Het is vandaag al vijftien jaar geleden dat ik een mail ontving van mijn zeer geachte en geliefde confrater Lode Willems met daarin de volgende trieste mededeling: “Toen ik zo’n maand geleden met Jan Debrouwere belde, zei hij me dat hij nog maar eens naar het ziekenhuis moest. Dat was de laatste paar jaren wel al meer gebeurd, zo om het halve jaar, voor een controle. Deze keer kon het wel wat langer duren, vertelde hij me. En ik had niet door dat het ernstiger was. Intussen ben ik trouwens zelf ook nog eens het ziekenhuis ingedoken. Niet voor lang, even naar de spoeddienst cardiologie om mijn op hol geslagen hartpomp te kalmeren, van 211 slagen per minuut tot een rustiger 60. Vorige week liep ik te denken aan Jan, en dat ik hem toch eens zou gaan opzoeken. Maar ik ken mezelf, ik reageer traag. En eens te meer heb ik niet snel genoeg geluisterd naar wat mijn onderbewustzijn me influisterde. Dinsdag kreeg ik een mail: Jan Debrouwere overleed in de nacht van 1 op 2 juni in het Universitair Ziekenhuis van Antwerpen…”