De Engelse journaliste Julie Burchill wordt vandaag 65. Ik werd destijds op haar attent gemaakt door – ere wie ere toekomt – Walter Ceuppens, want zij hoorde oorspronkelijk tot de punkbeweging en trouwe lezers weten dat ik daarmee niet zo direct “mee” was.
In die tijd woonde Gery Cabeke nog in mijn appartementsgebouw en die gaf me na gebruik altijd zijn zondagskranten door, waarin ik de stukken van Burchill over film, over rock of over feminisme kon vinden. Op die manier is Burchill op mijn blog wellicht de meest geciteerde auteur geworden. Vroeger kon je dat zelf uitproberen door de zoekfunctie rechts boven te gebruiken, maar die is ondertussen al een paar jaar verdwenen. Eén voorbeeldje uit de vele: “Films die met it beginnen, there is something wrong with it, alleen It’s alive is de spreekwoordelijke uitzondering op de regel.” En nog: “It’s strange how feelgood films disapprove of sex when you consider that sex is actually one of the few things that makes people feel good.” (“Good luck to them” in The Sunday Times 13/11/1994)
De verwachtingen stonden dan ook hoog gespannen toen ze in 1989 debuteerde met “Ambition” (nadat ze in 1978 reeds “The boy looked at Johnny” had geschreven samen met Tony Parsons, haar collega bij New Musical Express en even later ook haar echtgenoot). Helaas viel deze droom aan scherven, aangezien dit een niemendalletje was: “Jackie Collins met een brutale bek,” zoals een even briljante collega van haar schreef. Daarna volgde nog “No Exit”, net als de vorige een soort thriller met brute seks. In 1992 volgde de bundel “Sex & Sensibility”. Nadat ze NME al had geruild voor achtereenvolgens The Face, The Sunday Times en zelfs The Mail on Sunday (!), deed een kwijlerig boek over prinses Diana haar in het voorjaar van 1998 finaal de das om. Sindsdien heb ik geen idee meer wat er van haar is geworden en – en dàt is het ergste – het interesseert me ook niet.
Ronny De Schepper
dagelijks iets degelijks 
A glowing tribute in a footnote: thank you.
In the pre-internet days she wrote in the guardian I think, or the observer, which I could buy because one had international bookshops in the cinquantenaire neighbourhood where I lived. One used bookshops and telephone directories to find things. I bought a glamorous photograph from a trendy London photographer whom I contacted this way.
” She doesn’t like being photographed because of her hooter”
Funny. I had the original print behind glass , smack in the middle of my wall in my classroom.
Is that your wife sir?
I was chuffed.
Man, could she write.
She has become an agressive conservative, as has
yours truly
LikeGeliked door 1 persoon