Iljo Keisse (foto Erik Westerlinck) heeft in de Ronde van San Juan een stommiteit begaan toen de ploeg met een vrouw die Richeze kende op de foto is gegaan. Hij werd hiervoor uit de Ronde gezet. Lefevere reageerde eerst furieus en wilde zelfs de hele ploeg terugtrekken, alhoewel Julian Alaphilippe aan de leiding stond, maar moest daarna onder druk van de sponsoren inbinden. Nu ja, het is zoals Karsten Kroon op Eurosport zei: “Vroeger zou je daarmee eens kunnen lachen hebben, maar sedert die metoo-toestanden is dat nu anders natuurlijk. Bovendien heb ik zelf twee dochters en ik moet zeggen: als iemand dat met één van hen zou doen, zou ik er ook niet kunnen mee lachen.”

Iljo Keisse (Gent, 21 december 1982) werd al bij de jeugd beschouwd als een groot talent op de piste. De eerste maal dat hij echt van zich liet spreken was tijdens het nationaal kampioenschap omnium bij de junioren. Dit onderdeel wist hij met grote overmacht te winnen. Vanaf zijn beloftentijd die begon in 2001, reed hij zijn Belgische kampioenschappen bij de profs. Dit resulteerde in 2001 in een Belgische titel puntenkoers, en in 2003 een in de achtervolging en ook weer een in de puntenkoers. Zijn internationale wedstrijden reed hij nog wel de categorie onder de 23 jaar. Vooral in de ploegkoers liet hij mooie dingen zien, zo werd hij samen met Dimitri De Fauw derde op het het Europees kampioenschap ploegkoers te Amsterdam. In 2002 werd hij, deze keer aan de zijde van Wouter Van Mechelen, weer 3de op het Europees kampioenschap, idem een jaar later. In 2004 slaagde hij er uiteindelijk dan toch in om de Europese titel te veroveren. In het Italiaanse Fiorenzuola won hij samen met Kenny De Ketele. In juli 2004 maakte hij tijdens de Zesdaagse van Fiorenzuola zijn debuut in een zesdaagse, aan de zijde van Franco Marvulli werd hij tweede.
Vanaf 1 januari 2005 tekende hij een profcontract bij Chocolade Jacques-T Interim, de voorloper van Topsport Vlaanderen. Aan de zijde van Matthew Gilmore brak hij definitief door; samen wonnen ze in het seizoen 2005-2006 vier zesdaagsen: Fiorenzuola, Grenoble, Gent en Hasselt. Ze wonnen samen niet alleen zesdaagsen maar werden in 2005 ook Europees kampioen op de koppelkoers en pakten het brons op het wereldkampioenschap. Ook individueel brak Keisse helemaal door. Hij werd in 2006 Europees kampioen achter de derny, het daaropvolgende jaar werd hij tweede. Nog in datzelfde jaar eindigde hij ook tweede in de puntenkoers op het wereldkampioenschap.
In juli 2006 blesseerde Gilmore zich zwaar en besloot hij een einde te maken aan zijn carrière. Daarom moest Iljo van partner wisselen. Hij koos voor de Duitser Robert Bartko. Samen met Bartko vormde hij drie jaar een absoluut topduo in de zesdaagse wereld. Samen wonnen ze tweemaal Gent (2007, 2008). Tijdens de Gentse zesdaagse van 2006 stonden ze samen na vijf dagen aan de leiding toen deze door het overlijden van de Spaanse wereldkampioen Isaac Gálvez werd stilgelegd. Officieel hebben ze dus ook deze editie gewonnen, maar Iljo, die sterk onder de indruk was van het gebeuren, wil dit zelf niet meetellen. Met Bartko zou hij in hun drie jaar samen acht zesdaagsen winnen.
Samen met Kenny De Ketele reed hij in die perioden EK’s en WK’s. Zo werden ze in 2008 Europees kampioen in de koppelkoers en werden zij samen 4de op de olympische koppelkoers. Ze leken lange tijd op weg naar goud, maar doordat Rusland, Spanje en de latere winnaar Argentinië in de slotfase een ronde voorsprong namen, werden ze uiteindelijk vierde.
Na zijn zege in de Zesdaagse van Vlaanderen-Gent van 2008 werd bekend dat Keisse positief had getest op zowel het stimulerend middel cathine als het maskeermiddel hydrochloorthiazide (HCT). Ook het B-staal bleek positief. Hierop werd hij door zijn wielerploeg Topsport Vlaanderen begin 2009 ontslagen. Keisse betwistte echter het dopinggebruik en trok naar de rechtbank. Op 2 november 2009 werd hij vrijgesproken. Voor het gebruik van cathine had Keisse als reden opgegeven dat hij dit nam als middel tegen verkoudheid. Volgens zijn verdediging waren de hoeveelheden HCT die bij hem waren aangetroffen onvoldoende om echt prestatiebevorderend te werken. In juli 2010 werd echter bekend dat het TAS de vrijspraak van de Belgische wielerbond ongedaan had gemaakt en Keisse werd alsnog geschorst voor de periode van twee jaar. Door zijn nieuwe ploeg Quick Step werd hij op non-actief gezet. De schorsing ging met terugwerkende kracht in, en omdat Keisse al elf maanden buitenspel stond, mocht hij vanaf 7 augustus 2011 weer koersen. Op 12 november werd echter bekend dat de straf van het TAS werd opgeschort tot april 2011. In een tussenarrest bepaalde het Hof van Beroep in Brussel dat Keisse tot die tijd mocht deelnemen aan wedstrijden.
Zo won hij in 2010 de zesdaagses van Rotterdam en Gent, dit aan de zijde van respectievelijk Danny Stam en Peter Schep. Hij werd na wat juridisch getouwtrek geschorst tot januari 2012. In het seizoen 2011-2012 won hij de zesdaagsen van Amsterdam (Terpstra), Grenoble (Kneisky), Zürich (Marvulli) en Kopenhagen (Hester). Door het winnen van die laatste twee zesdaagsen had Keisse de acht grote zesdaagsen allemaal gewonnen. Dat seizoen werd hij ook samen met Kenny De Ketele voor de derde maal in zijn carrière Europees kampioen op de koppelkoers.
Ondanks het feit dat hij zich vanaf dan meer op de weg focust, rijdt Keisse nog steeds op de piste, zij het enkel in Gent. Op 28 april 2012 bewees Keisse dat hij ook een uitstekend wegwielrenner is en won hij de zevende etappe in de Ronde van Turkije, hoewel hij in de laatste bocht op één kilometer van de finish ten val was gekomen. Hij groeide echter vooral uit tot knecht in de klassiekers. Af en toe gaat hij ook zijn eigen kans zo won hij in 2014 de Châteauroux Classic de l’Indre, en de Ronde van Zeeland Seaports in 2015.
In de Ronde van Italië startte Keisse in 2015 voor het 3de jaar op rij. Zijn ploeg kende veel uitvallers en viel in deze ronde tegen. Keisse maakte dit toch nog gedeeltelijk goed door de slotrit te winnen. Op 30 km van de streep trok hij samen met Luke Durbridge ten aanval. Ze hielden verrassend stand, en na wat gepoker werd de strijd in een spurt beslecht. Keisse won en boekte zo de mooiste zege op de weg uit zijn carrière.
Aan de zijde van Elia Viviani heeft Iljo Keisse in november 2018 zijn zevende zesdaagse in Gent gewonnen. Daarmee komt hij naast Danny Clark te staan. “Dat is natuurlijk een hele eer. Hij was toch één van de beste pistiers van zijn tijd. En ik heb de ambitie om dat record nog te verbreken. Ik wil hier nog wel eens starten. Dit is echt mijn thuis. Ik heb vorig jaar mijn kas zitten opvreten toen ik hier als toeschouwer in de tribunes moest zitten door mijn blessure. Ik hou aan deze zege dan ook een echt heerlijk gevoel over. Dit natuurlijk met dank aan mijn teamgenoot Elia Viviani die deze keer naar Gent was afgezakt met de intentie om te winnen,” aldus Keisse, die hiermee in herinnering bracht dat enkele jaren geleden Viviani reeds aan zijn zijde had deelgenomen, maar toen kwam hij onvoldoende voorbereid in het strijdperk.
Daarna won hij met Jasper De Buyst de Zesdaagse van Bremen gewonnen. Keisse en De Buyst wonnen niet alleen op punten (295), in de afsluitende ploegkoers zetten ze de concurrentie ook op één of meer ronden. De Deen Marc Hester en Duitser Theo Reinhardt (233 punten) werden op één ronde tweede, Consonni en Marguet (292 ptn) op twee ronden derde. Voor de 36-jarige Keisse is het de derde triomf in de Noord-Duitse stad. In 2008 won hij de zijde van de Duitser Robert Bartko, in 2017 met de Duitser Marcel Kalz. [Wikipedia]