Elders op deze blog vertellen o.m. Fred Brouwers en Luc De Ryck smakelijk over de tijd toen ze met de knikkers (marrebollen) de Tour de France naspeelden. Heb ik dat zelf ook gedaan? Ik kan het me niet herinneren. Ik deed het natuurlijk met rennertjes of met prentjes, maar met knikkers? Ik vond de banen die ik aanlegde wellicht niet spectaculair genoeg. Daarvoor kon ik dan terecht bij “Marblemania” (*), het spelprogramma op VTM. Dacht ik…
Eerst en vooral: wat die banen betreft, daar kwam ik niet bedrogen uit. Die waren inderdààd spectaculair (vooral de jungle!). Maar uiteraard kon je daar televisiegewijs weinig mee aanvangen: die knikkers vliegen in een razende vaart naar beneden en de spelers stonden erbij en keken ernaar. Wat zouden ze anders kunnen doen? Af en toe mochten ze eens een hamer of iets dergelijks bedienen, maar hoe dit in het spel paste, was nooit echt duidelijk. Ook al omdat het zo razendsnel ging. Dus alvast deze tip: waarom geen slow-motion gebruiken?
Eén van mijn lievelingsprogramma’s op mijn videobanden zaliger gedachtenis was een scheikundig experiment, waarbij het ene element het andere op gang bracht en zo een hele zaal rond tot op het einde het hele zootje in de fik ging. Ik vond dat prachtig. Alleen, zo trààg. Dus ik liet de band versneld spelen en kijk, schitterende televisie! Welnu, “Marblemania” kan misschien het omgekeerde overwegen.
Dat zou ook de taak van Kamal Kharmach verlichten, want die moet de “koers” becommentariëren, zoals de jongste aanwinst van VTM, Michel Wuyts. Maar die man komt adem te kort (hij is weer in een zwaarlijvige periode). Hij probeert er af en toe een grapje in te stoppen, maar daartegen zijn die knikkers alweer drie bochten verder!
Maar goed, hij brengt het er toch beter vanaf dan spelleider Kürt Rogiers. Akkoord, hij was niet gezegend met het feit dat de eerste deelnemers het hersenloze drietal van K3 was. Om daaruit een interessante “quote” te halen, daarvoor zou zelfs Renaat Schotte liever opnieuw in ’t veld gaan staan, dan in de commentaarcabine te zitten.
En die tussenkomsten waren nu eenmaal broodnodig, want anders had je geen spel. Met behendigheidsproeven moesten de K3’tjes telkens bepalen met hoeveel knikkers ze mochten meedoen. De winnaar met drie, de laatste met één en op het einde werd dat dan nog eens vermenigvuldigd. Maar zoals in het begin aangegeven: het toeval is te machtig om het echt spannend te maken. Zelfs al won “blauw” driemaal en had zij ook driemaal de meeste knikkers.
En dan kwam nog het meest ergerlijke: de kandidaten spelen elk voor een deel van het publiek, min of meer zoals bij “Wat een jaar!”. Dat het publiek aangespoord wordt om voor zijn kandidaat te supporteren, daar kan ik best inkomen, dan is er toch nog een beetje leven in de brouwerij. In de allerslechtste traditie van voetballend Vlaanderen mogen zij echter ook de andere kandidaten uitjouwen of verkeerde tips toeroepen. Daar walg ik van. Of om het met de woorden van Fred Brouwers over de flauwplezante wielrenner Roger Hassenforder te zeggen: “Je was nog veel beter in mijn zak knikkers en ik heb verschrikkelijke zin om daar nu mee te gaan spelen.”
Ronny De Schepper
(*) De echte naam van het programma is “Marble Mania”, maar dat is onzinnig. “Beatlemania” is ook één woord. (foto VTM)
dagelijks iets degelijks 