Het is vandaag al vijftien jaar geleden dat de Nederlandse zanger André Hazes is overleden. Als ik op YouTube op zoek ga naar een foto dan krijg ik al eerder foto’s van zijn gelijknamige zoon in de maag gesplitst, die bij zijn kraker “Leef” horen. Dat nummer vind ikzelf ook wel fantastisch, maar ik zie dan toch nog altijd het jongetje voor me dat op de uitvaart van zijn vader in de Amsterdamse Arena wat zenuwachtig met zijn pet staat te draaien. Die uitvaart is overigens één van de meest aangrijpende ervaringen is geweest die ik heb meegemaakt. Sindsdien ben ik ook een onvoorwaardelijke fan van vader Hazes, iets wat “bij leven en welzijn” niet het geval was. Dat had precies te maken met het feit dat het leven van Hazes niet altijd rozengeur en maneschijn is geweest en dat hij van de weeromstuit dus net iets te veel zijn toevlucht zocht in de drank met alle gevolgen op relationeel gebied.