Lio wordt zestig…

’t Is godgeklaagd, zou Jean-Pierre Van Rossem destijds gezegd hebben. Zelfs Lolita’s worden ondertussen zestig jaar. Humbert Humbert zal dus ongetwijfeld wel al in een bejaardenhuis zitten…

Lio duikt voor het eerst op in het muzikaal jaaroverzicht van 1980. Enerzijds is zij zeer intelligent (op 16-jarige leeftijd had ze al Marx en Sartre gelezen), maar tegelijk wordt haar Lolita-uiterlijk zeer bewust uitgespeeld in tekst + muziek + beeld. Lio, die geboren werd in 1962 in Portugal als Vanda Ribeiro, wordt door haar platenfirma duidelijk uitgespeeld als een Nabokov-nymfijn, ook al ligt haar prepuberteit reeds enkele jaren achter de rug. Dat blijkt b.v. uit de promotiefilmpjes die haar singles moeten helpen lanceren. Het begon al met “Banana Split”. Hier werd vooral de ambivalentie in evidentie geplaatst. Eerst en vooral door de versnapering zelf die ontegensprekelijk een symbool voor de mannelijke potentie kan worden genoemd (denken we maar aan de banaan en de grote portie slagroom) en ten tweede door de vertolking van Lio, die knort en likkebaardt van genoegen, en dan zowel in het vooruitzicht van de lekkernij als van het seksuele spel.
We hebben het al eens meegemaakt dat Lio zich razend kwaad maakte omdat ze met Plastic Bertrand werd vergeleken, maar dat was dan toch ten zeerste ten onrechte omdat men niet mag vergeten — wat Plastic op dit moment ook mag uitvreten — dat « ça plane pour moi » een uitstekend nummer was en dat het dus een compliment is als we zeggen dat « Banana Split » de vergelijking kan doorstaan. Voor de productie van « Split » tekende Marc Moulin.
Lio’s tweede single, “Sage comme une image” (die niet op de elpee werd opgenomen, maar wel op de verzamelaar “Hitsingles nr. 6”, Ariola 202.925), teerde ook op die dubbelzinnige houding van onschuldig kind en pervers duivelinnetje. De titel spreekt hierbij voor zichzelf, terwijl de geraffineerde erotische kledij van Lio voor de andere component zorgde (zij is één van de voortreksters van de herinvoering van de minijurk – overigens een klederdracht die bij uitstek aan het schoolkind refereert – en op de keerzijde van de elpee staat ze zelfs in ondergoed en wordt de koper verzocht haar als een barbie-pop aan te kleden). Op de videoclip voor “Amoureux solitaires” (althans toch die opgenomen voor Avro’s Top Pop) draagt Lio zelfs enkel een baby doll.
Men kan tegenover Lio dan ook onmogelijk “objectief” staan. Als wij er dus van houden, terwijl iemand anders vindt dat dit vinyl opnieuw moet worden gesmolten zegt dat meer over de respectievelijke recensenten dan over de plaat zelf. Wat we wel enigszins als « objectief » kunnen meegeven is dat « Banana split » tot nu toe onovertroffen blijft en dat verder ook de andere singeltjes van Lio (“Amoureux solitaires” b.v.) boven de doorsneetracks uittronen. Een aanwijzing dat dit geen blijvertje is?
Als je Lio naar haar muzikale voorkeuren vraagt, dan valt meteen op dat zij geen unicum is in de popgeschiedenis maar dat er allerlei, zij het vaak minder duidelijke, aanknopingspunten zijn met andere nimfijnen.
Lio: “Ik hou enorm van de Supremes, de Shangri-La’s, de Crystals en vooral de Ronettes. Ronnie Spector is m’n idool en ze heeft me ook erg beïnvloed. Een song als ‘Amicalement Vôtre’ op m’n elpee maakt dat meteen duidelijk. Dat nummer klinkt als de Ronettes in een hedendaagse verpakking. Maar ook Blondie en France Gall zijn favorieten van me. Men verwijt me wel ’s dat ik voor de jaren tachtig zou betekenen wat France Gall voor de jaren zestig betekende. Maar waarom niet? Ik vind de nummers van Serge Gainsbourg, die France Gall toen zong, nog altijd briljant.”
Chris Schraepen hanteert dan ook het wierookvat: “Of: hoe volg ik een hit als Banana Split op? Met een andere hit dus: Sage comme une image heet die, half funk
en half electronische disco met plastieken violen ook dit keer, en zo rotcommercieel dat het waarschijnlijk op dit ogenblik zelf de klus aan het klaren is. Suite Sixtine staat erop omdat een single nu eenmaal een achterkant heeft, de reden is duidelijk (niets mag de aandacht van die A-kant afleiden). Lio heeft het charisma van de engel Gabriël en haar stemmetje lijkt uit dezelfde bron te komen. Haal die sjampieperflessen al maar boven, Ariola.” (Spectator, 5/7/1980)
Jacky Huys daarentegen, die hield niet van Lio: “Ach, nu is het welletjes geweest. ik voel me vanaf nu genaaid door deze Lolita. Het is niet meer leuk (al heeft Amoureux Solitaires-Ariola 102 444, een memorabel wijsje) en deze opgeblazen ballon volksverlakkerij moet maar eens dringend doorgeprikt worden.” (De Morgen, 11/10/1980)

Ronny De Schepper