27 februari 1968
Ken afwezig. Naar het Sportpaleis in Antwerpen. Terwijl de bus een half uur (!) vertraging had, schreef Etienne de mop van de dag op zijn naam: toen de lach van agent De Cleen ten hemel steeg, zei hij “er weent iemand”. In het Sportpaleis was alles zeer duur (dit tot spijt van Etienne die zich moest intomen) en we moesten steeds recht staan op het middenplein. Voor de rest: de schilders doen goede zaken bij de Antwerpse meisjes. Red had reeds honger, dadelijk toen hij binnenkwam (ongelooflijk). Peter Post en Rik Van Looy verloren beiden hun dernyreeks tegen Theo Verschueren. Ron Baensch kende Ron Dovan nog en beiden voerden een kort gesprek, waarbij Dovan Baensch vroeg om toch nog te blijven rijden, maar Baensch weerde het lachend af. Rons moeder ging bij de cabine van Van Looy en ook deze kende haar nog (*). Erik en Roger De Vlaeminck reden een ereronde. Om half één ging men naar huis. Veel te vroeg, zeiden de Blommenkinders, maar Rons ouders waren vermoeid door het lange staan. (Erik Westerlinck)
(*) Eerst en vooral: ondanks het feit dat dit in het handschrift van Erik is geschreven, kan het eigenlijk niet van hem zijn, daar hij er niet bij was. Ik denk dus dat ik hem dit alles heb ingefluisterd. Dat dacht ik al bij de opmerking dat de Australiër Ron Baensch me nog zou hebben herkend (in de kermiskoers van Temse, een half jaar eerder, had ik inderdaad kort met hem gesproken), maar het feit dat Rik Van Looy mijn moeder nog zou hebben herkend (in diezelfde koers gaf mijn moeder hem namelijk drinken en andere verfrissingen aan, althans zo heeft ze mij verteld, want ze deed dit aan ons huis, terwijl ikzelf aan de aankomst zat) dat is toch een beetje te veel van ’t goede! (RDS)
dagelijks iets degelijks 