meer heeft Lanoye duidelijk niet nodig om zichzelf en zijn teksten op professionele wijze aan het publiek te verkopen.
Lachen, brullen van begin tot eind; cabaret, poëzie, show ? Noem het maar, alles kan. Razend tempo, knappe presentatie, beweeglijk, uitstekende timing, subtiele doseringen, nooit overdone maar telkens de grens bereikend.
Lanoye verwerkt oud en nieuw materiaal; we kenden hem uit dichtbundels « Maar nog zo goed als nieuw » en « Van oor tot oor ». Gaat hier mogelijk de tragische ondertoon van zijn teksten (menselijke eenzaamheid, vergankelijkheid) een beetje verloren, het cynisme blijft. Het blijft grappig én scherp. In het tweede deel mocht gesnoeid, de technische kant van de zaak was niet helemaal af.
Maar Tom Lanoye heeft wat te vertellen en hij weet dat op handige wijze te doen. In de gaten houden ! De naam Lanoye kan een nieuwe start voor het Vlaamse cabaret en poëzietheater betekenen. Tenzij we hiervoor een nieuwe term verzinnen; verzencabaretshow bijvoorbeeld, maar dat had Lanoye zelf reeds bedacht en het moet voor een recensent ook een beetje leuk blijven natuurlijk.
Referentie
Johan DE BELIE, Poëzie in de jungle: de Tom Tom Club, De Rode Vaan nr.47 van 1982
dagelijks iets degelijks 