Mary-Jo Simenon (1953-1978)

Vandaag is het al 45 jaar geleden dat Mary-Jo Simenon, de dochter van de bekende auteur Georges Simenon, zelfmoord heeft gepleegd.

Tussen vader en dochter Simenon had altijd een incestueus sfeertje gehangen. Fier als een gieter liet Simenon zich welgevallen dat hij door zijn dochter op een “onnatuurlijke” wijze werd verafgood, maar hij zorgde er wel voor om de daad nooit te voltrekken. Vermoedelijk, want anders zou wel nooit gebeurd zijn, wat uiteindelijk moest gebeuren. Op 19 mei 1978, als ze 25 is, vraagt zijn dochter hem via de telefoon: “Dis-moi que tu m’aimes.” En hij antwoordt: “Evidemment que je t’aime, ma petite” of iets dergelijks. Zij dringt aan: “Zeg dat niet op die manier, dis simplement que tu m’aimes.” Waarop Simenon: “Je t’aime.” Op dat moment schiet ze zich in het hart. (*)
Voor Simenon betekent dit het einde van zijn schrijven. Hij getroost zich zelfs de moeite om in België (waar hij haast nooit meer komt) officieel de naam van zijn beroep op zijn identiteitskaart (“schrijver”) te laten veranderen in “geen”. Hij zal enkel nog “Mémoires intimes” publiceren, waarin hij in 753 bladzijden het schuldgevoel van zich afschrijft en het volledig bij Denise Ouimet legt. Hij vergeet hierbij zelfs zijn eigen adagium: “Begrijpen, niet oordelen”.
Denyse antwoordt in het begin van de jaren tachtig zelf met twee boeken, “Le Phallus d’Or” en “Un oiseau pour le chat”, waarin Simenon als een egoïstisch monster wordt beschreven. Nog belangrijker was dat zij via de rechtbank gedaan kreeg dat een aantal bladzijden uit “Mémoires intimes” dienden te worden geschrapt of althans toch herschreven (**).
Simenon zelf vond op het einde van zijn leven rust bij de 23 jaar jongere Teresa Sburelin uit Venetië, ook alweer een vroeger dienstmeisje van Denise. Toen hij tachtig werd vroeg hij een Leuvense stoof als verjaardagscadeau om de polenta, die Teresa bereidde, warm te houden. Het is opvallend dat die “Leuvense stoof” een belangrijke rol speelt in bijna al zijn romans, ook die welke zich afspelen in een periode dat zo’n stoof al een bezienswaardigheid was. Daarnaast spelen een aantal van zijn boeken zich ook af “chez les Flamands”. Meestal gaat het dan om Noord-Frankrijk, maar Simenon was toch één van die zeldzame Franstaligen die begrip kon opbrengen voor de Vlaamse zaak. Hij had begrip voor de “woede” van de Vlamingen na hun langdurige economische en culturele uitbuiting door de francofone elite. Hij was dan ook voorstander van een federaal systeem, zoals in Zwitserland. Hij stierf in Lausanne op 4 september 1989.

Ronny De Schepper

(*) Ludo Permentier in Het Nieuwsblad van 7 september 1989. Alleen blijft dan nog de vraag over: heeft ze geschoten terwijl ze de telefoon nog in de hand had, of was de verbinding al verbroken? Hierop geeft ook Permentier geen antwoord.
(**) Het ging met name over een passage waarin Simenon beschrijft hoe ze zich voor de ogen van de elfjarige Marie-Jo masturbeerde.

Bibliografie
Pierre Assouline, Simenon, De Prom.
Patrick Marnham, De man die Maigret niet was, De Arbeiderspers.
Denyse Simenon, Een vogeltje voor de kat, De Kern, 1987.
A.J. van Zuilen, Georges Simenon: speurder naar de mens, een schets van zijn leven en werk, Bruna, 1987.