Kandahar bestond 45 jaar geleden weer even kortstondig. Een derde plaat, Pictures from the Past (*), en nieuwe concerten moesten dat hard maken. Ter curriculum : na twee elpees had Karel Bogard het laten afweten en was de rest van de groep in de coulissen van het Arena Theater verdwenen, waar ze muziekhappenings als Preservation Act van de Kinks op kromme poten hielpen zetten, tot eind 1977. In 1978 was er dan de plaat, de met veel poeha aangekondigde première van de “Europe Band Kandahar” in Liedekerke, en vorige week speelden ze voor het eerst in zes jaar weer eens op het thuisfront, het Faecalisch Front, Gent dus. Sluit de haakjes.
Kandahar steunt vooral op Jeff de Visscher (warme gitaar) en Jacky Eddyn (blaastoestellen), die de klankkleur van hun jazzrock bepalen. Een muzieksoort, die nauwer aansluit bij klassieke muziek dan bij rock, zo bleek: ingewikkelde composities met veel tempowisselingen en breaks, op het randje af virtuoze solopartijen (vooral de Visscher deed leuke dingen), luistermuziek en geen dansbare zweetsongs en vijf warm-en-koude kikkers, die vermoedelijk opgaan in wat ze spelen, maar die geen podiumact hebben. Je moet je beste symfonische oor constant geweld aandoen om te blijven luisteren. Alles situeert zich op een acceptabel, egaal niveau, zonder climaxen, afwisselingen of verrassingen. Jazzrock zal de jaren ’80 niet warm maken en Kandahar is niet de toekomst van de Belgische rock (daarvoor spelen ze te risicoloos en te verdedigend voor één punt), maar binnen het genre zijn ze vermoedelijk het beste wat wij u kunnen aanbieden.
Jacky Huys in Humo
dagelijks iets degelijks 