Kinderen dromen zich een wereld

Kinderen dromen zich een wereld

Gie Luyten is de samensteller van een poëziebundel “Kinderen dromen zich een wereld”, waarin uiteraard een gedicht van hemzelf niet mocht ontbreken (“Hermetisch kinderlied”). Hiermede zorgt Luyten voor een opvolger van zijn “Stemmen uit het dorp” en daar we mogen veronderstellen dat het principe van de “sensibiliteitsjaren” nu misschien wel voorgoed is ingeburgerd, kunnen we van Gie Luyten nog vele van dergelijke bundeltjes verwachten. (Enkele jaren later zou hij op de BRT de Stripkwis presenteren, waaruit bovenstaande foto.)

Lees verder “Kinderen dromen zich een wereld”

Neurosong

Neurosong

Er wordt naar het schijnt van mij verwacht dat ik jullie iets over Eurosong vertel… Nou, dat wordt moeilijk, mensen. Op een avond hebben mijn schoonouders mij eens overmeesterd en mij gedwongen dat te aanschouwen. Dat is dan ook de enige uitzending geworden die ik helemaal heb uitgestaan. Normaal hield ik het niet langer dan vijf minuten uit of ik werd neurotisch.

Lees verder “Neurosong”

“Maar kind toch, wat zeg je nu”: eindelijk een voorstelling zoals het hoort!

“Maar kind toch, wat zeg je nu”: eindelijk een voorstelling zoals het hoort!

Anita Daldini moet wel erg zeker geweest zijn van haar stuk (twee betekenissen). Ze wilde per sé dat de bikkelharde criticus van De Voorpost, die toch al menig poëzieprogramma heeft gekraakt (terecht natuurlijk), aanwezig was bij de première van “Maar kind toch, wat zeg je nu!”, een collage van gedachten en prozafragmenten rond het kind (1979 is het Jaar van het Kind, of wist je dat nog niet?), gebracht door haar leerlingen van de klas Voordracht van de Stedelijke Muziekacademie van Sint-Niklaas, bijafdeling Temse. En laat ik het maar meteen verklappen: het is een bijzondere meevaller geworden.

Lees verder ““Maar kind toch, wat zeg je nu”: eindelijk een voorstelling zoals het hoort!”