De Engelse filmregisseur Stephen Frears viert vandaag zijn tachtigste verjaardag.
After graduating from Cambridge, Frears worked as an assistant director on the films of Lindsay Anderson (“If”) and others. Early in his career, Frears made a programme featuring the band the Scaffold and is name-checked (“Mr Frears had sticky out ears…”) in their hit song “Lily the Pink”. His directorial film debut was the detective spoof “Gumshoe” (1971), but it was his direction of “My Beautiful Laundrette” that unexpectedly led to wider notice. Aangezien het scenario voor “My beautiful laundrette” van Stephen Frears geschreven werd door zijn vriend Hanif Kureishi, bewoog Daniel Day-Lewis hemel en aarde om de rol te kunnen spelen van Johnny, een neofascistische, homofiele punk. Frears vond hem te zachtgekookt voor de rol. “Als je mij hem niet geeft, stamp ik de benen van onder je kont,” moet Day-Lewis geantwoord hebben en dat vond Frears overtuigend genoeg om Gary Oldham, Tim Roth en Kenneth Branagh opzij te zetten. The interracial romance was released theatrically in 1985 to great acclaim, and received an Academy Award nomination and two nominations for BAFTA Awards: it is known as the film that helped launch both Frears and actor Daniel Day Lewis.
Frears next directed the Joe Orton biopic “Prick Up Your Ears”, a collaboration with playwright Alan Bennett, which was followed by his second film from a Kureishi screenplay, “Sammy and Rosie Get Laid” (1987). The following year, Frears made “Dangerous Liaisons” in France, with a cast that included Glenn Close, John Malkovich, Keanu Reeves and Michelle Pfeiffer. Based on the novel by Choderlos de Laclos of romantic game playing, the film received numerous Academy Awards and BAFTA nominations, and Frears himself was nominated for the BAFTA Award for Best Direction. De eindscène van de toneelbewerking die Christopher Hampton ervan heeft gemaakt en waarbij de markiezin door een voltallig operahuis wordt uitgejouwd mag dan nog historisch corrupt zijn, ze ligt toch in het verlengde van wat Laclos beoogt. Na het zien van de film van Stephen Frears was toenmalig intendant van De Vlaamse Opera Marc Clémeur ervan overtuigd dat hier een opera inzat. Maar daarmee heb je nog geen componist. Een Amerikaan, Sousa genaamd (maar niet dé Sousa), had reeds een “opera” rond dit thema geschreven, maar dat is eerder een musical à la Lloyd Webber geworden. En toen (in 1993) was Marc Clémeur aanwezig bij de creatie van de Marcuspassie van Piet Swerts en wist hij meteen dat dit de geknipte man was. De pineut van heel de affaire werd uiteindelijk Milos Forman die met zijn tegelijk uitgebrachte “Valmont” in de kou bleef staan. Deze laatste wijkt vooral af van het originele boek en van het toneelstuk van Christopher Hampton dat aan de basis lag van de film van Frears met een veel optimistischer einde. Bij Forman huwt Cécile wel degelijk met de Gercourt, terwijl ze ook de vrucht van Valmont behoudt. Op die manier kan hij dus “verder leven”. Frears had further critical success with his next film “The Grifters”, another tale of con-artists. The film earned Frears his first Academy Award nomination for best direction.
“The Grifters” (1990) toont een ménage à trois, maar dan wel van een heel bijzondere soort: een kleine oplichter (John Cusack) met zijn blonde liefje (Annette Bening) en zijn even blonde moeder (Anjelica Huston). Men kan zich afvragen wie hier de femme fatale is. Misschien weet Oedipoes het antwoord wel…
His 1992 film “Hero” was a major box-office disappointment. Dustin Hoffman speelt hierin de rol van een gepatenteerde misantroop, die getuige is van een vliegtuig-crash en ondanks alles zijn leven riskeert om 54 passagiers te redden. Hij wil echter liever niet beroemd worden en daarom geeft een dakloze, gespeeld door Andy Garcia, zich uit als de heroïsche redder. Als er echter ook een prijsticket aan vastkleeft, komt Hoffman tot andere ideeën. Geena Davis is in deze film een TV-journaliste die ook werd gered en tracht uit te vissen wat er werkelijk is gebeurd.
Op die manier wordt de film een komische parodie op de Amerikaanse behoefte aan helden en de manier waarop de media aan die behoefte voldoen. Vooral als blijkt dat de “slechte” het geld heeft gebruikt voor goede doeleinden (zijn collega-daklozen). Vandaar trouwens dat de oorspronkelijke titel “Hero” wegens marketing-doeleinden in “Accidental hero” moest worden gewijzigd en dat men een ander slot moest draaien. Het mocht echter niet baten: de film flopte in Amerika. Men lacht daar niet straffeloos met helden! Het scenario was van D.W.Peoples (“Unforgiven”) en de muziek van George Fenton. Frears was also nominated for a Razzie Award for his direction of “Mary Reilly” with Julia Roberts in the title role. Eigenlijk was dit een herwerking van het Jekyll & Hyde-gegeven vanuit het standpunt van de meid, zoals in de gelijknamige roman van de Amerikaanse Valerie Martin. En Stephen Frears (samen met scenarist Christopher Hampton en John Malkovich in de rol van de dokter) ging nog een stapje verder. Hij wilde helemààl niets meer vandoen hebben met een horrorfilm. Hij zocht het meer bij de angsten en psychosen die Sigmund Freud trachtte bloot te leggen. Freud achterna wordt de huiver niet meer in externe omstandigheden gezocht (vampiers en tutti quanti), maar in een interne ziels- of geestestoestand (paranoia, schizofrenie en andere diverse vormen van psychose). Als men de freudiaanse toer opgaat, dan komt men natuurlijk dicht in de buurt van de meer realistische thriller. De verfilming heeft echter zo lang geduurd omdat men er niet uitkwam: men draaide drie verschillende finales en dan was het nog niet goed. John Malkovich schold Julia Roberts na de opnames overigens de huid vol omwille van haar aanstellerige gedrag.
Moreover, Frears has directed two films based on novels by Roddy Doyle, “The Snapper” (1993) and “The Van” (1996). Het derde deel van de Barrytown-trilogie van Roddy Doyle (“The Commitments”) werd evenwel verfilmd door Alan Parker
Frears’ other films include the western “The Hi-Lo Country” (1998), which won him the best director award at the Berlin Film Festival, “High Fidelity” (2000), which features a number of scenes where star John Cusack addresses the audience directly, “Dirty Pretty Things” (2002), and the British theatre comedy “Mrs Henderson Presents” (2005). Eigenlijk gunde Bob Hoskins zichzelf de productie van deze film als afscheidsgeschenk. Zijn voornaamste taak bestaat er immers in om naakte meisjes te keuren, want de film gaat over de geschiedenis van “The Windmill”, het eerste erotische theater in Groot-Brittannië. The movie gets a few historical dates wrong. In real life, Laura Henderson’s husband died in 1919. She bought the Windmill Theater in 1930, and began offering the “tableaux vivants” featuring nude performers in 1932. Director Stephen Frears decided to begin the movie in 1937 to better capture the fantasy spirit of 1930’s musicals, but also because of the war period of course. Homosexual acts were a crime in Britain at the time, although they were usually covered up rather than prosecuted. The presence of obvious homosexuals in the army was considered bad for morale, so it was common for perfectly healthy men of that nature to enlist for service and be turned away. Since recruiting officers often refused to even admit that homosexuality existed, they paid doctors to publish falsified medical reports naming a disability such as “a heart condition” (Bertie in the movie, played by singer Will Young) as the pretext for why the volunteers were turned away.
In 2006, Frears directed “The Queen”, that depicts the death of Princess Diana on 31 August 1997. Of course the dialogues are subject of speculation, but I myself think that the introduction of the deer was an exceptional inspiration. “The Queen” achieved immense critical acclaim, box-office success and awards. Frears himself received his second Academy Award nomination for best direction, and Helen Mirren won numerous awards for playing the title role.
Eén van zijn beste films, misschien zelfs dé beste, vind ik echter een eerder “kleine” film die hij in Engeland draaide in 2010: “Tamara Drew” met Gemma Arterton in de titelrol. Zij zorgt voor onrust als ze met een nieuw neusje terugkeert naar haar geboortedorp. Maar meer nog dan haar neusje zijn het haar billen die het hoofd van de mannelijke inwoners op hol brengen. Helaas bestaan er geen foto’s van de achterkant van wat voor het overige terecht tot affiche werd verkozen:
The movie is based on a graphic novel by Posy Simmonds, which itself is based on a Thomas Hardy novel. In addition to being loosely based on a novel by Thomas Hardy, including a character who is writing a book about Hardy, and having a photograph of Hardy prominently displayed in one scene, the location filming was done in Dorset, where most of Hardy’s novels are set – “Wessex” being a thinly fictionalized Dorset. The small ad for the writers’ retreat that appears at the beginning of the film is also headed with the title of the novel: “Far from the Madding Crowd”. Posy Simmonds’ original graphic novel is essentially a reworking of Thomas Hardy’s “Far from the Madding Crowd”.
His 2013 adoption drama “Philomena”, written by Jeff Pope and Steve Coogan, won the best screenplay award at the 2013 Venice Film Festival and the BAFTAS, and was nominated that year for Best Picture at the BAFTAs and the Academy Awards. It stars Coogan and Judi Dench. The same year, HBO released his television drama “Muhammad Ali’s Greatest Fight“, which depicts the US supreme court deliberation over banning Muhammad Ali” from boxing for refusing to serve in Vietnam war.
His biopic of disgraced cycling champion Lance Armstrong “The Program” was premiered in the 2015 BFI London Film Festival. In een interview voor The Independent vertelde acteur Ben Foster (34) dat hij bewust doping nam om de rol van Lance Armstrong te kunnen neerzetten. In Het Nieuwsblad vertelt Kevin Hulsmans (rechts op de foto, naast Ben Foster) dan weer over de rol die hij in de film speelt, namelijk die van Filippo Simeoni…
Filippo Simeoni was de Italiaanse wielrenner die het in volle Armstrong-mania aandurfde om de zuiverheid van de Amerikaan in vraag te stellen (omdat hij hem ontmoet had bij Dr.Ferrari, waarmee Simeoni natuurlijk zelf ook schuld bekende). Een en ander leidde tot de befaamde passage in de laatste rit van de Tour 2004 waarin Armstrong, in zijn gele trui, de ontsnapte Simeoni eigenhandig tot de orde roept. ‘En het was voor die scène dat ze een renner zochten die Nederlands sprak, maar met de looks van een Italiaan’, zegt Hulsmans in Het Nieuwsblad. Er wordt niet bij gezegd waarom een Italiaanse renner per se diende te worden vertolkt door een Nederlands sprekende renner, maar kom, we zijn blij dat we op die manier Hulsmans aan het werk kunnen zien.
De scouting gebeurde door ex-renners David Millar en Andreas Klier. `Ik heb geen seconde getwijfeld en heb er ook geen seconde spijt van gehad’, zegt Hulsmans. `We werden naar een locatie in Frankrijk gevlogen waar de opnames ongeveer een dag in beslag hebben genomen. Het ging er superprofessioneel aan toe. De fietsen waren exact dezelfde als waarmee Armstrong en co. in hun tijd fietsten. En toen ik de hoofdrolspeler voor het eerst zag, dacht ik dat Lance voor mij stond. Dezelfde ingevallen oogkassen, die scherpe blik. Tot hij op zijn fiets kroop. Hij kon helemaal niet sturen, zodat hij enkele keren in de graskant sukkelde. Misschien hebben de opnames net daarom een hele dag geduurd,’ voegde hij er lachend aan toe.
Hulsmans is achteraf gezien best trots op zijn rol. `Ik heb niet meer moeten doen dan fietsen en een keer neen knikken, maar ik vond het een leuke ervaring. Als ze me morgen opnieuw vragen, doe ik het opnieuw. Bovendien speelde ik wel de rol van Filippo Simeoni, de renner die het aandurfde om de positie van Armstrong in vraag te stellen. Misschien is hij het wel die de hele zaak aan het rollen heeft gebracht.’
Armstrong himself is uiteraard niet te spreken over de film. Hij heeft nu een podcast en op 19 september 2016 ontving hij in zijn “studio” hoofdacteur Ben Foster. Armstrong kwam meteen to the point: “Het is niet aan mij om te beweren dat het een vreselijke film was. En ik zal ook niet zeggen dat hij voor negentig procent verzonnen is. Of misschien moet ik dat gewoon wél zeggen. Er zijn twee helden in de film: David Walsh en Floyd Landis. Van Walsh kan ik dat nog enigszins begrijpen, maar Landis een held? Onvoorstelbaar.”
Foster treedt hem bij, want hij zegt dat hij een fan is van Armstrong (daarom mocht hij ook komen natuurlijk) en betreurt dat regisseur Stephen Frears een misdaadfilm wilde maken en geen biopic die de persoonlijkheid van Armstrong probeerde te vatten. “Ik kreeg een verbod om je te contacteren,” zegt Foster. “Mijn idee van jou is dat van een oorlogsgeneraal. Je wil winnen en het doel heiligt de middelen. Die dimensie hebben we onvoldoende kunnen overbrengen.”
Daarna draaide Frears een andere biopic over iemand die vals speelt, of beter gezegd: vals zingt, namelijk Florence Foster Jenkins. In 2017 volgde nog “Victoria & Abdul” over de islamitische Indiër Abdul Karim (Ali Fazal) who arrives from India to participate in Queen Victoria’s (Dame Judi Dench’s) golden jubilee. The young clerk is surprised to find favour with the Queen. As Victoria questions the constrictions of her long-held position, the two forge an unlikely and devoted alliance that her household and inner circle try to destroy. As their friendship deepens, the Queen begins to see a changing world through new eyes, joyfully reclaiming her humanity, aldus het standpunt van regisseur Stephen Frears, al geeft hij toch wel aan dat Karim haar op een aantal punten heeft bedrogen (dat hij gehuwd was, het feit dat hij een geslachtsziekte had en natuurlijk vooral het aandeel van de islamieten in de rebellie tegen Victoria).
In 2019 draaide hij de serie State of the Union which follows Louise (Rosamund Pike) and Tom (Chris O’Dowd) who meet in a pub immediately before their weekly marital therapy session. Each episode pieces together how their lives were, what drew them together, and what has started to pull them apart. In 2022 volgde een Amerikaanse versie.
Frears currently lives in London with his wife, the painter Anne Rothenstein, and their two children. He also has two children from his previous marriage to Mary-Kay Wilmers. (Wikipedia)
dagelijks iets degelijks 