Ik heb altijd een “soft spot” gehad voor de Amerikaanse rocker Bob Seger. Vooral om muzikale redenen, maar er is toch ook een anekdote die ik even kwijt moet, ook al omdat ik ze mondeling wel reeds tientallen keren heb moeten vertellen.
Op mijn onafscheidelijk jeansjasje hingen meer dan drie decennia lang (wees gerust: het jasje zelf is al een keer vervangen) drie attributen: een gebroken geweer, een oorring en een “button”. Die oorring ben ik ondertussen kwijt (afgebroken) en vergt ook enige toelichting, al heeft dat niets met Bob Seger te maken. Die had ik namelijk gevonden na een nachtelijk bezoek en toen ik hem nadien aan het meisje in kwestie wou terugbezorgen, kreeg ik als antwoord dat hij niet van haar was. Man, dat moet ge meemaken! Enfin, ik besloot hem dus maar op te spelden in afwachting dat de rechtmatige eigenares hem zou herkennen. Ze heeft zich echter nooit gemeld…
Maar het gaat hier eigenlijk over die “button”. Daar staat namelijk op “Trying to live my life without you” en dat is een nummer van Otis Redding dat Bob Seger heeft gecovered op zijn dubbele live-elpee. En wat is het verhaal errond? Wel, toen de platenfirma mij deze elpee ter recensie had toegestuurd, ging ze vergezeld van een heleboel buttons, met daarop alle titels die op de elpee stonden. Ik was in die tijd pas gescheiden, maar ik onderhield toen nog contact met mijn ex-vrouw en daarom werd de verjaardag van mijn jongste zoon (en die van mijzelf, een dag later) nog bij haar gevierd. Naast zijn “echt” geschenk had ik die buttons ook meegebracht, omdat ik toch niet wist wat ik daarmee moest aanvangen. Er waren nog wat andere gasten op dat feestje (o.a. Roland en Rosie Hiel, meen ik me te herinneren) en John (mijn zoon dus) had er niet beter op gevonden dan die buttons uit te delen aan de aanwezigen. En ik kreeg dus van hem “Trying to live my life without you”…
Nu, John was toen nog zo jong dat hij niet kon lezen, laat staan dat hij Engels zou kunnen lezen (en verstaan), maar ik vond het toch een merkwaardig toeval. Marc De decker zou ongetwijfeld van magisch-realisme spreken!
Maar goed, vandaag hebben we het over de studio-elpee “Stranger in town”, die ik destijds in De Rode Vaan heb besproken onder de titel “Met de zegen van Bob Seger”…
Er is concurrentie op komst voor de legendarische werkgroep van Humo, want wat draait er hier op dit moment op de redactie, tussen de anticrisiswet en de dissidenten door? Juist, “Stranger in town”, de zo maar eventjes elfde elpee van Bob Seger en de Silver Bullet Band. Nu wil dat grote aantal nog niets zeggen, want voor de meeste van onze lezers zal het wellicht nog steeds een nieuwe naam zijn. Wel, laat ik dan om te beginnen Seger situeren tussen zijn landgenoten die countryrock brengen (met de nadruk op rock) en de Engelse inwijkelingen à la Rod Stewart die zich hees schreeuwen in een poging om een originele interpretatie van rhythm’n’blues te geven. Je hebt het al gesnapt: dit zijn dezelfde constituenten als die van de oer-rock’n’roll en deze plaat liegt er dan ook niet om. Naast de schitterende start en “Ain’t got no money” van Frankie Miller is er zelfs een nummer die deze stelling gewoon op muziek zet. Nou ja, “gewoon” dat is dan weer te gewoontjes uitgedrukt, want je hebt voeten te kort om je op een passende manier over de vloer te bewegen op de maat van dit nummer.
Maar de hitsingle uit deze elpee (“Still the same”) belicht dan weer een ander aspect dat ook ruimschoots aan bod komt: romantische medium-tempo nummers volledig in de lijn van de reeds genoemde Stewart. En dàt, beste mensen, staat voor kwaliteit.
Ronny De Schepper
Referentie
Bob Seger, Stranger in town, Capitol SW 11698
dagelijks iets degelijks 