De Argentijnse choreograaf Mauricio Wainrot (Buenos Aires, 1946) leerden we in België kennen via het Ballet de Wallonie, maar zelf heb ik voor het eerst werk van hem kunnen bewonderen bij het Ballet van Vlaanderen (foto Facebook). Dertig jaar geleden zag ik van hem “Four Janis for Joplin”…
Dat was dan met “Firebird”, een choreografie op de fameuze “Vuurvogel” van Igor Stravinsky (1919), uitgevoerd door The London Symphony Orchestra o.l.v. Claudio Abbado, die al door zoveel choreografen onder handen is genomen. Het was de tweede samenwerking van Wainrot met het BVV, maar het is de eerste keer dat het een creatie betreft. In “De Vuurvogel”, waarvoor 24 dansers worden ingezet, ziet Wainrot vooral een reis van de mens tussen hemel en hel. “Het is een inspirerend gezelschap,” getuigt Wainrot. “Ze werken heel vlug. Het was als een romance tussen mij en hen.” Op sommige momenten (b.v. in het tweede deel) dan toch een rommelige romance, moet ik zeggen, zij het dat het ballet wel mooi eindigt. De enige kritiek die ik ook hier op de choreografie heb, is alweer dat men niet ver genoeg durft gaan in het abstraheren. Zo blijft b.v. de expliciete vogelbeweging toch behouden. Ikzelf zag Isabelle Vandenberghe als “engel-vogel”, naast Chris Roelandt als de man, Tero Julku als de jonge man en Jan Vandeloo als de dood.
Mauricio Wainrot is ook de choreograaf van het ballet “Four Janis for Joplin”, uiteraard op muziek van Janis Joplin en was in ons land dus eerder gekend door het Ballet de la Wallonie, waar hij al verscheidene werken met een meer theatrale inslag heeft gebracht, maar over ‘Beyond memory’ van Wainrot, op muziek van Philip Glass (“Glassworks”), zegt Robert Denvers: “Ik heb opzettelijk een werk gekozen dat niet theatraal is, maar totaal energetisch, totale beweging. Het werk werd als ‘Renascent’ reeds in 1988 gecreëerd door de Bat Dor Dance Company, voor de 40ste verjaardag van de staat Israël, maar de dansers die hij daar ter beschikking had, haalden niet hetzelfde niveau als diegenen waarop hij nu kan rekenen. Daarom heeft Wainrot in functie van het BVV het ballet aangepast en de titel veranderd, omdat hij vond dat het niet meer hetzelfde was.”
Voor mij was het alvast het hoogtepunt uit het “Configurations”-programma dat ik zag op 6 november 1991 in de Antwerpse opera. Blijkbaar was ik niet de enige die er zo over dacht, want wegens het overweldigend succes werd het hernomen in het kader van het “Barocco”-programma. Daarna realiseerde Mauricio Wainrot voor het Ballet van Vlaanderen nog “Messiah” en “Looking through Glass”.
Op 7 en 8 november 1998 was het Ballet van Vlaanderen dan te gast in de Vlaamse Opera met enkele fragmenten uit de “Carmina Burana” van Carl Orff en “Seen with a square” van Danny Rosseel. Zoals meestal bij Rosseel is de dans vooral erotisch van aard. Dat was natuurlijk ook het geval bij de “Carmina Burana” met Aysem Sunal waarmee we Wainrot op bovenstaande foto van Paul De Backer zien repeteren.Hier gebruikt men natuurlijk geen live-orkest, maar een opname door het Filharmonisch Orkest van Vlaanderen onder leiding van Muhai Tang. Ook hier was (net als bij Rosseel) een hoofdrol weggelegd voor Ninon Neyt, al probeert Aysem Sunal (volgens sommigen tevergeefs, aangezien ze deze niet zo klassieke dansen niet aankan) de aandacht op zich te vestigen. Ook Geneviève Van Quaquebeke krijgt steeds belangrijker rollen toegewezen. Het decor van Carlos Gallardo werd in de choreografie betrokken.
Ronny De Schepper
dagelijks iets degelijks 