Vandaag is het 190 jaar geleden dat “L’elisir d’amore”, de opera van Gaetano Donizetti, werd gecreëerd in Milaan (maar niet in de prestigieuze Scala). Alhoewel ik hem al een aantal keren heb gezien (de leukste versie vond ik die in Amsterdam, met Bryn Terfel als een soort van Elvis Presley: zie bovenstaande foto), merk ik dat ik er helaas nog niets heb over geschreven, zodat ik mij moet beperken tot Wikipedia.
Felice Romani wrote the Italian libretto, after Eugène Scribe’s libretto for Daniel Auber’s Le philtre (1831). Written in haste in a six-week period, L’elisir d’amore was the most often performed opera in Italy between 1838 and 1848. Ever since then, it has remained continually in the international opera repertory. Today it is one of the most frequently performed of all Donizetti’s operas: it appears as number 13 on the Operabase list of the most-performed operas worldwide in the five seasons between 2008 and 2013.
There are a large number of recordings. It contains the popular tenor aria “Una furtiva lagrima,” a romanza that has a considerable performance history in the concert hall. Een erg leuke uitvoering was die in Dirk Tanghes versie van “Romeo en Julia”.
Donizetti insisted on a number of changes from the original Scribe libretto. The best known of these was the insertion of “Una furtiva lagrima” and the duet between Adina and Nemorino in the first act, “Chiedi all’aura lusinghiera”. The melody to the duet “Io son ricco e tu sei bella” in Act 2, Scene 1 recurs in the final scene of the opera sung by Dulcamara as a solo aria with new scabrous lyrics.
In general, under Donizetti’s hands, the subject became more romantic than in the Auber version: L’elisir d’amore features three big duets between the tenor and soprano. There is also personal history in this opera. Donizetti’s military service was bought by a rich woman, so that, unlike his brother Giuseppe (also a well known composer) he did not have to serve in the Austrian army. Ik herinner mij ook een komisch interludium in een versie waarin Luciano Pavarotti een legerjas moet aantrekken die hem uiteraard veel te klein is. Voor zover ik me kan herinneren, was dat de enige maal dat Pavarotti zijn eigen persoontje kon relativeren.
Referentie
Ronny De Schepper, Elisir d’amore in Rijsel, Het Laatste Nieuws 25 maart 1995
dagelijks iets degelijks 