Kenny Rodgers (1938-2020)

Vijf jaar geleden is de Amerikaanse country-zanger Kenny Rodgers overleden (foto Dwight McCann via Wikipedia). Ik dacht eerst niks te maken, aangezien ik geen fan was (dat zal hieronder duidelijk worden), maar een discussie met twee goede vrienden bracht me op andere ideeën. Ik ben hen dan ook dank verschuldigd.

Kenneth Ray Rodgers werd geboren in Houston, Texas op 21 augustus 1938. Zijn zangcarrière begint in 1956, wanneer hij zich op 17-jarige leeftijd aansluit bij de lokale rockband ‘The Scholars’. De band sluit een platencontract af en in korte tijd produceren ze twee singles waarmee ze lokaal succes hebben. Kort daarna verlaat Rodgers The Scholars voor de Jazzband ‘Bobby Doyle Trio’ om die in 1966 weer te verlaten voor de ‘New Christy Minstrels‘. Een jaar later richt Rodgers samen met een aantal bandleden ‘The First Edition’ op. Na hun eerste hit, ‘I Just Dropped In (To See What Condition My Condition Was In)’, groeit Rodgers in korte tijd uit tot het gezicht van de band. In 1968 verandert de band haar naam in ‘Kenny Rodgers and The First Edition’. Na het eerste succes volgen in rap tempo nieuwe successen: met de singles ‘Ruby, Don’t Take Your Love to Town’, ‘Reuben James’ en ‘Tell It All Brother’ verwerft de band nationale bekendheid.

“Ruby, Don’t Take Your Love to Town” was (en is) een erg controversieel nummer. Op de altijd zeer informatieve website van Songfacts wordt er dan ook terecht aandacht aan besteed. Mel Tillis schreef dit lied. Hij baseerde het lied op een stel dat in de buurt van zijn familie in Florida woonde. In het echte leven raakte de man gewond in Duitsland tijdens de Tweede Wereldoorlog en werd hij naar Engeland gestuurd om te herstellen. Daar trouwde hij met een verpleegster die voor hem zorgde in het ziekenhuis. Kort daarna verhuisden ze naar Florida, maar hij moest regelmatig terug naar het ziekenhuis omdat de problemen met zijn wonden bleven oplaaien. Zijn vrouw zag een andere man toen de veteraan in het ziekenhuis lag.

Tillis veranderde de oorlog in het lied in de Koreaanse Oorlog, en liet het einde uit het echte leven weg: de man doodde haar, waarna hij zelfmoord pleegde. In het lied zegt de man dat hij haar zou doden als hij kon bewegen om zijn geweer te pakken. (Cursief van mij, RDS)

Het werd oorspronkelijk opgenomen door Johnny Darrell, wiens versie in 1967 een countryhit werd. Rodgers had de grootste hit met het nummer, maar het werd ook opgenomen door Waylon Jennings en Roger Miller.

Er ontstond veel controverse rond dit nummer toen het in 1969 een hit werd voor Kenny Rodgers, terwijl de Vietnamoorlog woedde en het nummer vaak werd verondersteld te gaan over een man die kreupel thuiskwam van die oorlog. Rodgers zong het nummer op een joviale manier en het publiek klapte en zong vaak mee, dus voor sommigen werd het gezien als respectloos tegenover veteranen. In een interview met  Beat Instrumental uit 1970 verdedigde Rodgers het nummer door te zeggen: “Kijk, we zien onszelf niet als politici, ook al denken veel popgroepen dat ze in de race zijn voor een presidentsnominatie. We zijn er in de eerste plaats om te entertainen. Als we kunnen entertainen door nummers te leveren die aanzetten tot nadenken, dan is dat mooi meegenomen. Maar de jongens die zeiden dat Ruby over Vietnam ging, zaten er ver naast – het ging over Korea. Maar wat de boodschap ook is, en hoe je het ook interpreteert, feit is dat we er niet naar hadden gekeken als het geen GOED nummer was geweest. We willen gewoon goede platen maken, dat is alles.”

Hier zit dus inderdaad mijn meningsverschil met Rodgers. Eerst en vooral: dat hij de song niet zelf heeft geschreven, maakt voor mij geen enkel verschil uit. Door hem uit te voeren plaatst hij er zich volledig achter en dat is voor mij voldoende. Ten tweede: dat de song niet over Vietnam maar wel over Korea blijkt te gaan (en eigenlijk zelfs over de Tweede Wereldoorlog), maakt ook geen enkel verschil uit. Denk aan de film “M.A.S.H.” die ook rond die tijd uitkwam: die speelde zich ook af in Korea, maar iedereen had wel degelijk door dat hij op de situatie in Vietnam alludeerde. En ten derde: alle begrip voor soldaten die gehavend uit de oorlog terugkomen (eender welke oorlog), maar of hun partner daar ook hun hele leven lang de gevolgen moeten van dragen is een punt ter discussie. Je kan dat enerzijds beschouwen als een voorbeeld van absolute opofferende liefde, maar anderzijds zou men het ook als een voorbeeld van absolute liefde van de man kunnen beschouwen, als hij zijn vrouw niet haar hele leven lang lichamelijk genot zou willen onthouden… En ten vierde (en tenslotte) dat hij dreigt met haar te vermoorden, is er uiteraard helemaal over!

Maar terug naar The First Edition. De band lanceert in de beginjaren zeventig een eigen wekelijkse tv-show: ‘Rollin’ on the River’. De show is redelijk succesvol, maar de druk om samen een wekelijkse show te maken zorgt voor spanningen tussen de bandleden en leidt uiteindelijk tot haar einde in 1974. In de jaren daarvoor heeft de band nauwelijks nog hits gehad.

Na het uiteenvallen van ‘Kenny Rodgers and The First Edition’ besluit Rodgers in 1975 om een solocarrière te beginnen. Van meet af aan richt hij zich op de countrymuziek. De single ‘Love Lifted Me’ wordt zijn eerste top 20-hit, maar met ‘Lucille’ breekt hij definitief door. ‘Lucille’ haalt in twaalf landen de eerste plaats in de hitlijsten, gaat wereldwijd ruim vijf miljoen maal over de toonbank en wordt gekozen tot CMA’s Single of the Year. Alweer een controversieel lied, maar deze keer wel subtiel behandeld, vind ik. Hier kan je de tekst nog eens nalezen.

Rodgers bouwt zijn succes uit met ‘Don’t Fall in Love With a Dreamer’ (nr. 4, met Kim Carnes), ‘Through the Years’ (nr. 13), ‘We’ve Got Tonight’ (nr. 6, met Sheena Easton) en zijn twee nummer 1-hits ‘Islands in the Stream’ (met Dolly Parton) en ‘Lady’.

Het jaar 1978 wordt een nieuw succesjaar voor Rodgers wanneer zijn single ‘The Gambler’ niet alleen een grote hit wordt, maar ook een televisieserie waarin hijzelf de hoofdrol gaat spelen. ‘The Gambler’ wordt de langstlopende miniserie uit de filmgeschiedenis en hiermee start Rodgers een carrière als acteur. Hij speelt de hoofdrol in de film ‘Six-Pack’ (1982) en de serie ‘Coward Of The County’ (1981), die gebaseerd is op zijn gelijknamige nummer 1-single, ook een nummer waarmee ik onmogelijk akkoord kan gaan. Uiteraard sluit ik me (net als iedereen wellicht) aan bij de gerechtigde wraakgevoelens van de gedupeerde, maar het is toch alweer een typisch voorbeeld van de redneck-filosofie dat geweld uiteindelijk alles oplost.

Op het einde van de jaren zeventig behaalt Rodgers met de twee nieuwe, romantische singles ‘She Believes In Me’ en ‘You Decorated My Life’ wederom de eerste plaats in de Amerikaanse hitlijsten, terwijl de eerder uitgebrachte ‘Lady’ en ‘Through The Years’ opnieuw een succes worden. In 1981 heeft André Hazes van het lied ‘She Believes In Me’ een Nederlandse versie gemaakt genaamd ‘Zij gelooft in mij‘. Will Tura was hem voor met een niet onverdienstelijke versie (ik heb het daar nog zelf met hem over gehad), maar toegegeven, Hazes’ eigenzinnige versie was beter.

In 1983 ondertekent Rodgers een recordbrekend $20 miljoen contract met platenmaatschappij RCA. Tussen 1983 en 1990 brengt Rodgers 23 top 40-singles en 10 top 40-albums uit. Zo zong hij in 1985 het door Quincy Jones geproduceerde ‘We Are the World‘ voor het benefitproject ‘USA For Africa‘, samen met onder anderen Michael Jackson en Tina Turner.

In 1991 opent Rodgers samen met Kentucky Fried Chicken-topman John Y. Brown Jr. zijn eigen ‘Kenny Rodgers Roasters’-restaurantketen. Tegen de tijd dat Rodgers in 1999 met ‘The Greatest’ opnieuw hoog in de hitlijsten staat heeft de Amerikaan zijn eigen platenmaatschappij opgericht, Dreamcatcher Entertainment.

In 2001 behaalt Rodgers met ‘Buy Me a Rose’ na bijna 10 jaar weer een nummer 1-hit. Drie jaren later, in 2004, brengt hij zijn ultieme album uit: Kenny Rodgers 42 Ultimate Hits. Deze collectie bevat naast 40 gouden ouwe, twee nieuwe nummers: ‘We Are The Same’ en ‘My World Is Over’ met Whitney Duncan.

Na een zangcarrière van ruim 50 jaar heeft Kenny Rodgers wereldwijd meer dan 60 top 40-hitsingles gehad, waaronder zo’n 25 nummer 1-hits. In totaal heeft hij vijftig gouden albums ontvangen.

Rodgers kwam in 2011 met het album The Love of God. In oktober 2012 kwam Rodgers’ boek Luck or Something Like it: A Memoir uit, dat gaat over de ups-and-downs in zijn muziekcarrière.

In oktober 2013 werd het album You Can’t Make Old Friends uitgegeven. Dit bevat onder andere een duet met Dolly Parton. Volgens Rodgers is dit het meest diverse album dat van hem werd uitgebracht.

Op 25 september 2015 werd het kerstalbum Once Again It’s Christmas uitgegeven. Met nummers met onder anderen Jim Brickman, Alison Krauss en Jennifer Nettles. Dit was zijn eerste nieuwe kerstalbum sinds 1998.

Rodgers woonde met zijn vijfde vrouw Wanda Miller, met wie hij in 1997 trouwde, op een 1200 hectare groot landgoed in Colbert in de Amerikaanse staat Georgia. De countrylegende had vijf kinderen, onder wie Kenny Rodgers Jr., die een eigen zangcarrière heeft.

Ronny De Schepper (met dank aan Raymond Thielens, Luc De Ryck en Wikipedia)