Brooke Magnanti wordt vijftig…

“Het eerste wat je moet weten, is dat ik een hoer ben.” Geef toe, als openingszin kan dat tellen. In het exemplaar van “Belle de Jour” dat ik in mijn bezit heb, heeft iemand op de eerste pagina geschreven: Joseph Kessel, 1966, maar dat is natuurlijk niet juist. Deze “Belle de Jour” werd oorspronkelijk anoniem uitgegeven en het is nu pas, na vele vervolgen en/of spin-offs dat ik op het internet leer dat de auteur zowaar een “doctor” is, namelijk Brooke Magnanti. Kortom, als we mogen geloven dat de boeken inderdaad op de realiteit teruggaan dan hebben we hier te maken met een Engelse versie van Catherine Millet.

Uiteraard gaat de naam Belle de Jour inderdaad terug op de verfilming van het boek van Joseph Kessel in 1966 door Luis Bunuel met in de hoofdrol de onvergetelijke Catherine Deneuve. Het boek van Kessel zelf dateert echter reeds uit 1928, zo leer ik op het internet. Joseph Kessel (Clara, 10 februari 1898 – Avernes, 23 juli 1979) was een Frans journalist, schrijver en avonturier van Russisch-joodse afkomst. Hij was samen met Horace de Carbuccia en Georges Suarez de stichter van het rechtse tijdschrift Gringoire in oktober 1928, waarin hij onmiddellijk “Belle de Jour” als vervolgverhaal (en ongetwijfeld ook als publiekstrekker) liet verschijnen. Gringoire is een van de grote weekbladen van het interbellum, volgens een formule die is bedacht door de krant Candide en die niet alleen wordt overgenomen door het rechtse Gringoire, maar ook door linkse weekbladen als Vendredi en Marianne. Een tijdschrift waarin belang wordt gehecht aan politiek, met satirische tekeningen en een kwalitatieve literaire pagina, grote reportages en grote feuilletons (in dit geval dus “Belle de Jour”). Het marxisme en links in het algemeen zijn de favoriete doelwitten van Gringoire. Het blad vertegenwoordigt de rechtse stroming die de regering van nationale eenheid van Raymond Poincaré steunt en perscampagnes tegen het communisme in het vaandel voert.

Maar hiermee heeft Dr.Magnanti dus allemaal niks te maken. Brooke Magnanti (geboren op 5 november 1975) is een in Amerika geboren genaturaliseerde Britse. Ze werd geboren in New Port Richey en groeide op in Clearwater, Florida. Ze ging op 16-jarige leeftijd naar de universiteit en behaalde in 1996 een bachelordiploma aan de Florida State University. Magnanti verhuisde dan naar het Verenigd Koninkrijk en studeerde voor een masterdiploma in genetische epidemiologie en een PhD in forensische wetenschappen aan de Universiteit van Sheffield. Tijdens het voltooien van haar doctoraatsstudie, tussen 2003 en 2004, betaalde Magnanti haar studies door te werken als een Londense callgirl, bekend onder de naam Taro. Er wordt geschat dat ze in die periode meer dan £ 100.000 heeft verdiend. Magnanti’s proefschrift, uitgereikt door de afdeling Forensische Pathologie van de Universiteit van Sheffield, was getiteld Macrobioinformatica: de toepassing van informaticamethoden op registraties van menselijke resten.

Het weblog Belle de Jour: Dagboek van een Londense callgirl verscheen voor het eerst in oktober 2003 en won de Best British Weblog 2003 van de krant The Guardian, in het tweede jaar van het bestaan ​​van de prijs. De blogs werden vervolgens in 2005 gepubliceerd in een boek, waarin Belle dieper ingaat op de dagboekaantekeningen en vertelt hoe ze een callgirl werd. Vanaf het derde boek werd haar werk geklasseerd als fictie. Later publiceerde ze zelfs misdaadromans.

The Intimate Adventures of a London Call Girl begint dus met Belle de Jour die zichzelf voorstelt als een “hoer”, en vervolgens verder uitlegt dat ze het niet metaforisch bedoelt, maar dat ze letterlijk een “hoer” is. Na de proloog begint het boek in dagboekvorm, waarbij Belle uitleg geeft over de klanten die ze ontmoet en haar persoonlijke complicaties die verweven raken met haar baan als callgirl. De gemiddelde dagboekaantekeningen duren iets langer dan een pagina en hebben altijd de titel met de datum, die in het Frans is geschreven. De eerste dagboekaantekening luidt bijvoorbeeld “Samedi, le 1 Novembre”. Dat zou dan 1997 moeten zijn, maar dat is uiteraard veel te vroeg om met de realiteit overeen te stemmen.

Buiten Belle zelf komen de volgende personages geregeld terug: Belle’s manager, een intelligente vrouw, die vloeiend Duits en Arabisch spreekt; the boy: Belle’s vriend, die op de hoogte is van haar baan als callgirl en N, een ex-vriend van Belle, die nog steeds haar beste vriend is (in de realiteit gaf ze hem later aan bij de politie wegens bedreigingen en intimidatie tegen haar en haar partner.)

Volgens The Guardian vermoedde een Britse collega-blogger in 2003 de echte identiteit van Belle, maar hield deze geheim. Hij maakte wel een pagina op zijn blog met de googlewhack van Belle de Jour en Brooke Magnanti waarmee hij kon zien of iemand de twee namen googlede. In 2009 identificeerde hij IP-adressen afkomstig van Associated Newspapers die de pagina hadden bezocht, waarna hij contact opnam met Magnanti om haar te waarschuwen. Rond dezelfde tijd waren roddeljournalisten in opspraak gekomen omdat ze in haar kantoor in het ziekenhuis waar ze werkte hadden ingebroken.

Op 15 november 2009 onthulde The Sunday Times in een interview dat de echte naam van de auteur Brooke Magnanti was. Ze was toen 34 jaar oud. Haar uitgevers waren zich pas de week ervoor bewust van haar ware identiteit en haar ouders kwamen er zelfs pas dat weekend achter. Een woordvoerder van de Universiteit van Bristol verklaarde: “Dit aspect van Dr.Magnanti’s verleden is niet relevant voor haar huidige rol aan de universiteit.” (Op dat moment werkte Magnanti daar als onderzoeksmedewerker op het gebied van ontwikkelingsneurotoxicologie en kankerepidemiologie bij het Bristol Initiative for Research of Child Health, kortweg BIRCH.) 

In 2011 publiceerde Brooke Magnanti een statistische heranalyse waarin kritiek werd geuit op het Lilith-rapport over lapdance en striptease in de wijk Camden, een onderzoek waarin werd beweerd dat seksuele misdrijven waren toegenomen na de opening van lapdance-locaties in het gebied; uit de heranalyse bleek dat dit niet het geval was. 

In mei 2016 werd Magnanti opgeroepen om te getuigen over de omstandigheden op het gebied van sekswerk in Groot-Brittannië voor de commissie Binnenlandse Zaken die onderzoek deed naar prostitutiewetten in Groot-Brittannië. De daaruit voortvloeiende aanbevelingen van de commissie implementeerden o.a. de suggestie om de strafregisters te verwijderen van degenen die waren gearresteerd wegens prostitutiegerelateerde misdaden. ^[Non-profitorganisaties voor sekswerkers noemden het ogenschijnlijke besluit om een ​​ommekeer te maken “een verbluffende overwinning voor sekswerkers en onze eisen voor decriminalisering” en “een gigantische stap voorwaarts voor de rechten van sekswerkers in Groot-Brittannië.” Blijkbaar vond Magnanti dat ze daarmee haar doel had bereikt, want ondanks het feit dat ze in 2013 de Britse nationaliteit had verkregen, verhuisde ze nog datzelfde jaar opnieuw naar de Verenigde Staten.

Ronny De Schepper (op basis van Wikipedia)