65 jaar geleden: “Living doll” op nummer één

Het is vandaag 65 jaar geleden dat “Living doll” van Cliff Richard op nummer één stond in Engeland. Volgens On This Day (en ook volgens Wikipedia) was dat zijn eerste nummer één-hit, wat dus zou betekenen dat zijn debuutsingel “Move it” nooit zo hoog is geraakt.

Richard nam het lied van Lionel Bart samen op met zijn toenmalige begeleidingsband The Drifters (pas later omgedoopt tot The Shadows) in de Abbey Road Studios op 28 april 1959 met Hank Marvin (sologitaar), Bruce Welch (ritmegitaar), Jet Harris (basgitaar) en Tony Meehan (drums). “Living doll” werd en wordt in sommige kringen als “vrouw-vijandig” bestempeld. Daar staat echter tegenover dat ook een meisjesgroep, The Honeys, die uitdrukking gebruikt en dan wel degelijk voor een jongen: “He’s not very tall but he’s not too small, he’s just the right size: awoo, he’s a doll, he’s a doll, he’s a living doll”. Merk trouwens ook de dubbelzinnigheid op als men het over “size” heeft… Ook Cliff Richard en The Drifters hadden eerder een plaatje uitgebracht onder de titel Livin’ lovin’ doll.

Living Doll is niet afkomstig van een album, maar Lionel Bart (later de componist van “Oliver”) schreef het voor de film Serious Charge van Terence Young, waarin Richard een rol had. Richard zou in eerste instantie het lied niet zingen. Het werd geschreven met Duffy Power als beoogd zanger, maar uiteindelijk werd het dus gezongen door Cliff, net als “Mad about you” en “No turning back”. Ene Robert Connor vat de film op de Internet Movie Database goed samen: “Een ongehuwde dominee in een nieuwe parochie (Anthony Quayle) beschuldigt een 19-jarige (Andrew Ray) van medeverantwoordelijkheid voor de dood van een tienermeisje. De jongeman beweert dat de dominee hem heeft misbruikt. Uit pure wrok wordt zijn verhaal ondersteund door een plaatselijke vrouw (Sarah Churchill) die nog steeds woedend is dat de dominee haar avances heeft afgewezen. Helaas voor de dominee is de vrouw een zeer gerespecteerd lid van de gemeenschap – haar vader was de vorige geestelijke.”
“Gezien het feit dat deze film in 1959 is uitgebracht,” gaat Connor verder, “is het onderwerp behoorlijk baanbrekend, vooral voor een Britse film. Ja, de weergave van ontevreden jongeren die rondhangen in koffiebars, inbreken in zwembaden en swingen op Cliff Richards Livin’ Doll is een beetje onhandig (Richard wordt gevraagd om in een bijrol weinig anders te doen dan mokken of neuriën), maar in een tijdperk waarin mensen niet geacht werden te weten over homoseksualiteit (althans in de films), is dit een behoorlijk gedurfd verhaal, en af ​​en toe behoorlijk subversief. Wij, het publiek, worden enigszins aangemoedigd om ons af te vragen wat Quayle’s seksualiteit is, terwijl hij de avances van een goede kerkelijke vrouw afwijst, zich niet bewust lijkt te zijn van zijn sexy jonge Franse meid (Liliane Brousse) en opkijkt naar zijn luidruchtige moeder (een wonderbaarlijk veelzeggende prestatie van Irene Browne). Judith Furse’s reclasseringsambtenaar is ook heerlijk dubbelzinnig… Dus een behoorlijk volwassen film dan – jammer dat het tegenwoordig waarschijnlijk alleen bekend is als Cliffs debuutfilm.”
Nog datzelfde jaar mag Cliff in “Expresso Bongo” van Val Guest wél een hoofdrol vertolken en alweer is het een taboe-doorbrekende film (omdat er een striptease in voorkomt, Cliff speelt namelijk een rol die merkwaardig goed overeenkomt met wat The Beatles op datzelfde moment echt aan het beleven zijn in Hamburg). Deze keer is het ene H.Siegel uit British Columbia die de honeurs waarneemt op de IMDb: “Negeer alles of iedereen die Expresso Bongo denigreert. Het zit vol met details en attitudes uit die tijd, is bijzonder gewaagd voor die tijd en heeft geweldige muziek en een van de beste scripts over Engeland’s Tin Pan Alley, vol grappenmakerij en daar bovenop, naast een ongekende prestatie van Laurence Harvey zoals je hem nog nooit hebt gezien, een oplichter die doet denken aan Sidney Falco in The Sweet Smell of Success. Maier Tzelnicker is geweldig als de directeur van de platenmaatschappij die het ‘rockdrek’ noemt. Yolanda Donlan, de vrouw van Val Guest, speelt een ‘Sweet Bird of Youth’ als de ouder wordende diva Alexandra Del Lago die Cliff Richard verleidt. Bekijk het openingsnummer wanneer de meisjes een burleske versie van Bonnie, Bonnie Banks of Loch Lomond uitvoeren. Het zet de toon voor een over het hoofd gezien juweeltje.”

Striptease is er ook de oorzaak van dat een jaar later “Beat girl” van de Fransman Edmond T.Greville wordt gecensureerd. In deze film is Jennifer (Gillian Hills) een schijnbaar onschuldig meisje tot ze er achterkomt dat haar moeder (Noelle Adam) nog als stripteaseuse heeft opgetreden voor de nightclub van Kelly (Christopher Lee). Maar “gelukkig” is er Paul (David Farrar) om haar van verder “kwaad” te behoeden.

In de Verenigde Staten haalde “Living Doll” de 30ste plaats in de Billboard Hot 100; het was daar zijn eerste notering. Cliff heeft nooit erg aangeslagen in de VS, dus het zou kunnen dat dit één van zijn hoogste noteringen ooit is. Van Nederland en België zijn geen noteringen bekend; ze hadden nog geen echte hitparades, maar volgens ultratop.be zou het in Vlaanderen de zestiende plaats hebben behaald. Misschien baseert men zich hier op de hitparade van blaadjes als Jukebox, waar ik destijds althans de hitparade volgde. Het werd de best verkochte single van het jaar in Engeland en uiteindelijk zouden er meer dan twee miljoen exemplaren verkocht worden.

In 1986 kwam een nieuwe versie uit. De acteurs van de toenmalige comedy-serie The Young Ones vroegen Richard of hij samen met hen het lied opnieuw wilde inzingen. Enige kanttekeningen bij die versie:

• Het televisieprogramma is genoemd naar een ander plaatje van Cliff Richard The Young Ones uit 1961, Richard speelde ook in de film met die naam;
• In de serie The Young Ones speelt Rick de rol van “retro” en grote fan van Cliff Richard (“He’s coming through the door!” “Bollocks! He didn’t even open it!”);
• Vanwege de rol van Rick werd Cliff Richard in de serie geregeld beschimpt;
• Het televisieprogramma stond recht tegenover het Richard-tijdperk; het programma was anarchistisch, Richard kwam juist uit de tijd dat alles netjes moest zijn.

De gitaarpartij van deze versie, die opgenomen werd voor Comic Relief, een liefdadigheidsprogramma voor zieke kinderen, werd opnieuw verzorgd door Hank Marvin. Richard en Marvin hadden toen niet meer samen gespeeld sinds 1975.

Ook deze komische versie haalde de hitparades. In Engeland stond het nummer elf weken in de UK Singles Chart, waarvan drie weken op nummer 1. In Nederland was het elf weken genoteerd in de Nationale Hitparade, waarvan vier weken op nummer 1 (in de Nederlandse Top 40 10 weken met 4 weken nummer 1). In Vlaanderen stond het 12 weken genoteerd met ook vier weken op de hoogste positie. Ook in Australië en Nieuw-Zeeland haalde het de eerste plaats.

Ronny De Schepper (op basis van Wikipedia)