Op 22 juni 1994 ging ik in het NT2 naar “Adam in ballingschap” van Vondel door de toneelafdeling van het Gentse conservatorium. Saskia Debaere legde hiermee haar eindexamen af, terwijl het voor Karin Bosmans, Govert Deploige en Ineke Lievens het overgangsexamen naar tweede licentie was. Waarom gelegenheidslesgever Senne Rouffaer (foto) speciaal voor deze onspeelbare tekst van Vondel had geopteerd, was mij een raadsel, tenzij hij deze jonge mensen voor een quasi-onmogelijke opdracht wou plaatsen. Het was dan ook duidelijk dat ze er hard hadden op gezweet, maar echt talent kwam er weer niet naar boven. Eigenlijk is het triestig dat ze dan door zulk een beproeving moeten om uiteindelijk in een soap van VTM te belanden!
In een (“uiteraard” armoedig) decor van Luc Goedertier en Steven Demedts en weinig geïnspireerde kostuums van Marnik Baert zwoegden deze vier jonge mensen zich doorheen een haast onzegbare tekst, die wel ingekort was, maar voor de rest volledig intact gelaten, zodat hij meestal quasi-onverstaanbaar was. Het zeer vrouw-onvriendelijke thema werd nergens gerelativeerd en ook het religieuze aspect werd slechts heel matig op de korrel genomen door een gesynthesizerde Bach voor de hemel en hardrock voor de hel of door zogezegd naakt (lees: in een zwarte collant) zonnebadende duivels. Geen wonder dat de jonge acteurs haast geen reliëf in hun personages konden steken. Ze waren dan ook zeer unidimensionaal. Als ze “slecht” waren, waren ze b.v. zéér slecht, enz.
De enige “vondst” was om de verleidingsscène van Eva door de duivel parallel op twee verschillende manieren te laten spelen. Govert doet het erg verstandelijk bij Karin, maar de wellustige manier waarop Ineke de zinnen van Saskia prikkelt, is toch overtuigender.
Ronny De Schepper
dagelijks iets degelijks 